Το φτηνό το κρέας, τα σκυλιά το τρώνε

Μερικά πράγματα δεν ξέρεις πώς να τα πιάσεις. Μετά το πρώτο σοκ, είπα να ξεχάσω το περιστατικό. Να προσποιηθώ πως δεν είναι εδώ και δεν με στοιχειώνει. Αν δεν πιστεύεις στα στοιχειά, ενδέχεται να σε προσπεράσουν. Μα έλα που τριγυρνάει στο μυαλό, το σκεπάζω να κοιμηθεί κι όλο ξυπνάει:  

172 ευρώ. 

Δεν είναι τιμή smart phone σε ευκαιρία, δεν είναι φτηνό αεροπορικό εισιτήριο, δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας. Είναι μηνιαίος μισθός. Δεν είναι η απαράδεκτη αμοιβή του ξεχασμένου πια πρόσφυγα, στη Μανωλάδα. Τόσα καθαρίζει το μήνα, καθηγήτρια, που μόλις αποφοίτησε, σε αθηναϊκό φροντιστήριο. 

Έξι μέρες τη μέρα, 5 μέρες τη βδομάδα. 

Μπορεί να διδάσκει και τα δικά σας παιδιά. 

Μπορεί να τα στέλνετε εκεί γιατί ο τύπος που έχει το σχολείο, κατέβασε τις τιμές κι έγινε ανταγωνιστικός. 

Και μπορεί στο ίδιο φροντιστήριο να δουλεύει και κάποιος παλιός καθηγητής, με παιδιά που πρέπει κι αυτά να μορφωθούν, αν ξεχάσουμε πως θέλουν και να φάνε και να πάνε στο παιδίατρο. ‘Ισως να χρειάζονται και ορθοδοντικό ή κάποιον ειδικό θεραπευτή. Κι αυτός ο καθηγητής, θα βλέπει την πιτσιρίκα και θα τρέμει. Και θα κάνει ότι του λένε. Και θα διδάσκει κι αυτός τα παιδιά μας.

Δεν πρόκειται για λάθος. Ξαναρώτησα τον πατέρα της νεαράς. Κι επειδή συνέχισα να αμφιβάλλω, επανήρθα μετά από μέρες. Μήπως και τ’ ονειρεύτηκα; Αλλά όχι. Τα 172 ευρώ, είναι ακόμα εδώ. Είναι πολύ πιο αληθινά από το πρωτογενές πλεόνασμα και την ανάπτυξη που έρχεται.

Σκέψου τώρα, με απλά νούμερα -αυτά που καταλαβαίνουν οι τύποι που αποκαλώ ΠεΤιΠρ (Πες Τι Προτείνεις!)- τι σόι επένδυση έκανε τόσα χρόνια ο πατέρας του κοριτσιού. Διπλοβάρδιες, υπερωρίες σε βαριά, ανθυγιεινή και εξειδικευμένη τεχνική εργασία έκανε. Μιλάμε για ώρες επί ωρών. Με σωματική και ψυχική φθορά. Μετάτρεψε τώρα σε νόμισμα τις προσδοκίες του. Στερεοποίησε τον κόπο και την αγωνία. Για να πληρώνει φροντιστές, μπαλέτα, αθλήματα, μουσική παιδεία, εκδρομές, βόλτες, όλα όσα προσφέρουμε/προσφέραμε σε ένα παιδί για να είμαστε σίγουροι πως κάνουμε το ελάχιστο για τη μόρφωση και την καλλιέργειά του. Για να μην μιλήσουμε για τα υπόλοιπα έξοδά του. Την τροφή, τους γιατρούς, τις ιώσεις, τα ξενύχτια, τα μικρά ατυχήματα, τις στιγμές που η ψυχή σου πετάγεται στην Κούλουρη κι επιστρέφει με μια επιπρόσθετη άσπρη τούφα. Βάλτα όλα αυτά στη μια μεριά της ζυγαριάς και αφού καταφέρεις να τα στριμώξεις, βάλε απ’ την άλλη τα 172 ευρώ. Σε κέρματα, για να βαραίνουν. Και έλα μετά να μου πεις, τι θα σκέφτεσαι όταν ρωτάς τα παιδιά σου αν διάβασαν το μάθημά τους. Τι θα τους πεις όταν ο καθηγητής τους έχει παράξενη συμπεριφορά. Όταν σε ρωτάνε εκείνα για την πολιτική, την ιστορία, την Ευρωπαϊκή ένωση, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία, τις εκλογές, το τι θα ψηφίσεις, την πρόοδο της ανθρωπότητας κι όλα αυτά που ξεπηδάνε κάθε τόσο στο μυαλό τους και σε βομβαρδίζουν κι εσύ οφείλεις να τους απαντήσεις με το χέρι στην καρδιά, διαφορετικά, το ψέμα θα το βρεις μπροστά σου και θες να σου έχουν εμπιστοσύνη. Για να σου ανοίγουν μετά την καρδιά τους και στα πιο δύσκολα. Και να μπορείς εσύ, να τα συμβουλεύεις. Που λέει ο λόγος.

Ένας μάστορας κάποτε, με ορμήνεψε να μην αγοράζω με βάση την τιμή. Το φτηνό το κρέας, τα σκυλιά το τρώνε, μου είχε πει. Αυτός -μάλλον- δεν είχε πάει σε πολλά σχολεία.