Ας καταδικάσουμε τη φτώχεια απ' όπου και αν προέρχεται

Υπάρχει, λέει, μια φυλή στην Αφρική, όπου τα γενέθλια του παιδιού δεν ανακαλούν την ώρα του τοκετού. Ούτε καν τη στιγμή της σύλληψης. Τα γενέθλια του μικρού αφρικανού, είναι η μέρα, που η μάνα του τον ονειρεύτηκε. Θεωρούν ότι το μωρό γεννιέται στη σκέψη της. Εκείνη τη μέρα, η γυναίκα και το όνειρό της, κάθονται κάτω από ένα δέντρο και αφουγκράζονται. Μέχρι ν’ ακούσουν το τραγούδι του παιδιού. Όταν αυτό συμβεί, η γυναίκα πηγαίνει στον άντρα που θα γίνει πατέρας και του μαθαίνει τη μελωδία. Κάνουν έρωτα τραγουδώντας. Μ’ αυτό τον τρόπο προσκαλούν το μωρό.

Αυτό το τραγούδι συνοδεύει το νέο άνθρωπο σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής του. Του το τραγουδούν –αντί τιμωρίας- σε κάθε του σφάλμα, για να του θυμίσουν από πού προέρχεται και τι δεν πρέπει να ξεχνάει. Το τραγουδούν στο γάμο και στο νεκροκρέβατό του.

Δεν ξέρω αν η παραπάνω ιστορία είναι αληθινή. Ακόμα κι αν είναι ένα  παραμύθι, είναι τόσο όμορφο που θα έπρεπε να το θεωρούμε αλήθεια. Έστω για να θεραπεύσουμε τις πληγές της πραγματικότητας.

Γιατί σε τούτην εδώ την πραγματικότητα, τα παιδιά δεν γίνονται σκέψεις ή τραγούδια. Γίνονται κακές ειδήσεις. Θέματα δικογραφίας και απωθητικές εισαγγελικές αποφάσεις.

Ελεύθερη (;) στη Μακρόνησο

5.600 θεατές παρακολούθησαν την παράσταση «Ποιος τη ζωή μου», στη Μακρόνησο, βασισμένη στη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη. Βρέθηκα ανάμεσα τους, παρέα με φίλους της καρδιάς.
Η παράσταση με συγκίνησε. Ναι, ήταν αγιογραφία, αλλά η ζωή του Μίκη -πριν τη μεταπολίτευση, υπήρξε  εναλλαγή δόξας και μαρτυρίου. Θυμίζει βίο μάρτυρα. Κι ας ήταν αμήχανη η μετέπειτα πορεία και οι επιλογές του. Ας συγκριθεί όμως μαζί του, όποιος έφτασε τόσες φορές κοντά στο θάνατο απαρνούμενος μια εύκολη ζωή.
Αλλά, για την παράσταση, έχουν μιλήσει ήδη πολλοί. Ήταν άλλωστε η τελευταία ευκαιρία να τη δεις κανείς και δεν έχει πολύ νόημα να προκαλέσεις το ενδιαφέρον όσων την έχασαν.
Να μόνο κάποιες σκέψεις καθώς περπατούσα στη Μακρόνησο.

Βαδίζοντας προς το αυτοσχέδιο θέατρο-πρώην λιμανάκι, είναι αδύνατο να μην ανασάνεις τις αναμνήσεις του χώρου. Η εικόνα είναι εδώ μα και δεν είναι ταυτόχρονα. Τα θυμάρια δεξιά κι αριστερά ευωδιάζουν, μα τους πήρε χρόνια να ξεπλυθούν από το αίμα των βασανισμένων. Τα φώτα του Λαυρίου δείχνουν ν’ απέχουν μερικές απλωτές. Όσο κοντά είναι το Αλκατράζ από το Σαν Φρανσίσκο. Το φεγγάρι χαράζει χρυσαφένιους δρόμους στην ήρεμη ράχη της θάλασσας, αλλά αυτή η ράχη έχει καταπιεί ανθρώπους στην αγριότητα ατελείωτων χειμώνων.

Ακολουθώ τα βήματα εκείνων που αρνήθηκαν να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας, μένοντας πιστοί στις αρχές τους. Γνωρίζοντας και εισπράττοντας το τίμημα. Είτε ασπάζεσαι είτε όχι τις ιδέες τους, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις, την προσήλωση στα ιδανικά. Βαδίζω με σεβασμό. Τα χνάρια τους είναι πολύ μεγαλύτερα απ τα δικά μου.

Άραγε ν’ ατένιζαν τα φώτα απέναντι και να σκέφτονταν: "Να εκεί! Άνθρωποι ελεύθεροι"; Η μήπως,  οι λίγοι απ τους απέναντι να έδειχναν αυτά τα μυρμήγκια ν’ ανηφορίζουν το Γολγοθά, αντιγυρίζοντας το λόγο. Ποιος ήταν ελεύθερος;

Δεν είμαι παρά επισκέπτης. Ανήκω στους απέναντι. Αυτούς που σέβονται από μακρυά, αλλά δεν θα τολμούσαν ούτε μια μέρα της ζωής τους να περάσουν στο Ελληνικό Νταχάου. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Με τη διαφορά, πως το Νταχάου αποτελεί επισκέψιμο μνημείο. Η Μακρόνησος αφέθηκε να γίνει γκρεμίδι. Οι απόγονοι των Ναζί, που κάποιοι εθνικόφρονες τους αντιπαθούν σήμερα (τους απογόνους και όχι τόσο τους ναζί), αποδέχτηκαν το ρόλο τους και επιδεικνύουν την επώδυνη ιστορική μνήμη. Σύσσωμες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της Ελλάδας θάβουν τη σύγχρονη ιστορία μας μέχρι ν’ απέχουμε τόσο απ’ αυτήν, ώστε να σου ξεφουρνίσουν εκείνο το ασυλλόγιστο: δεν έχει πια σημασία.
Κάποιο λίγοι επιζώντες –ως επί το πλείστον ανάπηροι απ τα βασανιστήρια- κι οι συγγενείς των θυμάτων, κάνουν τρισάγια στο στοιχειωμένο τόπο. Λες κι είναι μόνο οι οικογενειακές τους ιστορίες. Λες και οι θηριωδίες που διαπράχθηκαν εδώ δεν μας αφορούν όλους.
Αν μετά τη δικτατορία, θέλαμε στ' αλήθεια ν’ αλλάξουμε πορεία, αυτή η χαυνωτική λήθη έπρεπε να μείνει μακρυά. Μα έλα που βολεύει τόσο τις θεωρίες των ίσων αποστάσεων, των χαραγμένων με το διαβήτη (τη γνωστή εκφυλιστική νόσο μάλλον, παρά το γεωμετρικό όργανο). Έλα που ελλοχεύει ο κίνδυνος των προφανών ερωτήσεων.
Και να μαστε εδώ, χωρίς πνευματικούς ανθρώπους του μεγέθους ενός Θεοδωράκη και ενός Χατζηδάκη, να ακούμε με προσοχή τις προσεγγίσεις κάποιων ταλαντούχων μεν, κυνικών δε, τύπων. Οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι του σήμερα μοιάζουν τόσο μικροί δίπλα στους ανθρώπους του τότε. Αναλόγως μικροί είμαστε κι εμείς. Η εποχή αντίθετα, δεν είναι μικρή για να μας αντέξει.
Παρακολουθώντας την παράσταση, μ’ εντυπωσίασαν δύο τρία στοιχεία του νεαρού Μίκη. Το πρώτο είναι πως είχε όλα τα χαρακτηριστικά της νιότης. Ενθουσιασμό, αυταπάρνηση, ορμή, τόλμη, πίστη, ρομαντισμό, αίσθηση παντοδυναμίας. Οι σημερινοί λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι, δείχνουν να γεννήθηκαν στραβωμένοι. Γεροπαράξενοι. Το δεύτερο χαρακτηριστικό του Μίκη ήταν πως επιζητούσε την συμπαντική αρμονία, θεώρηση που τον ανύψωνε από τη φραγκοφονιάδικη ματιά των «διαδόχων». Τέλος, ακόμα και στη μεγαλύτερη σκοτεινιά διέκρινε ελπίδα.
Δεν έχουμε σκοτεινιάσει αρκετά για να τη δούμε κι εμείς;

20 Φλεβάρη

Πριν από κάθε πορεία παίζουμε αγκωνιές με κάτι τσιριχτές φωνούλες. Έχουν χροιά μεταξύ Άδωνι και Ναγκίνι, του φιδιού του Βόλντεμορ. «Μην πας!» μου λένε, «η αστυνομία γίνεται όλο και πιο βίαια. Και τι ξέρεις εσύ απ’ αυτά; Μην πας! Δεν ξέρεις πως θα γυρίσεις.» Και πηγαίνω. Δεν είναι αποτελεσματικό, αλλά έχω μαλώσει με την αποτελεσματικότητα.  Κι εγώ και όλη η χώρα. Δεν πάω κόντρα στην πατρίδα, μην με ζορίζεις.

Η πορεία της 20^ης Φεβρουαρίου ελάχιστα τροφοδότησε τις τσιριχτές φωνές με φρέσκο τρόμο. Λίγος κόσμος –λίγος σε σχέση με τον τυφώνα που μας χτυπάει- ελάχιστος παλμός, κανείς παρών από τους θυμωμένους συναδέρφους. Κάπου βρήκαν ξύδι φαίνεται και τους πέρασε η οργή για το πετσόκομμα των μισθών και την κατάργηση των συλλογικών μας συμβάσεων.

Εγώ ξύδι δεν βρήκα, συνάντησα όμως φίλους και χαζέψαμε, κουβεντιάσαμε, γκρινιάξαμε, φιληθήκαμε. Πράγματα απ ‘ τα παλιά δηλαδή. Τιμαλφή για τις μουτρωμένες μέρες μας.

Κι εκεί που η πορεία κόντευε να τελειώσει, με ελάχιστες εκρήξεις και μια αμελητέα αποφορά δακρυγόνου, σταμάτησε για λίγο μπροστά μας ένα αραιωμένο μπλογκ. Ένα πανό και πίσω του μερικοί σκόρπιοι, σαν μέλη φευγάτου συγκροτήματος. Ένας πιτσιρικάς με στρογγυλό πρόσωπο γεμάτο ακμή, παραζαλισμένο βλέμμα, σακάκι και πολύχρωμο κασκόλ, ανέμισε δυο σημαίες μιας διεθνιστικής συνιστώσας κι άρχισε να φωνάζει μόνος, ή μάλλον ν’ απαγγέλει με τάση προς  το τραγούδι, κάποια γνωστά συνθήματα, τα περισσότερα αντιφασιστικά. Τα ‘χε μέσα του κι ήθελε να τα πει. Μας κοίταζε όλους στα μάτια, όπως κοιτάνε τα πολύ μικρά παιδιά κι οι μεθυσμένοι. Κι εμείς τον κοιτάγαμε όπως κοιτάς τα πολύ μικρά παιδιά και τους μεθυσμένους.  Με ένα ανεκτικό χαμόγελο-φράχτη. Ως εδώ και μη παρέκει. Ένας κύριος του ζήτησε τη μία απ’ τις δύο σημαίες κι ο νεαρός του την έδωσε πρόθυμα. Ο κύριος απομακρύνθηκε ενθουσιασμένος ανεμίζοντας το λάβαρο της διεθνιστικής συνιστώσας. Ένας άλλος κύριος δίπλα μου, επέπληξε το νεαρό, γιατί κατά τη γνώμη του, τα άλλα έθνη δεν έχουν λόγο να βρίσκονται στη χώρα. «Εμείς εδώ είμαστε έλληνες», του είπε. Ο νεαρός απάντησε νηφάλια, συντρίβοντας τις υποψίες μου πως ήτανε φτιαγμένος: «Όλα τα έθνη χωράνε παντού. Κι όλες οι αντιλήψεις είναι αποδεκτές». Χαμογέλασε κιόλας, αποκαλύπτωντας μια οδοντοστοιχία που θα 'κανε τους ορθοδοντικούς να τρίβουν τα χέρια τους.

Ο κύριος δίπλα ξαναβούτηξε στην ξινίλα του κι ο νεαρός ξανάπιασε να φωνάζει ή ν’ απαγγέλλει ή μάλλον να τραγουδάει τ' αντιφασιστικά του συνθήματα. Και πάλι μόνος. Ανεμίζοντας την αστεία του σημαία και κοιτώντας στα μάτια τον ξινό διπλανό μου.

Κι εγώ τον κοίταξα όπως κοιτάμε τα πολύ μικρά παιδιά. Με θαυμασμό και κάποια νοσταλγία.

H κρίση είναι ευκαιρία για τις μαμάδες και τα παιδιά

Πρέπει να το 'χω ξαναγράψει. Στο χειρότερο μου εφιάλτη είμαι ακόμα μαθήτρια κι ο καθηγητής μόλις μας είπε "βγάλτε μια κόλλα χαρτί και γράψτε τ' όνομά σας!" Το όνομά μου; Και πως γράφετε αυτό το νέφωσις; Νέφοσις; Ναι φως κι εσείς; Μπα! Σύννεφο πηχτό. Ομιχλώδες κι απειλητικό. Και ούτε ακτίνα να μπορεί να το τρυπήσει. Ούτε μια στάλα γνώσης παρούσα. Ούτε μια ανάσα καθαρού αέρα. Κάπου εκεί ξυπνάω. Και όχι, δεν είναι οι σχολικές εξετάσεις ότι χειρότερο έχω βιώσει, αλλά είναι αυτές που φοράει πρόχειρα ο εγκέφαλος όταν αποφασίζει να με πνίξει στο άγχος. Γι αυτό δεν θέλω τα παιδιά μου να περάσουν το ίδιο βασανιστήριο. Ας ανακαλύψουν το δικό τους, μα γενιά-τη γενιά, ας ξεπερνάμε έναν-έναν τους περιττούς φόβους.

Γιατί λοιπόν, με τρομοκρατούσαν τόσο οι σχολικές εξετάσεις; Μα προφανώς, γιατί την εποχή που ήμουν μαθήτρια (και πολύ καλή), ίσχυε το ή ταν ή επί τας. Ή πας καλά στις Πανελλήνιες ή... Ή τι; Δεν χρειαζόταν καν να συνεχίσουν τη φράση.
Και να λοιπόν που ήρθε η εποχή που η συνέχεια αυτής της φράσης καταργεί τα διαζευκτικά. Είτε πας καλά στις εξετάσεις είτε όχι, χαμένος θα 'σαι. Γιατί τα Πανεπιστήμια θα υπολειτουργούν, γιατί οι καθηγητές δεν θα 'χουν πια καμία διάθεση να διδάξουν, γιατί οι συμφοιτητές σου ελάχιστα θα ενδιαφέρονται για τις ξεπερασμένες κι ανούσιες σπουδές και κυρίως γιατί, όσο και να προσπαθήσεις εδώ γλυκό μου αγοράκι (θησαυρέ μου), στην καλύτερη περίπτωση, θα βρεις μια ταπεινή, βαρετή και κακοπληρωμένη δουλειά. Όχι. Δεν σου τα λέω όλα αυτά ακριβώς έτσι, αλλά δεν θα σου δώσω ποτέ καμιά ασπίδα για να πας στο πόλεμο των εξετάσεων.
Και ώ του θαύματος! Αυτό δεν είναι ένα μονόπλευρα κακό σενάριο. Έχει και μια όψη απελευθερωτική. Κι επειδή τ' αγοράκια μου (οι θησαυροί μου) αγχώνονται πού και πού σαν τη μαμά τους και τα χάνουν και καμιά φορά γράφουν χειρότερα απ' όσο μπορούν και στενοχωριούνται, τα μάζεψα μια μέρα κι είπα να τους κάνω ένα αυτοσχέδιο σεμινάριο.

Κόσμοι

Ο κόσμος όπως θα ήθελα να είναι

Την Παρασκευή το βράδυ, συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια, με φίλες απ' το τουήτερ. Με τις περισσότερες δεν γνωριζόμαστε εκτός δικτύου. Πέρα από την έκπληξη, την αρχική αμηχανία που σύντομα ξεπεράσαμε, τα γέλια, το θυμό, τη συγκίνηση, την ένταση της κουβέντας και το γεγονός πως χωριστήκαμε σαν πραγματικές και όχι διαδικτυακές φίλες, αυτό που κατακάθισε στο μυαλό του σύννεφου, ήταν ο χώρος. Το Κονσερβοκούτι αυτοπεριγράφεται ως μεζεδοπωλείο-κολεκτίβα.Σερβίρουν, μαγειρεύουν και διαλέγουν μουσική, εμβληματικές-για τα δικά μου μάτια- περσόνες του τουήτερ. Πειραματίζονται, μαθαίνουν, ρωτούν με το πάθος πλατωνικού Ερασιτέχνη.  Γύρω μας γελαστές παρέες, από ανθρώπους που ποτέ δεν είχα συναντήσει, μα ήταν όλοι γνωστοί. Είχα διαβάσει τα λόγια τους, τα είχα επικροτήσει, είχα διαφωνήσει, είχα μιλήσει, είχα χαμογελάσει, είχα συμπορευτεί μαζί τους σε ηλεκτρονικούς δρόμους. Τώρα τρώγαμε δίπλα-δίπλα και χαζεύαμε ο ένας τον άλλο. Σαν σε οικογενειακό τραπέζι με συγγενείς χαρισματικούς. Διαλεγμένους έναν-έναν να σου πηγαίνουν. Μια ουτοπία ψηλοτάβανη, απτή και παρούσα.

Kατασκευάζοντας το φονιά

Nα σου τηλεφωνούν στις 10 το βράδυ από το σύλλογο γονέων του σχολείου για έκτακτη συνεδρίαση, δεν το λες και χαλαρωτικό.

-        Και ποιο είναι το θέμα; Ρωτάω

-        Μεταγράφεται στο σχολείο μας ένα παιδί με παραβατική συμπεριφορά από προβληματική οικογένεια. Το έχουν διώξει απ’ όλα τα σχολεία της περιοχής. Θα έρθετε;

-        Θα έρθω.

Kαι πήγα. Κι εγώ και ο μικρός είμαστε καινούριοι στο σχολείο κι άμαθοι σε τέτοιου είδους προβλήματα. Τι κάνουν εδώ; Πώς  τ’ αντιμετωπίζουν; Τι θα απογίνει το συγκεκριμένο παιδί; Γιατί είναι βίαιο; Μπορούμε ως γονείς να το βοηθήσουμε; Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να το αποδεχτούν; Αυτά τα παρανοϊκά σκεφτόμουν εκείνη τη νύχτα, πριν φτάσω στο σχολείο.  
Στο σχολείο, οι γονείς έχουν συζητήσει το «πρόβλημα» πριν ακόμα τη συγκέντρωση. Το όνομά του Ιάκωβος. Όπως Τζακ, Τζέησον, Χάνιμπαλ.
Οι γονείς αγχωμένοι. Παίρνουμε καρέκλες από τις αίθουσες και καθόμαστε σε κύκλο στην αυλή –παρά το κρύο- γιατί κάποιοι δεν μπορούν χωρίς τσιγάρο. Παρά τον ανοιχτό αέρα,  την απόσταση, ένα σύννεφο νικοτίνης ίπταται πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Τόσο πυκνό που θα μπορούσαμε να το τυλίξουμε και ως τουρμπάνι.
Μια κυρία απέναντι είναι έτοιμη να κλάψει. Άλλαξε το παιδί της σχολείο για ν’ αποφύγει τον Ιάκωβο και ο Ιάκωβος-το τέρας, την ακολουθεί παντού. Αυτήν και το γιο της.  Της δίνουν το λόγο για να μας περιγράψει τη συμπεριφορά του Ιάκωβου.

Χωρίς ήρωες

Σήμερα συνάντησα την Ελλάδα σ’ ένα βαγόνι του ηλεκτρικού. Δεν ήταν η Ελλάδα του Ντελακρουά.

Όχι, δεν συνάντησα αυτήν την Ελλάδα

Ήταν ένας γέρος με ματιά γαλανόλευκη-καλορυθμισμένο λέιζερ. Tο βλέμμα του είχε τη σβελτάδα του θηράματος που τη γλυτώνει χρόνια. Ένας παππούς φολκλόρ. Με τριμμένο καρό σακάκι και φαρδύ καφέ παντελόνι. Πουλούσε μαγκούρες αν και όπως περήφανα μας δήλωσε, είχε κλείσει τα ενενήντα κι είχε –αυτός που τον βλέπαμε- ένα κορίτσι εξήντα χρονών. Ένα κορίτσι, που προφανώς, δεν υπήρξε ποτέ παιδί.

Χριστιανική Αυγή

Πατώντας στα μπλε γράμματα, βλέπετε το σύνδεσμο, που διηγείται μια χριστιανική ιστορία.

Tα ονόματα των αλλοδαπών νηπίων ζήτησε από τους παιδικούς σταθμούς η χρυσή Αυγή μέσω του υπουργού Ευρυπίδη Στυλιανίδη
"Άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με, των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών" (Ματθ. 19,14)

Τρισάθλιοι και υπάνθρωποι είναι οι μετανάστες, σύμφωνα με τη βουλευτή της Χ.Α. Ελένη Ζαρούλια

«ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. ..· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε’ 42-45)

Με ακολουθεί γνωστός βουλευτής της ΧΑ. Μου ρίχνει δυο μπουνιές στο πρόσωπο

«Πηγαίνετε· δέστε, εγώ σας στέλνω σαν αρνιά ανάμεσα σε λύκους.» (Λουκά κι’ 3)

Μιχαλολιάκος: «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας»

«ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς»  (Ματθ.  ε´ 44)

"Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει." (Α’ Επίστολή Παύλου προς Κορινθίους)

Οι έλληνες υστερούν στην εκμάθηση και κατανόηση της μητρικής τους γλώσσας. Τα ελληνόπουλα δεν μαθαίνουν τη νεώτερη ιστορία. Τόσο την παγκόσμια όσο και την ιστορία του τόπου τους. Διδάσκονται περισσότερα θρησκευτικά από Φυσική και Χημεία. Συνειρμοί περί του ρόλου της χημείας στη λειτουργία του εγκεφάλου είναι αναπόφευκτοι. Τελικά όμως, ούτε τα θρησκευτικά διδασκόμαστε σωστά.

