il ritorno (η επιστροφή)

Όμως, γνωρίζω επίσης,

Πως το κοτσύφι είναι μέρος

Όσων γνωρίζω

Wallace Stevens

Επιστρέφω στη λίμνη, 20 χρόνια μετά, με συναίσθημα ανάμεικτο, τρακ και αναστάτωση. Διστακτικά κοιτάω γύρω μου, ψάχνω τις θύμησες, αναμασάω τα λόγια, βγάζω από την τσέπη μου κιτρινισμένα χαρτάκια με σκέψεις της εποχής.

Προσπερνώ το ξενοδοχείο των απρόσμενης συνάντησης, καρφώνομαι στην πλατεία μπροστά από το κτίριο με τους φύλακες aposto, η πάλαι ποτέ καθημερινότητα. Παίρνω με λογική ταχύτητα τη στροφή που κάποτε με λαχτάρισε, σκύβω από το παράθυρο κι απλώνω το βλέμμα στο ξέφωτο που έβλεπα παγωμένο κάθε πρωί.

Το condominio στέκει αγέρωχο, πάντα νοτισμένο, με τις υγρασίες του ρυτίδες. 

Κατεβαίνω στη λίμνη. Μόνο λίγα πεισματάρικα κοτσύφια αψηφώντας το κρύο με συνοδεύουν. Αναγνωρίζω το ελαφρύ κυματάκι πάντα σε συχνότητα διαφορετική από αυτή της θάλασσας της πατρίδας.

Κάποτε, τη νιώθαμε να βρέχει τα πόδια μας, κάποτε, κλείναμε πίσω μας την πόρτα, επιτρέποντας μόνο στην ομίχλη να μπαίνει από τις χαραμάδες, κάποτε, περνάγαμε το απόγευμα κοιτώντας το ταβάνι, σχολιάζοντας την αράχνη που εγκαταστάθηκε για τα καλά. Ξανανακαλύπτω το μαγαζάκι με τις εφημερίδες, δεν καταφέρνω όμως να βρω την μπυραρία, την καλά κρυμμένη μέσα στα στενά δρομάκια του διπλανού χωριού, εκεί που ξεδιψάγαμε τους πόθους του σαββατόβραδου. Παντού AFFITASI, καλοκαιρινές χαρές ζητούν ενοικιαστές, δεν αντέχουν πια το πηγαινέλα του μιλανέζικου σαββατοκύριακου. Κάνω να αφουγκραστώ τις μεγαλόσχημες μηχανές να τριγυρίζουν τη λίμνη, εκεί που τις χαζεύαμε προσπαθώντας να φανταστούμε τους εαυτούς μας σφιχταγκαλιασμένους πάνω τους. Σβήνω από το μυαλό μου τους άτεγκτους βαριεστημένους Ιταλούς του βορρά, που συνεχίζουν να τα βάζουν με το νωθρό νότο-πάντα κάποιος πρέπει να φταίει-επιλήσμονες ψυχές. Και τότε θυμάμαι την πρώτη άσπρη τρίχα που είδα στον καθρέφτη, και γύρισα προς το μέρος σου αναστενάζοντας, θα μας πάρει κοντά του, ποιος;

Μπροστά σ'αυτό το απομακρυσμένο τώρα πια αλλά για πάντα οικείο περιβάλλον, σιγουρεύομαι ότι αν ποτέ ξαναγύριζα με το μυαλό το τωρινό, με τη σύνεση της ηλικίας, πάλι τα ίδια λάθη θα ξανάκανα.