Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Υπέρ αδυνάτου ΙΙ


*
Ακούγοντας τον ορυμαγδό τριγύρω μου, τους σαματάδες στα καφενεία, τις στριγκιές φωνές των ανθρώπων(;) στην τηλεόραση, τις κατά μέτωπο επιθέσεις τους με στόχο τον εξευτελισμό, τις σαρωτικές και ουδέποτε εποικοδομητικές ερωταπαντήσεις, τα ψέματα που αναμασώνται και αναμεταδίδονται εδώ κι εκεί, που ξεχείλισαν από τους οχετούς και πνίγουν τους δρόμους, τις ύβρεις-κυριολεκτικές και μεταφορικές, που κάπου κάπου κάνεις πως δεν άκουσες για να μην παραφρονήσεις, την ειρωνία και την αμφισημία των δηλώσεων των ολούθε πρωτοστατούντων, τα παραμιλητά των ανθρώπων που σέρνουν αενάως καροτσάκια, την αλαζονεία των εχόντων και κατεχόντων, ειδικά αυτών που δεν μόχθησαν, που δεν κόπιασαν, που δεν δούλεψαν ή δεν πόνεσαν,


Νοιώθοντας τον υπόκωφο ήχο μιας κοινωνίας εν βρασμώ και χωρίς βαλβίδα ασφαλείας, τον παφλασμό τους κύματος με τις φοβέρες, τις παραινέσεις, τις επισημάνσεις, τις ευχές, τις διαταγές των δυνατών της αδύναμης Ευρώπης,τα αγχωμένα κρέντιτο των ψηφοφόρων, τη θλίψη των μανάδων και το σκυμμένο κεφάλι των ανέργων πατεράδων, τη στέρηση από χάδι των παιδιών που ουρλιάζουν σε παιδικές χαρές κι αλάνες-αφού καλοκαίριασε, την απελπισία των εραστών που ούτε μια στιγμή δεν κατάφεραν ανεμπόδιστα να ξαπλώσουν,

Βλέποντας τους σκηνοβάτες της πολιτικής σκηνής χωρίς δίχτυ προστασίας, το γραφιδοπόλεμο των εφημερίδων, τους αστεϊσμούς στα σόσιαλ μίντια, που αν δεν τους προσέξεις θα γυρίσουν και θα σε πλακώσουν, συντρίβοντας-και όχι μόνο-την on-line περσόνα σου, την ξέφρενη προς το γκρεμό πορεία του τρένου που το μόνο που αναζητούσε ήταν λίγο φως στην άκρη του τούνελ,

κι εσένα, εσένα που δεν μπορείς να περπατήσεις χωρίς να σκοντάψεις, χωρίς να λερωθείς, που δεν καταφέρνεις να σταματήσεις να τους ακούς, γιατί αφήνεις τη χαραμάδα της πραγματικότητας να σε συνεφέρνει και αντ' αυτού σε συνεπαίρνει, που διαγράφεις το μέλλον που έτσι κι αλλιώς δεν προδιαγράφεται ευοίωνο, που προσπαθείς να γραπωθείς από ρανίδες αισιοδοξίας και λέξεις που πριμοδοτούν το ανέφικτο,

μου ήρθε στο μυαλό αυτό

ο γρ <τος> πενομένους κα λίαν πόρως διακειμένους
βρίζειν εκός, λλ τος πολλ
πλείω τν ναγκαίων κεκτημένους· οδ τος δυνάτους
τος σώμασιν ντας, λλ τος μάλιστα πιστεύοντας τας
ατν ῥώμαις· οδ τος δη προβεβηκότας τ λικίᾳ,λλ τος τι νέους κα νέαις τας διανοίαις χρωμένους.
[17]
ο μν γρ πλούσιοι τος χρήμασιν ξωνονται τος κιν-δύνους, ο δ πένητες π τς παρούσης πορίας σωφρο-νεν ναγκάζονται· κα ο μν νέοι συγγνώμης ξιονται
τυγχάνειν παρ τν πρεσβυτέρων, τος δ πρεσβυτέροις
ξαμαρτάνουσιν μοίως πιτιμσιν μφότεροι· [18] κα τος μν
σχυρος γχωρε μηδν ατος πάσχουσιν, ος ν βουλη-θσιν, βρίζειν, τος δ σθενέσιν οκ στιν οτε βριζο-μένοις μύνεσθαι τος πάρξαντας οτε βρίζειν βουλομέ-νοις περιγίγνεσθαι τν δικουμένων.
Λυσία, Υπέρ αδυνάτου
(Δεν είναι φυσικόν να φέρωνται αυθαδώς οι πτωχοί και οι των πάντων στερούμενοι, αλλά εκείνοι που έχουν πολύ περισσότερα από όσα τους χρειάζονται· ούτε οι αδύνατοι σωματικώς, αλλά εκείνοι που έχουν πεποίθησιν εις τας σωματικάς των δυνάμεις, ούτε εκείνοι οι οποίοι έχουν πλέον γηράσει, αλλ' εκείνοι οι οποίοι είναι ακόμη νέοι και σκέπτονται νεανικά. Διότι οι μεν πλούσιοι διά των χρημάτων των εξαγοράζουν τους κινδύνους, οι δε πτωχοί αναγκάζονται να φέρωνται φρονίμως ένεκα της πτωχείας των· και οι μεν νέοι θεωρούνται άξιοι συγχωρήσεως υπό των πρεσβυτέρων, τους δε γέροντας περιπίπτοντας εις τα ίδια με τους νέους σφάλματα κατηγορούν και οι γέροντες και οι νέοι· και οι μεν ρωμαλέοι δύνανται να φέρωνται αυθαδώς εις όσους θέλουν χωρίς να φοβώνται ότι θα πάθουν κακόν τι, οι δε ασθενείς κατά το σώμα δεν δύνανται να αποκρούσουν τους αδικούντας αυτούς, ούτε όταν υβρίζωνται, ούτε δύνανται να υπερισχύσουν των αδικουμένων, όταν θελήσουν να φέρωνται αυθαδώς).

*Η κραυγή (Skrik) του Ed. Munch
η πώλησή του στις 2/5/2012 στον οίκο Sotheby's αντί 119,9 εκ.δολ. ήταν ρεκόρ αγοραπωλησίας εικαστικού έργου σε δημοπρασία

6 σχόλια:

  1. ό,τι κι αν πω θα είναι επανάληψη. ένα ευχαριστώ για το post αρκεί.

    υ.γ. η δική μου γενιά το κείμενο αυτό το έκανε στη δευτέρα λυκείου αν θυμάμαι. O tempora, o mores

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εγώ σας ευχαριστώ...παρόλη τη θετική κατεύθυνση που ακολούθησα η παιδεία μου (ευτυχώς) παραμένει κλασική...μάλλον κι εμείς τότε το κάναμε αν όχι πιο νωρίς...

      Διαγραφή
  2. Εξαιρετική η υπόμνηση του κομματιού και τόσο ταιριαστή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λένε πως η ανθρωπότητα θα βρει τον προορισμό της όταν ο δυνατός θα χαρίζει τη δύναμή του στον αδύνατο. Γιατί θα γνωρίζει πως η δύναμη δεν είναι παρά μια παροδική κατάσταση που εύκολα αναστρέφεται.
    (Λυσία, νομίζω κάναμε στη 1η Λυκείου. Τα θεωρούσαν πιο βατά -ως προς τη μετάφραση- κείμενα.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλά θα ήταν, αλλά μάλλον δεν είναι προορισμένη η ανθρωπότητα να βρει τον προορισμό της :-)
      αυτά που λένε είναι οι φυσικοί νόμοι περασμένοι στη φιλοσοφία (νομίζω)

      Διαγραφή
    2. Ούτε να πετάξει ήταν προορισμένη η ανθρωπότητα, μέχρι που κάποιοι συνδύασαν το όνειρο με την αποτελεσματικότητα.

      Διαγραφή