νέα σελήνη

Τίποτε δεν τελειώνει αν δεν τελειώσει

λαϊκή σοφία

Nothing lasts forever for that I’m sure

Roxy Music, Same old scene

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα τους φίλους μου. Όλους. Τους παλιούς και τους καινούργιους. Τους νέους και τους πρεσβύτερους. Τους αψίθυμους και τους σοφούς με τις άσπρες τρίχες. Είχαμε πιαστεί χέρι-χέρι. Σε κύκλο ατελή. Κάποιοι φίλοι, είχαν μαύρες κουκίδες αντί για πρόσωπο, αλλά τα χέρια τους ήταν όλα εκεί, και με κρατάγανε. Η εποχή ήταν απερίγραπτη, απούσα, και δεν ήθελα να την αναγνωρίσω. Είχαμε μια μεγάλη γιορτή, μόνο που δεν ξέραμε τι γιορτάζαμε. Γελάγαμε, σπαρταρούσαμε από τα γέλια, και όταν τα γέλια έγιναν τόσο δυνατά έκλεισα τ'αυτιά μου. Τότε η μουσική δυνάμωσε, αλλά πάλι δεν ακουγόταν. Απλώσαμε τα χέρια και πιαστήκαμε από το σβέρκο, τα πόδια μας ξεκίνησαν μόνα τους να χοροπηδούν, κι ο χορός μας έγινε πιο άγρια χαρούμενος. Μέχρι πόνου. Μέχρι πτώσης.

Σηκωθήκαμε κι αρχίσαμε να ψάχνουμε, μια καβάντζα να ξαποστάσουμε, ένα απάγγιο να χωθούμε, κι ήταν πλέον το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, αυτό που τώρα εκεί ψάχναμε. Με την αγωνία ζωγραφισμένη στα χέρια μας, ψηλαφούσαμε τον αέρα, και η προσδοκώμενη φωλιά αργούσε στο ραντεβού της κι εμείς, με πείσμα συνεχίζαμε, ιδρωμένοι κι αποκαμωμένοι να ψάχνουμε...κι οι μαύρες κουκίδες χαμένες, είχαν γίνει ρούσες φακίδες στα παιδικά πρόσωπά μας.