Ω, Μητέρα!

Heidi J. Moore

Ναι, δεν είναι εύκολη η μητρότητα. Τα έχει πει περίφημα η ξωτικιά μου φίλη εδώ . Είμαστε ατελείς και στραβά αρμενίζουμε τα παιδιά  κι ας μας έρχονται σε συσκευασία δώρου: δέρμα αφρός, τεράστια μάτια, μάγουλα για φίλημα-τσίμπημα-ζούληγμα , μυρωδιά αγγέλου (ναι, όταν τα πλένουμε, αλλά ποιος ενήλικας μυρίζει έτσι;). Η φύση προνόησε ώστε τα μωρά να είναι εύκολα αγαπήσιμα. Για ν’ αντέξουμε την κούραση,  τα  ξενύχτια, τις  λαχτάρες και την παρακολούθηση των ακροβατικών τους. Των κυριολεκτικών στην αρχή, των πιο επικίνδυνων αργότερα. Κυρίως ν’ αντέξουμε τη δική μας ενηλικίωση, το σισύφειο μαρτύριο μας.

Οι μανάδες (κι οι πατεράδες συνήθως) δίνουν. Γι αυτό και γιορτάζουμε τη γιορτή της μητέρας. Αλλά οι γονείς λαμβάνουν την ανταμοιβή τους.  Χαμόγελα, αγκαλιές, σκέψεις, λόγια, άδολες και δόλιες προσφορές. Τόσα δώρα, με ή χωρίς γιορτή.

Μόνο που όλοι εμείς οι γονείς των αξιολάτρευτων πιτσιρικιών, είμαστε ολίγον γιαλαντζί. Για τα ευκολάκια.

Αυτοί για τα δύσκολα, κάνανε σήμερα, βόλτα στο εμπορικό κέντρο. Πατέρας και γιος. Ο μικρός , κάπου μεταξύ οχτώ και δέκα. Αγκαλιασμένοι. Με βλέμμα ερωτευμένο. Τι κι αν υπήρχαν οι βιτρίνες. Τι κι αν φωνάζανε οι προσφορές κι αν άνθιζε δίπλα ο  κόσμος και τ’ ανοιξιάτικα στολίδια. Αυτοί εκεί. Ο ένας για τον άλλο να περιφέρουν την αγάπη και τη μοναξιά τους. Μόνο τα παιδιά με σύνδρομο Down μπορούν να σε κοιτάξουν με τόση αφοσίωση. Και στο γονιό που ανταποδίδει αυτή τη ματιά, θα ευχηθώ χρόνια υπέροχα, όλο δύναμη.

Για κάποιους τα παιδιά αυτά είναι δώρο. Υπάρχουν βλέπεις και χειρότερα.
Το μωρό της φίλης μου δεν πάτησε ποτέ τα πόδια του στη γη. Τετραπληγικό ως το τέλος της δραματικής του  πορείας. Οχτώ χρόνια να κοιτάζει σ’ έναν άλλο κόσμο. Μέσα από σένα. Πίσω σου. Πάνω από σένα. Ένα βαρόμετρο της ανθρωπιάς και της αλήθειας. Όσοι έχουν αγκαλιάσει παράλυτο παιδί, ξέρουν τι είδους μαγικός καθρέφτης είναι τα μικρά που δεν ξέρεις αν αφήνονται με τη δική τους θέληση στα χέρια σου. Αλλά δεν μπορείς παρά ν’ αναρωτηθείς. Κι όταν ρωτάς, ακόμα κι αυτά που δεν μίλησαν ποτέ, σου απαντούν.
Οι γονείς να το κανακεύουν και να ξενυχτάνε σ’ εντατικές. Να το πηγαίνουν βόλτα στις σπάνιες καλές μέρες και να γυρίζουν αλλού στα επίμονα βλέμματα που φωνάζουν με χείλια γραμμές:

-Τι είδους τέρας είναι αυτό; Γιατί το βγάζετε βόλτα και μας υποχρεώνετε να το βλέπουμε;

Ναι, οι άνθρωποι έχουν ιδιότυπες απόψεις για το ποιος είναι το τέρας. Μπροστά στους μαγικούς καθρέφτες όμως, όλες οι δηθενιές καταρρίπτονται.
Ναι, χρόνια πολλά στις ροζ μανούλες, μα ο πραγματικός μου σεβασμός, η βαθιά μου υπόκλιση, είναι  γι αυτές τις μάνες ( και τους παρόντες πατεράδες) που το παιδί τους δεν ήρθε σε συσκευασία δώρου.
Να ζήσετε, να μας φωτίζετε.