Χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο

Είμαι πορτοκαλί, εντελώς. Δεν έχω την ηρεμία του πράσινου, τη θαλπωρή του κίτρινου, την καθαρότητα του μπλε. Φοβάμαι το κόκκινο, τη βία και την έντασή του. Κρύβω δύναμη και ζωντάνια. Eίμαι ένα ενδιάμεσο χρώμα. Ζω κάπου ανάμεσα. Πάντως δεν είμαι σαν το άλλο το ενδιάμεσo το μωβ, που κυκλοφορεί σε χιλιάδες παραλλαγές, ίσα-ίσα να μην το αναγνωρίσεις. Ούτε έχω έντονες μεταπτώσεις, από αυθάδικο μέχρι σοβαρό, όπως φαντάζουν οι αποχρώσεις του πράσινου. Έχω καθαρότητα και ειλικρίνεια.

Αν κοιτάξεις προσεκτικά στο βάθος των ματιών μου θα δεις αποτυπωμένη την εικόνα του Πορτοκαλή Ήλιου, του καραβιού που έφερνε τον μπαμπά μου κάθε Σάββατο απόγευμα στον Πόρο που παραθερίζαμε. Στην εφηβεία κολλούσα το βλέμμα μου στις τεράστιες αφίσσες που σκέπαζαν τοίχους και ντουλάπες, με ηλιοβασιλέματα και ζευγαράκια να κρατιούνται χέρι-χέρι. Όταν οι άλλοι της ηλικίας μου φορούσαν κατάμαυρα, εγώ εμφανιζόμουν όλα στο πορτοκαλί, τώρα μονάχα αντιλαμβάνομαι πώς φάνταζα, την εποχή εκείνη μου φαινόταν απολύτως φυσικό και εντεταγμένο. Στα φοιτητικά χρόνια και τα επόμενα, στις διακοπές, στα νησιά, το πρώτο πράγμα που ρωτούσα να μάθω ήταν το καλύτερο σημείο για να δω το ηλιοβασίλεμα. Και να χαθώ μέσα του.

Λένε πως, αν θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου, πρέπει να κάψεις επί εφτά μέρες ένα πορτοκαλί κερί. Λένε ότι μοιάζω με καρύκευμα κάτι ανάμεσα στο καυτερό μπούκοβο και τον άγουρο σιναπόσπορο. Λένε ότι η περιέργειά μου για τη ζωή με κάνει πιο δημιουργική και εγκεφαλική. Θα ήθελα όλα αυτά να είναι αληθινά.

Δεν ξεχωρίζω για κάποιον σημαντικό λόγο. Και δεν διαχωρίζομαι. Είμαι κεκραμένη ψυχή. Συνήθως σμίγω με ανθρώπους στα χρώματα της γης. Ως προϊόν ανάμειξης, μ' αρέσει να χάνομαι μέσα στο πλήθος. Στις λαϊκές, στα πανηγύρια, στα παζάρια, ακολουθώ τα υπόλοιπα χρώματα και γίνομαι ένα μαζί τους. Όταν στενοχωριέμαι ξεβάφω, ωχριώ. Όταν θυμώνω γίνομαι καφέ κηλίδα με απροσδιόριστες προθέσεις. Και όταν τα πράγματα σφίγγουν, κοιτάζω μέσα μου και αναζητώ τη φλογίτσα για να τη δυναμώσω, άλλοτε να με ζεστάνει και άλλοτε να πυροδοτήσει τις αγάπες μου.

Ο χειμώνας με κάνει να μαζεύομαι, χάνω πολύ από τη λαμπρότητά μου και την αισιοδοξία μου. Όταν αρχίσει η άνοιξη το βλέμμα μου αναζητά τα χρώματα και τα γέλια των αγριολούλουδων. Τους λείπει το πορτοκαλί. Εμφανίζομαι σε σπάνιων αποχρώσεων ρόδα και απαλές μαργαρίτες. Το καλοκαίρι μοιάζει περισσότερο να είναι είναι η εποχή μου: Γλυκά βερύκοκα, ζουμεροί γιαρμάδες και μυρωδάτα πεπόνια. Ροδακινί δέρματα και δυνατά ...Αλλά το κορύφωμά μου έρχεται το φθινόπωρο, λίγο πριν λουφάξω στη φωλιά μου για να ξεχειμωνιάσω.

Όταν ακούγομαι είμαι κάπως σαν αυτό:

Ήρεμο, καθησυχαστικό, ζεστό, μονότονο με εξάρσεις που δεν αίρονται και δεν χάνουν τον έλεγχο.

Είμαι πορτοκαλί, definetively.