Υπέρ αδυνάτου ΙΙ

*

Ακούγοντας τον ορυμαγδό τριγύρω μου, τους σαματάδες στα καφενεία, τις στριγκιές φωνές των ανθρώπων(;) στην τηλεόραση, τις κατά μέτωπο επιθέσεις τους με στόχο τον εξευτελισμό, τις σαρωτικές και ουδέποτε εποικοδομητικές ερωταπαντήσεις, τα ψέματα που αναμασώνται και αναμεταδίδονται εδώ κι εκεί, που ξεχείλισαν από τους οχετούς και πνίγουν τους δρόμους, τις ύβρεις-κυριολεκτικές και μεταφορικές, που κάπου κάπου κάνεις πως δεν άκουσες για να μην παραφρονήσεις, την ειρωνία και την αμφισημία των δηλώσεων των ολούθε πρωτοστατούντων, τα παραμιλητά των ανθρώπων που σέρνουν αενάως καροτσάκια, την αλαζονεία των εχόντων και κατεχόντων, ειδικά αυτών που δεν μόχθησαν, που δεν κόπιασαν, που δεν δούλεψαν ή δεν πόνεσαν,

Νοιώθοντας τον υπόκωφο ήχο μιας κοινωνίας εν βρασμώ και χωρίς βαλβίδα ασφαλείας, τον παφλασμό τους κύματος με τις φοβέρες, τις παραινέσεις, τις επισημάνσεις, τις ευχές, τις διαταγές των δυνατών της αδύναμης Ευρώπης,τα αγχωμένα κρέντιτο των ψηφοφόρων, τη θλίψη των μανάδων και το σκυμμένο κεφάλι των ανέργων πατεράδων, τη στέρηση από χάδι των παιδιών που ουρλιάζουν σε παιδικές χαρές κι αλάνες-αφού καλοκαίριασε, την απελπισία των εραστών που ούτε μια στιγμή δεν κατάφεραν ανεμπόδιστα να ξαπλώσουν,

Βλέποντας τους σκηνοβάτες της πολιτικής σκηνής χωρίς δίχτυ προστασίας, το γραφιδοπόλεμο των εφημερίδων, τους αστεϊσμούς στα σόσιαλ μίντια, που αν δεν τους προσέξεις θα γυρίσουν και θα σε πλακώσουν, συντρίβοντας-και όχι μόνο-την on-line περσόνα σου, την ξέφρενη προς το γκρεμό πορεία του τρένου που το μόνο που αναζητούσε ήταν λίγο φως στην άκρη του τούνελ,

κι εσένα, εσένα που δεν μπορείς να περπατήσεις χωρίς να σκοντάψεις, χωρίς να λερωθείς, που δεν καταφέρνεις να σταματήσεις να τους ακούς, γιατί αφήνεις τη χαραμάδα της πραγματικότητας να σε συνεφέρνει και αντ' αυτού σε συνεπαίρνει, που διαγράφεις το μέλλον που έτσι κι αλλιώς δεν προδιαγράφεται ευοίωνο, που προσπαθείς να γραπωθείς από ρανίδες αισιοδοξίας και λέξεις που πριμοδοτούν το ανέφικτο,

μου ήρθε στο μυαλό αυτό

οὐ γὰρ <τοὺς> πενομένους καὶ λίαν ἀπόρως διακειμένους

ὑβρίζειν εἰκός, ἀλλὰ τοὺς πολλῷ
πλείω τῶν ἀναγκαίων κεκτημένους· οὐδὲ τοὺς ἀδυνάτους
τοῖς σώμασιν ὄντας, ἀλλὰ τοὺς μάλιστα πιστεύοντας ταῖς
αὑτῶν ῥώμαις· οὐδὲ τοὺς ἤδη προβεβηκότας τῇ ἡλικίᾳ,ἀλλὰ τοὺς ἔτι νέους καὶ νέαις ταῖς διανοίαις χρωμένους.
[17] οἱ μὲν γὰρ πλούσιοι τοῖς χρήμασιν ἐξωνοῦνται τοὺς κιν-δύνους, οἱ δὲ πένητες ὑπὸ τῆς παρούσης ἀπορίας σωφρο-νεῖν ἀναγκάζονται· καὶ οἱ μὲν νέοι συγγνώμης ἀξιοῦνται
τυγχάνειν παρὰ τῶν πρεσβυτέρων, τοῖς δὲ πρεσβυτέροις
ἐξαμαρτάνουσιν ὁμοίως ἐπιτιμῶσιν ἀμφότεροι· [18] καὶ τοῖς μὲν
ἰσχυροῖς ἐγχωρεῖ μηδὲν αὐτοῖς πάσχουσιν, οὓς ἂν βουλη-θῶσιν, ὑβρίζειν, τοῖς δὲ ἀσθενέσιν οὐκ ἔστιν οὔτε ὑβριζο-μένοις ἀμύνεσθαι τοὺς ὑπάρξαντας οὔτε ὑβρίζειν βουλομέ-νοις περιγίγνεσθαι τῶν ἀδικουμένων.
Λυσία, Υπέρ αδυνάτου

(Δεν είναι φυσικόν να φέρωνται αυθαδώς οι πτωχοί και οι των πάντων στερούμενοι, αλλά εκείνοι που έχουν πολύ περισσότερα από όσα τους χρειάζονται· ούτε οι αδύνατοι σωματικώς, αλλά εκείνοι που έχουν πεποίθησιν εις τας σωματικάς των δυνάμεις, ούτε εκείνοι οι οποίοι έχουν πλέον γηράσει, αλλ' εκείνοι οι οποίοι είναι ακόμη νέοι και σκέπτονται νεανικά. Διότι οι μεν πλούσιοι διά των χρημάτων των εξαγοράζουν τους κινδύνους, οι δε πτωχοί αναγκάζονται να φέρωνται φρονίμως ένεκα της πτωχείας των· και οι μεν νέοι θεωρούνται άξιοι συγχωρήσεως υπό των πρεσβυτέρων, τους δε γέροντας περιπίπτοντας εις τα ίδια με τους νέους σφάλματα κατηγορούν και οι γέροντες και οι νέοι· και οι μεν ρωμαλέοι δύνανται να φέρωνται αυθαδώς εις όσους θέλουν χωρίς να φοβώνται ότι θα πάθουν κακόν τι, οι δε ασθενείς κατά το σώμα δεν δύνανται να αποκρούσουν τους αδικούντας αυτούς, ούτε όταν υβρίζωνται, ούτε δύνανται να υπερισχύσουν των αδικουμένων, όταν θελήσουν να φέρωνται αυθαδώς).

*Η κραυγή (Skrik) του Ed. Munch

η πώλησή του στις 2/5/2012 στον οίκο Sotheby's αντί 119,9 εκ.δολ. ήταν ρεκόρ αγοραπωλησίας εικαστικού έργου σε δημοπρασία