Η Απάντηση του Γραφείου Τύπου ΠροΠο (εικονογραφημένη)

Απάντηση του Γραφείου Τύπου του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σχετικά με τις καταγγελίες για βασανισμό διαδηλωτών. * «Ο ΣΥΡΙΖΑ για μία ακόμη φορά ονειρεύεται φαντάσματα.

Η Ελλάδα που αλλάζει

Κατεβαίνοντας σήμερα απ’ το λεωφορείο με το συνάδερφο, συναντήσαμε μια ομάδα από... Ω, θα καταλάβετε αμέσως, το είδος της ομάδας. Φέρει τ’ όνομα ενός γράμματος. Ή της εκβολής ενός ποταμού. Ξέρετε. Εκεί μου μαζεύεται η βρωμιά. Εκεί που οι προσχώσεις μολύνουν τη θάλασσα.  

Σιδερόφρακτοι, πάνοπλοι, με τις μηχανές, με το ύφος του τσόγλανου και τα γιλέκα τ’ αδιάτρητα απ’ την ανθρωπίλα.
Παλιά, σκεφτόμουν, πως κάποτε, κάποιοι απ’ αυτούς, μπορεί ν’ αλλάζαν δέρμα. Να παρατήσουν τις στολές στη μέση του δρόμου ή έστω να τις καταχωνιάσουν στο μπουντρούμι. Να πατήσουν αυτό το ύφος της εξουσίας σαν τσιγάρο που μόλις σιχάθηκαν.
Παλιά. Τώρα, δεν σκέφτομαι. Μόνο ανακατεύομαι.
-          Εκατό κιλά είναι ο εξοπλισμός τους, παρατήρησε ο συνάδερφος.
-          Και τους τα ‘χουμε όλα πληρωμένα εμείς, συμπλήρωσα με μούτρα. Εντός κι εκτός.
-          Την μπέμπελη θα βγάλουν μ’ αυτή τη ζέστη.
Και σκέφτηκα πάλι. Και να ξαπλωθούν κάτω από θερμοπληξία, δεκάρα δεν δίνω.  
Σαν να κοπάνησα αιφνιδιαστικά σε καθρέφτη. Χωρίς να οχυρωθώ πίσω από χαμόγελα. Πριν στρώσω τα μαλλιά. Πριν μαλακώσω. Σκληρότητα. Να μου ‘λεγες  μερικά χρόνια πριν, πως θα λογάριαζα έτσι ανθρώπους, θα σε πέρναγα για παλαβό.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει...

Στους εθνικούς σου δρόμους/

λάστιχα σκασμένα και ζώα σκοτωμένα

Στου κράτους σου τους νόμους

όνειρα κλεμμένα, χαρτιά σημαδεμένα/.../

Πού'ναι το φως σου το κρυμμένο,

αυτό που χρόνια περιμένω;/

Εσύ που λες πως δεν πεθαίνεις.

Σεπτέμβρης, μήνας εσωστρεφής και μελαγχολικός. Κατ'ανάγκη τώρα πια. Ο επικήδειος των αναβολών. Μήνας εξελίξεων και οργάνωσης. Και αυτοί οργανώνονται. Πρέπει να κάνουν εντύπωση. Είναι οι πρώτες εικόνες που θα αντικρίσει ο αστός επιστρέφοντας στην καθημερινότητά του, αφήνοντας το θερμό, χαλαρό, ελληνικό καλοκαίρι ξοπίσω του.

ΕμπρησμόςΚουρείου ΜαχαίρωμαΤαξιτζή ΔολοφονίαΆνεργου ΞυλοδαρμόςΆστεγου ΣπάσιμοΠάγκουΛαϊκής ΚυνηγητόΚαθαριστήΠαρμπρίζ.

Και εμφανίζονται οι ακραιφνείς ψιθυριστές, οι όψιμοι λαθρακουστές, οι των πάντων χειροκροτητές, οι υποβολιμαίοι υποβολείς. Που τσουβαλιάζουν την ήρα με τα στάχυα. Που επαναλαμβάνουν τις αποτρόπαιες πράξεις στο διηνεκές. Και εκτός της προπαγανδιστικής επανάληψης, αρχίζουν να αντιπαραβάλλουν. Σε κάθε προμελετημένη επίθεση μία ακατανόμαστη βιαιότητα της άλλης πλευράς. 
“Τάγματα εφόδου”.Τάγματα ασφαλείας-κατ'ευφημισμό πάντα. Διακρινόμαστε για τους ευφημισμούς μας ως λαός. Είμαστε έθνος ανάδελφο, αλλά προπάντων πολιτισμένο. Έτσι πιστεύουμε και έτσι προσπαθούν να μας διδάξουν-στα σχολεία, που όπως πάντα, για άλλη μια χρονιά ξεκίνησαν με τις γνωστές ελλείψεις, το ίδιο αυτόν το μήνα. Μέσα στην πίκρα και τη μισαλλοδοξία.

Τα ακούς από μακριά. Τα διαβάζεις με γράμματα που ολοένα μικραίνουν και χάνονται, πνίγονται μέσα στο σιφόνι, κάτω από το νερό που το ξεχνάς και το αφήνεις να τρέχει..Και τριγυρίζεις στη μεγάλη πόλη που αντί για χωνευτήρι πολιτισμών, κατάντησε χωνευτήρι μαύρου κρέατος και σκουρόχρωμου δέρματος. Μυρίζει ψοφίμι και σαπίλα. Βρίθει από κουτιά μετακομίσεων και υπαίθριων αποθετών. Ξύλινα κιβώτια ενθυμημάτων και ντάνες ληγμένων προϊόντων.
Κοίτα πώς κατάντησε, να κοιμάται στο παγκάκι, τι ντροπή, θέ μου, μπροστά στα μάτια των σκυλιών μου, εκεί ακριβώς που βγαίνουν βόλτα.

Αποδημητικά

Εικόνα απ' το http://whitecitynoise.blogspot.gr/

 Το πιο όμορφο καλοκαίρι των παιδικών μου χρόνων ήταν και το μοναδικό που πέρασα σ’ ένα χωριό.  Το σπίτι που μέναμε, το ζωγράφιζα χρόνια μετά, όταν έπρεπε ν' αποδώσω τη λέξη με εικόνες.  Διώροφο, με μεγάλα παράθυρα και κεραμιδένια στέγη. Με μπροστινό κήπο πνιγμένο στα λουλούδια και πίσω αυλή, κανονική παιδική χαρά. Με την κούνια της κρεμασμένη σε σκοινιά απ’ το δέντρο και μια τσουλήθρα, λιγότερο σκουριασμένη από κείνες του Άγιου Παντελεήμονα.  Δεν σας είπα για το κλειδωμένο δωμάτιο, μα θα σας πω αργότερα. Το χωριό λεγόταν Χερτόκεμπος –ή κάπως έτσι και βρισκόταν στην Ολλανδία, όπου εκείνη την εποχή εργαζόταν εκπαιδευόμενος ο πατέρας μου, σταλμένος απ’ την δουλειά του στην Ελλάδα.

Για ένα παιδί της πόλης, οι μήνες εκείνοι σήμαιναν μη επιτηρούμενα τρεχαλητά σε αγρούς-ζούγκλες ανάμεσα σε στάρια-εξωτικά καλάμια και μπαομπά απ’ όπου φανταστικές κλιματσήδες θα μπορούσαν να διευκολύνουν αιωρούμενες μεταφορές από δέντρο σε δέντρο με απαραίτητη συνοδεία την κραυγή Ταρζάν. Απ' όλα αυτά, μπορεί να υπήρχαν μόνο στάχυα κι η φωνή μου που προσπαθούσε να μιμηθεί τα ταρζανίστικα, μπορεί με μαϊμούδες και λιοντάρια να μην  συναντήθηκα, αλλά αυτό καθόλου δεν μείωνε την πίστη στην ύπαρξή τους και την αγωνία της αναζήτησης. Με το μεγαλύτερο αδερφό μου εξερευνούσαμε μυστικά τους διπλανούς κήπους κι αποκομίζαμε  λάφυρα. Στραπατσαρισμένα τριαντάφυλλα για ν’ αποθέσουμε στην ποδιά της μητέρας μας, η οποία, για μεγάλη μας έκπληξη, καθόλου δεν εκτιμούσε την κίνησή μας.  Τη νευρικότητα και τα «αυτά δεν είναι σωστά πράγματα», τ’ αποδίδαμε στην μη ανακάλυψη-έως τότε- του αγαπημένου της χρώματος. Δεν μας πέρναγε απ’ το μυαλό να εγκαταλείψουμε τις προσπάθειες συλλογής κακοποιημένων ανθών.

Tι είναι η πατρίδα μου;

Αν ρωτούσα έναν πολύ αγνό άνθρωπο, ένα παιδί,  τι είναι η πατρίδα, θα μου απαντούσε: η αγκαλιά της μάνας. Ο έφηβος θα έδειχνε τους φίλους και το κορίτσι  που ερωτεύτηκε. Ίσως το καλοκαίρι στο χωριό της γιαγιάς.

Φωτό του Λεωνίδα

Δανεικοί ορισμοί, αφορισμοί, δηλώσεις και άλλες σαχλαμάρες

Όλοι μπερδεμένοι δηλώνουν αυτόν τον καιρό. Εγώ θ’ αποτελέσω εξαίρεση; Συμβάλλω λοιπόν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα με το προσωπικό μου χάος, υποκλέπτοντας και δανειζόμενη φράσεις , κείμενα, δημοσιεύματα,  ορισμούς, αφορισμούς, αναφορές με αρχικό σκοπό το ξέμπλεγμα του κουβαριού κι αμφίβολη τελική κατάληξη.
Κοινή λογική*: (και κοινός νους) ο τρόπος σκέψης που προκύπτει από την κοινή, καθημερινή ζωή, ο συνηθισμένος και κοινώς αποδεκτός τρόπος σκέψης για κάτι που ο καθένας μπορεί να καταλάβει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
28δις στις τράπεζες ως απόλυτη θωράκιση, το μνημόνιο ως σωτηρία της πατρίδος, η ανάπτυξη που θα φέρει η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, τα πετρέλαια ως το νέο ελντοράντο, το κατοχικό δάνειο ως το νέο ελντοράντο, το πρώτο PSI ως σωτηρία της χώρας, το δεύτερο PSI ως σωτηρία της χώρας, το τρίτο PSI ως σωτηρία της χώρας, ο EFSF ως σωτηρία του πλανήτη, οι δανειακές υποχρεώσεις ως προπατορικό αμάρτημα που θα το κουβαλάμε για πάντα, τα CDS ως το τέρας της αποκαλύψεως που θα πέσει να μας πλακώσει.
Kι εκεί που πας να πεις, ναι εντάξει, το μνημόνιο είναι η σωτηρία μας, έρχεται το ίδιο το Γενικό Λογιστήριο,  με προβολή στη μικρή περιοχή ανατρέπει την κοινή λογική και την αφήνει να σφαδάζει βουτηγμένη στα λασπόνερα της ύφεσης. Ο διαιτητής εξαφανισμένος, ο προπονητής τσακώνεται με τη συμβία στο αιφόνι κι η κοινή λογική συναντάει κι ερωτεύεται έναν κοινότατο θάνατο, χωρίς δόξα, χωρίς δικαίωση.

Δευτέρα μετά τις εκλογές

Από χθες το πρωί πλέω σε μια χαζοχαρούμενη ευφορία.  Από τη μια.

Από την άλλη, δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το μυαλό μου εκείνο το ανέκδοτο με τους πόντιους που πέφτουν με χαλασμένα αλεξίπτωτα κι εξαντλώντας κουμπιά ασφαλείας κι εφεδρικά σχοινιά καταλήγουν ν’ ανησυχούν για το ασθενοφόρο που δεν θα έρθει να τους παραλάβει.

Σκόρπια ψέματα

Photo από ecoview.gr

Συνάδερφος έδωσε 2 ευρώ για να ψηφίσει Βενιζέλο. Δεν είναι λαμόγιο. Δεν έχει ωφεληθεί προσωπικά από το ΠΑΣΟΚ. Λέει πως έτσι θα εμποδίσει την άνοδο της  Νέας Δημοκρατίας. «Είσαι φανατική» μου λέει. «Είσαι μ’ αυτούς που πετάνε γιαούρτια. Είναι ωραίο πράγμα αυτό; Έτσι θα σωθούμε; Με τις διαδηλώσεις;» Δεν έχει σύντροφο, δεν έχει παιδιά να υπερασπίσει ούτε αγαπημένους, μόνο μια τηλεόραση μόνιμα ανοιχτή και μια πολύ κακή σχέση με τα βιβλία.  
Χθες, περπατήσαμε με το γιο μου στον Εθνικό Κήπο. Διασχίσαμε το μονοπάτι με τις πέργκολες, προσπάθησε ν’ αγγίξει το βλέμμα την άκρη των γιγάντιων φοινίκων, χαμογελάσαμε στα ξαφνιασμένα σκυλιά που βρέθηκαν απ’ το διαμέρισμα του κέντρου στον κήπο.  Επιτέλους λίγος χώρος διαθέσιμος για σκανδαλιές και ερωτοτροπίες. Χαζέψαμε τα μωρά που φορώντας γυαλιά ηλίου, κουνούσαν χαρούμενα τα πόδια τα κρεμάμενα απ’ το παγκάκι, με γλειφιτζούρι στο χέρι και ύφος «αυτή είναι ζωή». Καταλήξαμε στο Ζάππειο. Έκθεση Βρετανικών Πανεπιστημίων. Ξέρει καλά αγγλικά. Πολύ καλύτερα από μένα, αλλά δεν τολμά να μιλήσει. Μ’ άφησε να συζητάω με τους καθηγητές γι αυτόν σε τρίτο πρόσωπο. Σαν ντροπαλό φάντασμα. Ο μελλοντικός μετανάστης. Έχει τρία χρόνια μπροστά για να τελειώσει το λύκειο, μα κι αυτός κι εμείς ξεκινήσαμε να προσαρμοζόμαστε στην ιδέα. Ήρθατε νωρίς μας είπαν. Τα πράγματα θ’ αλλάξουν ως την ώρα των σπουδών. Κανείς δεν ξέρει πόσο. Πόσο χειρότερα. Αλλά πάλι, ποτέ δεν είναι νωρίς για να μαθαίνεις. Αστραφτερά χαμόγελα. Χαμόγελα ξένων. Οι ντόπιοι ντρέπονται να χαμογελάσουν μην και κατηγορηθούν στη χώρα τη γεννήτρια ενοχών.
Είδα κι άλλα χαμόγελα. Πρόσωπα ευτυχισμένα. Ξένα πρόσωπα. Βόλτα στο Etoile. Νύχτωσε ώσπου να τελειώσω με τη δουλειά, μα η Champs-Élysées  είναι γεμάτη κόσμο κι ας κοντεύουν μεσάνυχτα. Η πόλη του φωτός αστράφτει στα μάτια των τουριστών. Την ονειρεύτηκαν, τη βρήκαν. Στις διπλανές λεωφόρους, τα μάτια των ανθρώπων δεν είναι τόσο φωτεινά. Σφίγγω την τσάντα καθώς περπατάω. Σηματοδότηση αναπνοών. Στην άνοδο χαμογελάτε κι ανασαίνετε βαθιά, στην κάθοδο σκοτεινιάζετε και κοιτάτε το πεζοδρόμιο.
Ένας κόσμος μαυρόασπρος περπατάει πλάι-πλάι. Σήμερα είμαστε ντυμένοι στα μαύρα. Άλλο χρώμα δεν πουλιέται στη χώρα Εκτός κι αν είσαι αλαφροΐσκιωτος.  Οι λευκοντυμένοι νοιώθουν τυχεροί. Μας κοιτούν με διακριτικότητα. Δεν είναι πρέπον να χαζεύεις τους ανάπηρους και τους χρεωκοπημένους. Κάποιοι απ’ αυτούς υποψιάζονται  πως απλώς παίρνουν σειρά. Κι εμείς στρέφουμε τη ματιά αλλού. Ας δούμε τους μετανάστες. Αυτοί είναι πιο άθλιοι από εμάς. Βρίσκονται ήδη ένα βήμα μπροστά μας.

O καινούριος

Ώστε τον βρήκαν το νέο πρωθυπουργό. Κατόπιν πολυήμερων ναζιών, κατέληξαν στην αρχική επιταγή των Βρυξελλών.

Ο νέος πρωθυπουργός είναι ο ευνοούμενος των τραπεζών και των πιστωτών. Διορίστηκε από μια παρακμιακή παρέα με τρέχουσα εκλογική βαρύτητα ασήμαντης αξίας.

Βέβαια, πληροί τις προδιαγραφές του όρου τεχνοκράτης, που τόσο ανασαμάται από τα ΜΜΕ.

Όπως οι περισσότεροι από μας τους κοινούς θνητούς, έριξα  μια ματιά στο βιογραφικό του. Κανονικά, τα βιογραφικά των πρωθυπουργών δεν τ’ αναζητάς στη βικιπέδεια, τα γνωρίζεις απ’ έξω κι ανακατωτά. Τα πληροφορείσαι στη διάρκεια της  πολιτικής τους πορείας και κατά την έκθεσή τους στους εκλογικούς αγώνες. Αλλά αυτά είναι πολυτέλειες μιας άλλης εποχής.

Λέω να ονειρευτώ.

Λέω να ονειρευτώ.

Μια χώρα που δεν βάζει την αξιοπρέπειά της πάνω από ένα κομμάτι μετάλλου χρησιμοποιούμενου ως μέσο συναλλαγής.

Ανθρώπους να βαδίζουν στο δρόμο με πλάτες ίσιες και βλέμμα καθαρό.

Μυαλά που δημιουργούν και δεν μηχανορραφούν ούτε ξοδεύονται να εφευρίσκουν νέους τρόπους ξεγλιστρήματος κι εξαιρέσεων.  

Πολίτες που συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας και δεν εκχωρούν σε διεθνώς αναγνωρισμένους απατεώνες το δικαίωμα της εκπροσώπησης.

Δασκάλους ν’ απολαμβάνουν τη δουλειά τους και μαθητές να τους αγαπούν.

Γιατρούς να κόβονται για τους ασθενείς τους σαν να ‘ταν δικοί τους άνθρωποι.

Παιδιά, που δεν λυπάμαι, όταν σκέφτομαι το μέλλον τους.

Έναν τόπο όπου η φτώχεια δεν σε καταδικάζει σε θάνατο κι εξευτελισμό  κι η ευμάρεια δεν  γίνεται αιτία φθόνου και αμφισβήτησης.

Φίλους που αφήνονται σ’ ατέρμονες συζητήσεις και δεν αγωνιούν ν’ αποφύγουν ακάνθινα θέματα.

Κατοίκους να σέβονται και ν’ αγαπούν τη χώρα τους και ποτέ μα ποτέ δεν επισείουν τη λέξη πατρίδα ως απειλή σοβαρών αποφάσεων.

Επιλογές που σπρώχνονται από πάθη κι επιθυμίες κι όχι φτωχές ανάγκες.

Ταξίδια που τα λαχταράς και δεν σε στέλνουν σ’ ανεπιθύμητους τόπους όπου κι εσύ οχληρός είσαι.

Να είναι η νομιμότητα αυτονόητη κι όχι πρόκληση για παρακάμψεις.

Διλήμματα με δυνατότητα πολλαπλών απαντήσεων.

Τα όνειρα είναι δωρεάν. Επίσης, είναι το πρώτο βήμα της δημιουργίας.

Βόλτα στην πόλη

Αυτή την πόλη δεν τη θυμάμαι ποτέ όμορφη. Το ότι μεγάλωσα στον Άγιο Παντελεήμονα -όπου πάντα μαζεύονταν οι κόμποι της αθηναϊκής κόμης- θα πρέπει να έπαιξε κάποιο ρόλο. Όταν μεγαλώσεις στην ασχήμια, την ασχήμια την κουβαλάς στα αισθητήρια. Την υποψιάζεσαι και την οσφραίνεσαι παντού. Αναγνωρίζεις τη μυρωδιά της και ντρέπεσαι γιατί σ’ αναγνωρίζει κι αυτή. Απ’ την άλλη, πάντα λαχταράς την ομορφιά που είναι το άλλο, το αντίθετο, το φάρμακο στο φαρμάκι. Τα δέντρα, τη φύση, την απουσία πλήθους, τους γελαστούς ανθρώπους, τα σπίτια τα χαμένα στις σκιές των δέντρων -όχι των κεραιών.

Ινδικά στιγμιότυπα

Παρά λίγο να γίνουμε Δανία του Νότου. Σε κάτι λεπτομέρειες αστοχήσαμε. Θες οι απεργίες, θες ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΜΕ -χωριστά πάντα, θες οι δημόσιοι υπάλληλοι που βαριούνται κι οι ιδιωτικοί που αξιώνουν αμοιβές καταρρακώνοντας την ανταγωνιστικότητα, θες οι μπλόγκερς κουκουλοφόροι του διαδικτύου, γλίστρησε το σέλας μέσα απ' τις ακτίνες του καταπράσινου ήλιου μας.

Μια που δίκιο είναι ο λόγος των αγορών κι η ελληνική ανταγωνιστικότητα περνάει πια από τους δρόμους του μπαχαριού, αρχίζω να σκέφτομαι προς την κατεύθυνση που οδηγούν τη χώρα οι εκλεγμένοι μας άρχοντες. Εκεί όπου συναντιέται η Ελλάδα -πρώην ημιανεξάρτητη χώρα- και η Ινδία της εποχής του Γκάντι. Δεν συγκρίνω με τη σημερινή Ινδία, γιατί αυτή σε αντίθεση με μας είναι απ' τις αγαπημένες των αγορών. Θα προσπαθήσω να ταιριάξω την Ελλάδα με την Ινδία την  αποικιοκρατούμενη κι αγωνιζόμενη για την ελευθερία της. Ακόμη και πριν από πολλές δεκαετίες ήταν ένα σκαλί πάνω από μας.