Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Ω, Μητέρα!


Heidi J. Moore
Ναι, δεν είναι εύκολη η μητρότητα. Τα έχει πει περίφημα η ξωτικιά μου φίλη εδώ . Είμαστε ατελείς και στραβά αρμενίζουμε τα παιδιά  κι ας μας έρχονται σε συσκευασία δώρου: δέρμα αφρός, τεράστια μάτια, μάγουλα για φίλημα-τσίμπημα-ζούληγμα , μυρωδιά αγγέλου (ναι, όταν τα πλένουμε, αλλά ποιος ενήλικας μυρίζει έτσι;). Η φύση προνόησε ώστε τα μωρά να είναι εύκολα αγαπήσιμα. Για ν’ αντέξουμε την κούραση,  τα  ξενύχτια, τις  λαχτάρες και την παρακολούθηση των ακροβατικών τους. Των κυριολεκτικών στην αρχή, των πιο επικίνδυνων αργότερα. Κυρίως ν’ αντέξουμε τη δική μας ενηλικίωση, το σισύφειο μαρτύριο μας.
Οι μανάδες (κι οι πατεράδες συνήθως) δίνουν. Γι αυτό και γιορτάζουμε τη γιορτή της μητέρας. Αλλά οι γονείς λαμβάνουν την ανταμοιβή τους.  Χαμόγελα, αγκαλιές, σκέψεις, λόγια, άδολες και δόλιες προσφορές. Τόσα δώρα, με ή χωρίς γιορτή.

Μόνο που όλοι εμείς οι γονείς των αξιολάτρευτων πιτσιρικιών, είμαστε ολίγον γιαλαντζί. Για τα ευκολάκια.

Αυτοί για τα δύσκολα, κάνανε σήμερα, βόλτα στο εμπορικό κέντρο. Πατέρας και γιος. Ο μικρός , κάπου μεταξύ οχτώ και δέκα. Αγκαλιασμένοι. Με βλέμμα ερωτευμένο. Τι κι αν υπήρχαν οι βιτρίνες. Τι κι αν φωνάζανε οι προσφορές κι αν άνθιζε δίπλα ο  κόσμος και τ’ ανοιξιάτικα στολίδια. Αυτοί εκεί. Ο ένας για τον άλλο να περιφέρουν την αγάπη και τη μοναξιά τους. Μόνο τα παιδιά με σύνδρομο Down μπορούν να σε κοιτάξουν με τόση αφοσίωση. Και στο γονιό που ανταποδίδει αυτή τη ματιά, θα ευχηθώ χρόνια υπέροχα, όλο δύναμη.
Για κάποιους τα παιδιά αυτά είναι δώρο. Υπάρχουν βλέπεις και χειρότερα.
Το μωρό της φίλης μου δεν πάτησε ποτέ τα πόδια του στη γη. Τετραπληγικό ως το τέλος της δραματικής του  πορείας. Οχτώ χρόνια να κοιτάζει σ’ έναν άλλο κόσμο. Μέσα από σένα. Πίσω σου. Πάνω από σένα. Ένα βαρόμετρο της ανθρωπιάς και της αλήθειας. Όσοι έχουν αγκαλιάσει παράλυτο παιδί, ξέρουν τι είδους μαγικός καθρέφτης είναι τα μικρά που δεν ξέρεις αν αφήνονται με τη δική τους θέληση στα χέρια σου. Αλλά δεν μπορείς παρά ν’ αναρωτηθείς. Κι όταν ρωτάς, ακόμα κι αυτά που δεν μίλησαν ποτέ, σου απαντούν.
Οι γονείς να το κανακεύουν και να ξενυχτάνε σ’ εντατικές. Να το πηγαίνουν βόλτα στις σπάνιες καλές μέρες και να γυρίζουν αλλού στα επίμονα βλέμματα που φωνάζουν με χείλια γραμμές:

-Τι είδους τέρας είναι αυτό; Γιατί το βγάζετε βόλτα και μας υποχρεώνετε να το βλέπουμε;
Ναι, οι άνθρωποι έχουν ιδιότυπες απόψεις για το ποιος είναι το τέρας. Μπροστά στους μαγικούς καθρέφτες όμως, όλες οι δηθενιές καταρρίπτονται.
Ναι, χρόνια πολλά στις ροζ μανούλες, μα ο πραγματικός μου σεβασμός, η βαθιά μου υπόκλιση, είναι  γι αυτές τις μάνες ( και τους παρόντες πατεράδες) που το παιδί τους δεν ήρθε σε συσκευασία δώρου.
Να ζήσετε, να μας φωτίζετε.

15 σχόλια:

  1. έχω και εγώ πολύ κοντά μου απίστευτη ιστορία καθημερινού αγώνα και παράλληλα αδιανόητης δύναμης, respect για όσα έγραψες, τέλειο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εχεις τόσο δίκιο, που λέω να το βουλώσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φέτος έτυχε να έρθω σε επαφή αρκετές φορές με γονείς παιδιών με ειδ.ανάγκες σε κοινές μαζώξεις σ' ενημέρωση, σε κινητοποιήσεις για την ειδική αγωγή αλλά και σε πάρτυ γνωριμίας των φοιτώντων του τοπικού ΕΕΕΕΚ με παιδιά Στ' Δημοτικού και Γυμνασίων -Λυκείων που μας προσκάλεσαν.

    Κάθε φορά αυτό το δέος (σεβασμός και θαυμασμός μαζί) με γέμιζε γι αυτούς τους γονείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτή η μητρότητα δεν συγκρίνεται, δεν ξεπερνιέται. Αυτοί οι γονείς είναι αληθινοί ήρωες. Μαζί σου 1000% σε ό,τι έγραψες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι άνθρωποι είναι άδικοι και σκληροί. Είναι και αλαζόνες είναι και αφελείς είναι και ανόητοι αρκετοί. Έχεις δίκιο να το παρατηρείς. Δεν είναι ήρωες οι γονείς που μεγαλώνουν παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες. Είμαι εγώ είσαι εσύ είμαστε όλοι δυνάμει αυτοί οι γονείς. Δεν είναι αξιοθέατο τα ΑΜΕΑ και οι οικογένειές τους. Δεν είναι οι λιγότερο γονιός κάποιος επειδή δεν μεγαλώνει ΑΜΕΑ. Μην στιγματίζουμε λοιπόν με την καλή μας πρόθεση αυτούς τους ανθρώπους περισσότερο. Ας μην κάνουμε τη διάκριση προκλητικά γιατί τελικά τους κάνουμε κακό. Είναι το πιο εύκολο πράγμα να στραβώσει κάτι κι από "ροζ" κάποιος να γίνει "μαύρος". Και κάθε γονιός θα έπρεπε να ξέρει πως η γενετική είναι μια κληρωτίδα. Και την επιλογή την κάνει η Φύση. Όταν παρεμβαίνουμε δείχνουμε το ήθος μας οι άνθρωποι και την αδυναμία μας ή τη δύναμή μας ή αν θέλεις τον πολιτισμό μας. Άσοι έχουν. Αυτό μόνο.
    Χρόνια πολλά σε όλες της μανάδες.
    Τα παιδιά είναι παιδιά όλων μας όποια και αν είναι η φυσική τους προίκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμ... Δεν είμαι και τόσο σίγουρη πως είμαστε όλοι το ίδιο. Όπως δεν αντιμετωπίζουμε όλοι το ίδιο τις δικές μας αρρώστιες, όπως δεν διδασκόμαστε όλοι το ίδιο απ' τα όσα μας συμβαίνουν, όπως δεν πολεμάμε όλοι το ίδιο τις δυσκολίες μας.
      Και ούτε για το θέμα της τύχης ή της κληρωτίδας που λες, είμαι τόσο σίγουρη.
      Δεν είπα ότι είναι λιγότερο γονιός όποιος δεν έχει παιδί με σύνδρομο Down. Ας πούμε πως είπα, ότι όσοι έχουν ένα τέτοιο παιδί και το αγαπούν είναι πολύ-πολύ περισσότερο αξιοσέβαστοι από κάποιον που δεν του έτυχε.
      Συμφωνώ ότι τα παιδιά θα έπρεπε να είναι όλων μας. Αλλά, είναι απολύτως σίγουρο, ότι δεν είναι. Και κάνουμε ελάχιστα για ν' αλλάξει αυτό. Ενίοτε, κάνουμε τα πάντα για να διώχνουμε τα παιδιά με προβλήματα. Τα παραδείγματα είναι συντριπτικά πολλά.

      Διαγραφή
    2. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Το "ροζ μανούλες" μου ακούστηκε λίγο ειρωνικό και απόλυτο. Η δική μου η Μάνα έκανε οχτώ παιδιά -"σε συσκευασία δώρου"- το τελευταίο το έχασε και τους υπόλοιπους μας μεγάλωσε με τον καλύτερο τρόπο παρά τις χίλιες δυο δυσκολίες. Ήταν τόσο "ροζ";

      Διαγραφή
    3. Αγαπητή Ανώνυμη,
      Ρίξτε μια ματιά εδώ: http://mikroimegaloi.gr/content/mama-2paidion-me-egkefaliki-paralisi
      (Χρόνια πολλά και στη μαμά σας)

      Διαγραφή
    4. Αγαπητή Nefosis A, δεν αμφισβητώ την καλή σου πρόθεση σε όσα λες, όμως στην προσπάθειά σου να πείσεις να μην είμαστε ρατσιστές με τα παιδιά με κάποια ιδιαιτερότητα, γίνεσαι ρατσίστρια με τα "φυσιολογικά" παιδιά και τις μανάδες τους. Σ' αυτό μόνο έχω αντίρρηση και στους ατυχείς (κατά τη γνώμη μου) χαρακτηρισμούς "ροζ μανούλες" και "παιδιά σε συσκευασία δώρου". Δηλαδή μια μάνα ενός "φυσιολογικού" παιδιού πρέπει να νιώθει "λίγη" σε σχέση με μια μαμά ενός παιδιού με σύνδρομο Down ή εγκεφαλική παράλυση; Ποτέ δεν ξέρεις την ιστορία του καθένα και δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό τέτοιου είδους συγκρίσεις. Με την ίδια λογική, ένα παιδί που φροντίζει τον άρρωστο γονιό του είναι περισσότερο άξιο από ένα παιδί που έχει υγιείς γονείς; Σ' αυτή τη ζωή, όλοι είμαστε εν δυνάμει άξιοι του σεβασμού σου...

      Υ.Γ. Σ' ευχαριστώ για την ευχή σου, αλλά η υπέροχη και μοναδική μαμά μου έφυγε από τη ζωή πριν τρία χρόνια. Να χαίρεσαι τη δική σου και πάντα υγεία εύχομαι!
      Μαρία

      Διαγραφή
    5. Αγαπητή Μαρία,
      Ο καθένας βλέπει το ρατσισμό όπου θέλει. Δεν μπορώ να σας εμποδίσω να δίνετε όποιον ορισμό θέλετε στη λέξη, όπως δεν μπορώ να σας υποχρεώσω να αγαπάτε το ροζ.
      Να σας ενημερώσω ότι ο σεβασμός που αποδίδω στις μητέρες των παιδιών που περιγράφω, με αφορά ως ροζ μανούλα κι εμένα, άρα είμαι ρατσίστρια κατά του εαυτού μου και των παιδιών μου :)
      Να είστε καλά και δεν είναι ανάγκη όλοι να συμφωνούμε στα πάντα.

      Διαγραφή
    6. Φυσικά και δεν είναι ανάγκη όλοι να συμφωνούμε στα πάντα, γι' αυτό γίνεται και η κουβέντα. Ο "ρατσισμός" ήταν ίσως ατυχής ή και βαρύς χαρακτηρισμός για τη διάκριση την οποία κάνετε μεταξύ των "ροζ" και των άλλων χρωμάτων μαμάδων και των παιδιών με ή χωρίς συσκευασία δώρου. Δεν είχα καμία πρόθεση να σας θίξω και ζητώ συγνώμη αν το έκανα. Ήθελα απλώς να σας πω ότι όλες οι μαμάδες είναι άξιες και σεβασμού και θαυμασμού, κρίνοντας από τις πράξεις τους και τις επιλογές τους και όχι από το αν το παιδί τους είναι "φυσιολογικό" ή όχι. Υπάρχουν χίλιες δυο άλλες περιπτώσεις που θα νιώθατε τον ίδιο σεβασμό, όπως π.χ. μια γυναίκα με καρκίνο ή σκλήρυνση κατά πλάκας, που φέρνει στη ζωή, φροντίζει και μεγαλώνει ένα "παιδί σε συσκευασία δώρου". Υπάρχουν πολλές πολλές ιστορίες και θεωρώ πως δεν έχει νόημα κανενός είδους σύγκριση. Αγαπώ όλα τα παιδάκια του κόσμου και σέβομαι όλες τις μοναδικές μαμάδες τους.

      Διαγραφή
  6. not-just-mums, newagemama, Σταυρούλα, Μαμά (Νηπιαγωγός) με όρια,
    Σας ευχαριστώ για τα σχόλια και χρόνια πολλά σε φυσικές και πνευματικές μανάδες. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. συννεφούλα, εγώ δεν ένιωσα κανένα ρατσισμό
    έχω ζήσει κοντά σε μαμάδες που θα ήθελαν πολύ να είναι "ροζ" αλλά δεν πρόκαμαν, και που ανέλαβαν τόσο γενναία την πρόκληση του αυτισμού ή της όποιας άλλης ιδιαιτερότητας του παιδιού τους... και ήξερα οτι παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζα εγώ και ζοριζόμουν, δεν θα είχα ποτέ μου ν' αντιμετωπίζω το να αλλάζω πάνες στα 11, π.χ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ουσιαστικό και αληθινό. Ευχές σε σένα και την οικογένειά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή