Ο εφιάλτης της παντόφλας*

Αυτή θα είναι μια μέρα που θα ξεχάσω τις ήττες, την ντροπή, την αδράνεια κυρίως. Aυτή τη βρωμοαρρώστια που κάνει μεταστάσεις και γεννά μετανάστες (δικούς μου, πολύ δικούς μου, αλλά άστο τώρα).

Σήμερα, θα κλέψω. Θα επανακαταλάβω (φτου! Κι αυτή η λέξη μαγαρισμένη είναι) το χρόνο μου. Θα κοιτάξω παλιές φωτογραφίες. Είναι μέρες που θέλω να το κάνω κι όλο το φίδι της καθημερινότητας σφυρίζει κι όλο μου κόβει ύπουλες δαγκωνιές. Μα σήμερα θ’ απειθήσω.

Πριν χρόνια –όχι πολλά όμως- είχαμε βουτήξει τα πιτσιρίκια και φύγαμε για ένα κλεφτό -και πάλι- τριήμερο στο νησί.

Ναι, το νησί το λατρεμένο ,  που έχω να το δω απ’ το καλοκαίρι. Μην νομίζεις, και τότε, όλα μοιάζανε δύσκολα γιατί το τώρα του τότε είχε κι εκείνο τα ζόρια του, μα έλα, που ότι απόμεινε, χαμογελάει.

Να:

Παιδί + θάλασσα + μέρα με ήλιο = παιδί μέσα στη θάλασσα. (Η θερμοκρασία είναι αδιάφορη παράμετρος)

Λίγη Ησυχία παρακαλώ, Ο φιλόσοφος διαλογίζεται.

Σ' εξωτικά (λέμε τώρα) νησιά θέλω να χαθούμε.

Κι εδώ καλά είναι.

* Αν κάποιος υπομονετικός αναγνώστης διάβασε ως εδώ, μπορεί και να αναρωτιέται για την επιλογή του τίτλου. Λοιπόν, ο εφιάλτης της παντόφλας με καταδιώκει από τις πρώτες μέρες που έπιασα δουλειά (πάνε χρόνια από τότε, αλλά μη γίνει θέμα). Πάντα αγχωνόμουν πως η οικογενειακή παράδοση της άνοιας σε συνδυασμό με την παροιμιώδη μου αφηρημάδα και το αχάραγο της αναχώρησης, θα οδηγούσαν μια μέρα τα βήματά μου στη δουλειά μέσα στις χουχουλένιες μου παντόφλες.   Η μέρα αυτή δεν έφτασε. Όχι ακόμα. Αλλά σήμερα το πρωί έφυγα απ το σπίτι χωρίς γυαλιά και όσο νάναι, ένοιωσα την καυτή ανάσα της παντόφλας στο κατόπι μου. Ακόμα είμαι ένα βήμα μπροστά της. Κι όσο κερδίζουμε το πεπρωμένο, ε, όλα τ' άλλα, τα παλεύουμε. Γι αυτό κι αποφάσισα να γιορτάσω περιδιαβαίνοντας στις ομορφιές του νου και του σκληρού δίσκου.

Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα