Σπατάλες δημόσιες και ιδιωτικές

Στην αρχή της πεζοπορικής διαδρομής, το τελευταίο σπίτι πριν το δάσος έχει πισίνα. Μες την ησυχία του πρωινού το σύστημα αυτοκαθαρισμού γουργουρίζει σαν ευτυχισμένη γάτα. Πίσω απ’ τα κάγκελα το νερό αστράφτει. Ούτε ένα σκουπιδάκι δεν  μολύνει  την επιφάνεια. Δύο πολυτελείς ξαπλώστρες λιάζονται αδειανές. Είναι η δέκατη φορά που κάνουμε αυτή τη βόλτα κι ούτε μία φορά –ούτε μία-δεν έχουμε δει άνθρωπο ν’ απολαμβάνει το κολύμπι εδώ. Προσπερνάμε τον περιφραγμένο κήπο κι ακολουθούμε το μονοπάτι.

Αστειευόμαστε για τις νεράιδες και τους παραμυθάδες που ονειρεύτηκαν αυτόν το δρόμο, αλλά το ξέρουμε ότι μπορεί και να μην πρόκειται για πλάκα.

Η ομορφιά των ανθών ανελέητη. Η ανάσα μισή απ’ την ανηφόρα, κόβεται σε κάθε νυφικό μπουκέτο…

σε κάθε καρπό ζωγραφισμένο από γιαπωνέζο μινιμαλιστή…

σε κάθε ιπτάμενη έκδοση λουλουδιού. Πράσινη…

Πορτοκαλιά…

Με βούλες…

Πλουμιστή.

Κλέβω τη φύση. Μεταφέρω ένα μπουκέτο αγριολούλουδα στο σπίτι. Μέλισσες, αράχνες κι άλλα ζουζούνια το διεκδικούν, αλλά είμαι άνθρωπος και δεν παραδίδω το λάφυρό μου. 

Διασταυρωνόμαστε με άλλους πεζοπόρους. Στο βουνό οι άνθρωποι είναι πάντα γελαστοί. Καλημερίζουν και παραμερίζουν. Η φύση μας μεταμορφώνει. Μοιραζόμαστε το μονοπάτι, την ομορφιά. Κανείς δεν πετάει σκουπίδια εδώ. Στη θάλασσα φερόμαστε αλλιώς. Η παραλία είναι απλή κι ότι κερδίζεις εύκολα, σπανίως το εκτιμάς. Το βουνό απαιτεί προσπάθεια κι ιδρώτα. Σου επιβάλει το σεβασμό. Ίσως. Ίσως να έτυχα στο καθαρό μονοπάτι και στις βρώμικες ακτές.

Τρεις ώρες αργότερα επιστρέφουμε. Έχει πιάσει ζέστη πια.Είμαστε χορτασμένοι από ομορφιά, κουρασμένοι και ιδρωμένοι. Η πισίνα είναι και πάλι άδεια.

Oι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα.