Η άνοιξη στη φύση και στη ζωή

 Πήγαινα στη 1^η Λυκείου. Σε θηλέων (ουφ!). Η φιλόλογος, μια πονηρή και όξινη πενηντάρα με τη φωνή της Άννας Παναγιωτοπούλου, κυρτωμένη, παρατημένη χρόνια απ’ τον άντρα της (ο άτιμος όχι μόνο την είχε εγκαταλείψει με δυο παιδιά, της είχε αφήσει αμανάτι και την ανυπόφορη μάνα του), μας έβαλε στην έκθεση, ένα κάπως πιο απαιτητικό θέμα: "η άνοιξη στη φύση και στη ζωή". 

Τις σαχλαμάρες που γράψαμε τότε, μας τις διάβαζε στα δύο επόμενα χρόνια, κατά τα οποία συνέχιζε να μας διδάσκει. Όσες τόλμησαν να γράψουν για τον έρωτα, λοιδωρήθηκαν -ανώνυμα πάντα- χειρότερα απ΄ όλες .
Πιο πολύ, την είχε ευθυμήσει η περιγραφή με το παγκάκι μιας δύστυχης συμμαθήτριας:
"Άνοιξη είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που φιλιούνται στο παγκάκι του πάρκου, ενώ τα πουλιά κελαηδούν." (τι τα 'θελε κι αυτή τα πουλιά;)
"Άνοιξη είναι δύο γερόντια που ψάχνουν τις χαμένες τους μασέλες στο παγκάκι, ενώ τις έχουν φορέσει δυο κάργιες και κράζουν ψευδά", μας έλεγε η καθηγήτρια-τρολ.


Διασκέδαζε αφάνταστα πάντως. Όπως καταλάβατε, είχε απομνημονεύσει κάμποσα τσιτάτα και τα παράλλαζε, τα εμπλούτιζε, τους έδινε προεκτάσεις και δώστου γέλαγε ολομόναχη. Τώρα που το σκέφτομαι, πολύ μόνη θα πρέπει να ένιωθε εντός κι εκτός της τάξης όπου εμείς υπήρξαμε παροδικοί υπήκοοι. Θολοί κομπάρσοι ενός έργου χιλιοπαιγμένου.

Κάθε, που σιμώνει η Άνοιξη, τη θυμάμαι. Κατά ένα περίεργο τρόπο, την έχω ταυτίσει με την άνοιξη, με την οποία μάλλον ήταν μαλωμένη.
Συνεχίζω ν’ αναρωτιέμαι. Τι ήθελε να γράψουμε; Μας έστησε παγίδα για να διασκεδάσει μόνο; Περίμενε να διαβάσει ένα κείμενο που θα την ξεκόλλαγε απ’ τη μοναξιά της και μας κάκιωσε για την ανικανότητά μας να την απογειώσουμε; Και τι στο καλό σημαίνει-πέρα απ’ τον έρωτα, την αναγέννηση και τη δημιουργία που ανεπαρκώς τσιμπουνήσαμε- "η άνοιξη στη φύση και στη ζωή";
Λες να ΄θελε να γράψουμε για την Άνοιξη της Πράγας; Ως άλλες Πυθίες να έπρεπε να προοικονομήσουμε την Αραβική Άνοιξη; ή μήπως την άνοιξη του Κιέβου;
Αυτά παθαίνουν οι μοναχικοί κι οι παρατημένοι; Περιμένουν άλλους -κατά προτίμηση τα παιδιά-να γράψουν ιστορία; Να κάνουν επανάσταση; Διασκεδάζουν με την αποτυχία των νέων αλαφρώνοντας τη δική τους;

Και ποια η διαφορά της ζωής και της φύσης; Δεν είναι μέρος της φύσης η ζωή; Η φύση δεν είναι ζωή; Τι είδους γέφυρα είναι αυτό το συζευκτικό "και" ανάμεσα στις δυο λέξεις; Μήπως κρυφά τις παντρεύει; Μήπως ότι έπρεπε να γράψουμε ήταν γι αυτό το "και"; 

Φτου!
Άραγε ζει, να τη ρωτήσω;

Κυρία-κυρία, το βρήκα;

("Κεριά και λιβάνια!", ακούω. Γέλια ακούω.)

Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα.