Λαϊκισμός και τρυφερότητα

Όλοι οι φίλοι μου γνωρίζουν πως λατρεύω το σινεμά. Θα μπορούσα να περάσω τη ζωή μου στις σκοτεινές σαν σπηλιές - που λέει κι ένας αγαπημένος συγγραφέας- αίθουσες, με ελάχιστες διακοπές για τ’ απαραίτητα μόνο. Και πιθανόν χωρίς κοινωνική ζωή. Θα μπορούσα να καταθέσω όλη μου την ενέργεια στην οθόνη και στους ήρωες των ταινιών και μετά θα μ’ άρεσε να γράφω γι αυτούς. Αρκετά αργά κατάλαβα ότι αυτή ήταν η δουλειά που ήθελα να κάνω. Αργά, γιατί δεν έκανα ούτε τις απαραίτητες σπουδές, ούτε και πήρα την απαραίτητη απόφαση. Παλιότερα, έβλεπα δύο με τρεις ταινίες τη βδομάδα. Σε μέρες avant premiere χανόμουν στους κινηματογράφους για δωδεκάωρα. Αργότερα, οι πολυτέλειες αυτές περιορίστηκαν. Τώρα ακολουθώ τα παιδιά μου στην παρακολούθηση ενός ορισμένου είδους ταινιών. Αγαπούν τα multiplex και τα blockbusters με τα νταβαντούρια, τους πενήντα νεκρούς και τους διακόσιους τραυματίες ανά σκηνή. Σκούρα τα πράγματα για την πάλαι ποτέ κινηματογραφόφιλη μαμά. Αλλά μερικές φορές τους το σκάω. Ας είναι καλά η RoubinakiM. Τα καταφέραμε πάλι σήμερα να κλέψουμε ένα δίωρο πραγματικής απόλαυσης. Έχω ξαναπεί ότι ζωή είναι τα προϊόντα παρόμοιων κλοπών.

Δύο εκλεκτές συνομιλήτριες του blog, η Σταυρούλα κι η Κatabran επέμειναν να δω τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο. Ξεκινήσαμε λοιπόν με τη RoubinakiM για τον αρχαίο συνοικιακό κινηματογράφο που έπαιζε το έργο ακόμα. Η μέση ηλικία των τακτικών θαμώνων παραπέμπει στους Συνομήλικους του Αρκά. Κι ο αιθουσάρχης, μάλλον συμμαθητής τους είναι. Χαιρετάει έναν-έναν ή σωστότερα μία-μία τις εκλεκτές πελάτισσες του με τα μικρά τους ονόματα. Έχει πολύ πλάκα γιατί σ’ αυτό το σινεμά αισθάνομαι πάντα παιδί, με όλες τις ευκαιρίες αφάγωτες μια κι οι υπόλοιποι θεατές πήγαιναν στο νηπιαγωγείο μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο χώρος αναδύει μια μυρωδιά πούδρας και καλοκρατούμενης γεροντίλας. Σαν τα παλιά σαλόνια των φιλενάδων της γιαγιάς με τις πορσελάνινες κούκλες ν’ αγκαλιάζουν τον αέρα στους βελούδινους καναπέδες. Οι ταινίες αλλάζουν υφή σε τέτοιους χώρους. Καταχωρούνται ευκολότερα στο ιστορικό πλαίσιο της ανθολογίας που δεν θα καταναλωθεί – χωνευτεί -ξεχαστεί με ρυθμό ποπ-κορν. Η αίθουσα είναι περιττά μεγάλη και τα κεφάλια των θεατών ίσα που σκορπάνε σε μια δεκαριά θέσεις. Κάθε φορά αναρωτιέμαι πως βγαίνει η επιχείρηση. Κάθε φορά απαντάω, από αγάπη για το σινεμά. Αγάπη ποτισμένη στους τοίχους, στις πολυθρόνες, στο περιποιημένο μπαρ. Αν αργήσεις στην έναρξη, το σινεμά δεν θα σε ξεράσει στο καθορισμένο τέλος. Μπορείς να παραμείνεις και να δεις –όσο αντέχεις- ότι έχασες ή ότι θελήσεις να απολαύσεις εκ νέου.

Αλλά αρκετά με τη φλυαρία. Η παράσταση αρχίζει. Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι έχετε δει το έργο οπότε μπορώ άφοβα να σας αποκαλύψω ότι μιλάει για την οικονομική κρίση, την ανεργία, τις παραβατικές συμπεριφοράς των φτωχοδιαβόλων. Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρου είναι μια ταινία που οποιοσδήποτε trendy νεοφιλελεύθερος θα κατέτασσε στις λαϊκίστικες και κατά συνέπεια θα του στεκόταν στο λαιμό. Γιατί μιλάει για τον πλούτο της ανθρωπιάς. Αλλά δεν γίνεται ούτε μελό ούτε κουραστική. Υπάρχουν οι καθημερινοί συμπαθέστατοι ήρωες, τα θύματα, οι κατά πρόφαση θύτες, υπάρχουν και κάτι παρτάκηδες αλλά με βήμα δικαιολόγησης της φιλοτομαροσύνης τους. Όλοι τους πραγματικοί και διπλανοί κι η ταινία παρηγορητική σαν καλοκαιριάτικο βράδυ. Οι πρωταγωνιστές χάνουν τη δουλειά τους, κακοποιούνται, ληστεύονται, αλλά δεν σταματούν να νοιάζονται. Κι είναι αυτό το νοιάξιμο που τους δίνει την ευμάρεια της γαλήνης για την οποία δεν ενδιαφέρονται ούτε οι ληστές ούτε οι ρυθμιστικές αγορές. Ίσως, φταίει που η ταινία διανύει ένα επιεικές καλοκαίρι. Ίσως επειδή η θάλασσα, ακόμα κι αυτή της ναυτικοεπισκευαστικής ζώνης, απαλύνει και δροσίζει την αιχμηρότητα της ισοπεδωτικής κρίσης. 

Να το δείτε κι αν το έχετε ήδη δει, ξαναδείτε το. Κατά προτίμηση σε θερινό, μια νύχτα που θα έχετε μπουχτίσει από ρεαλιστικές λύσεις. Ίσως τη νύχτα πριν απ’ τις επόμενες εκλογές.

Στη Γεωργία που δεν μπόρεσε να 'ρθει μαζί μας, αλλά μου ζήτησε να γράψω για το έργο.