Saved by the bell (not)

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα. Αυτό είναι πάντα δυσάρεστο. Άντε να ψάξεις κοιμισμένη, τους λόγους της αφύπνισης. Κι άντε μετά να ξανακοιμηθείς. 

Τουαλέτα: τσεκ (αντέχω ως το πρωί), 

Νερό: τσεκ (οριακά, δεν θα ονειρευτώ την έρημο Καλαχάρι) , 

Θόρυβοι από το παιδικό δωμάτιο: τσεκ (ηρεμία που θα ήταν οπωσδήποτε ύποπτη μια άλλη ώρα, αλλά ας μην το ψάξουμε τώρα, εντάξει;), 

Ανήσυχο γατί: τσεκ (γουργουρίζει και δαγκώνει εκτεθειμένο άκρο. Αν αδιαφορήσω, ενδέχεται να γλαρώσει.). 

Έλεγχος ολοκληρώθηκε. 

Άντε να ξανακοιμηθείς όμως.

Αυτό που πάντα βοηθάει, είναι μια αγκαλίτσα, οπότε απλώνω τυφλά χέρια στον καλό μου.

Ουπς!

Ετούτο το σκληρό πράγμα που πιάνω δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε περίμενα να βρω. Και όχι, δεν πρόκειται για μια ευχάριστη έκπληξη. Στο πλάι μου βαριανασαίνει κάνοντας τικ-τοκ, ένα τεράστιο ξυπνητήρι. Τι στο καλό! Την τελευταία φορά που το είδα, πριν πέσω στο κρεβάτι δηλαδή, καθόταν μικρό και μουτρωμένο, στο κομοδίνο. Παραμόνευε -όπως πάντα- για την ώρα που θα 'παιρνε εκδίκηση για τα καθημερινά καντήλια.

Τι μηχανεύτηκε του διαβόλου το πράγμα όσο εγώ κοιμόμουν; 

Και πού έκρυψε τον καλό μου;

Είναι δύσκολο να πιάσεις ένα ξυπνητήρι απ’ το λαιμό και να το κάνεις να μιλήσει: 

1) δεν έχει λαιμό και 

2) δεν μιλάει. Μόνο γκρινιάζει και πάντα τη στιγμή που δεν του απευθύνεις το λόγο.

Μπορείς βέβαια να το πλακώσεις στο ξύλο, αλλά έτσι δεν θα του αποσπάσεις ομολογία και αφενός θα μωλωπιστείς αφετέρου θα γεμίσεις το δωμάτιο μυτερά πλαστικά θραύσματα.

Ρίχνω μια αγχωμένη ματιά στο κομοδίνο κι εκεί, άλλη μια έκπληξη με περιμένει. Ο καλός μου, έχει γίνει μικρός, στο μέγεθος ξυπνητηριού και κάθεται μουτρωμένος αγκαλιάζοντας τα γόνατά του.

- Τι κάνεις εκεί; Τον ρωτάω κλωτσώντας διακριτικά το γατί που έχει αγκαλιάσει το πόδι μου και το τρώει με μεγάλη όρεξη.

- Περιμένω να πάει 5:30 μου απαντάει αγριεμένος.

- Και τι θα κάνεις τότε;

- Θ’ αρχίσω να τραγουδάω.

- Μα είσαι κακόφωνος!

- Κι εσύ ξεμαλλιασμένη!

Με τα δάχτυλα, χτενίζω αφηρημένη τα μαλλιά μου και τον κοιτώ προβληματισμένη.

- Αυτό που κάνεις, δεν είναι πολύ ώριμο, ξέρεις.

- Ενώ εσύ που πλαγιάζεις με το πρώτο τυχαίο ξυπνητήρι, είσαι εντάξει νομίζεις;

- Κοίτα, δεν θ' αρχίσω ν' απολογούμαι για ό,τι συμβαίνει στον ύπνο μου. Πες μου πώς βρέθηκες εκεί και γιατί μίκρυνες;

- Χαζές ερωτήσεις. Αν ήμουν μεγαλύτερος, δεν θα χωρούσα στο κομοδίνο.

- Έλα ήσυχα στο κρεβάτι τότε και προσπάθησε να μεγαλώσεις επιτέλους!

- Όλο τα ίδια και τα ίδια! Αυτόν δίπλα, τι θα τον κάνεις;

Συλλογισμένοι, κοιτάμε κι οι δύο το τεράστιο ξυπνητήρι. Το γατί έχει μασουλήσει το διακόπτη ΟΝ/OFF και τώρα απομακρύνεται μεταφέροντας στο στόμα έναν ξεχαρβαλωμένο ωροδείκτη. Σε λίγο –και με άψογο στυλ λίμπερο- θ’ αρχίσει να ντριπλάρει ξυπνώντας το μωρό των αποκάτω. Και οι δυο μαζί κατρακυλάμε τον εισβολέα. Η άκρη του κρεβατιού γίνεται το χείλος του μπαλκονιού και το βρωμορόλογο γκρεμίζεται στο κενό προσπαθώντας να κουδουνίσει στους πάντες. 

Δεν υπάρχουν πλάσματα ενοχλητικότερα των ξυπνητηριών. Ακόμα και των κομματιασμένων ξυπνητηριών.

(Στην καρέκλα στο βάθος, ένας τύπος με ιατρική μπλούζα και τη μορφή του Μπίλυ Κρύσταλ κάθεται σταυροπόδι. Καπνίζει πούρο και φυσάει δαχτυλίδια καπνού ατενίζοντας το ταβάνι ενώ στο χέρι κουδουνίζει το ουίσκι με τα παγάκια. Δείχνει πρόθυμος να μου αφιερώσει όλο το χρόνο που έχει απομείνει στον κόσμο.)