Βόλτα στην πόλη

Αυτή την πόλη δεν τη θυμάμαι ποτέ όμορφη. Το ότι μεγάλωσα στον Άγιο Παντελεήμονα -όπου πάντα μαζεύονταν οι κόμποι της αθηναϊκής κόμης- θα πρέπει να έπαιξε κάποιο ρόλο. Όταν μεγαλώσεις στην ασχήμια, την ασχήμια την κουβαλάς στα αισθητήρια. Την υποψιάζεσαι και την οσφραίνεσαι παντού. Αναγνωρίζεις τη μυρωδιά της και ντρέπεσαι γιατί σ’ αναγνωρίζει κι αυτή. Απ’ την άλλη, πάντα λαχταράς την ομορφιά που είναι το άλλο, το αντίθετο, το φάρμακο στο φαρμάκι. Τα δέντρα, τη φύση, την απουσία πλήθους, τους γελαστούς ανθρώπους, τα σπίτια τα χαμένα στις σκιές των δέντρων -όχι των κεραιών.

Υπάρχουν γειτονιές της πρωτεύουσας που μου φαίνονται πιο συμπαθείς. Ας πούμε, αυτό που ονομάζουν ιστορικό κέντρο. Ακόμα κι εκεί όμως, καχύποπτη είμαι. Είναι αληθινή αυτή η ομορφιά ή μήπως υποκρίνεται; Κι αυτές οι βιτρίνες που χωρίζουν τις ψηλομύτες καλοντυμένες κούκλες των κατάφωτων μαγαζιών τι είδους φράχτης είναι, όταν λίγο πιο κει ταπεινωμένα βουνά σκουπιδιών, ανασκαλεύονται από κακοφωτισμένους ανθρώπους; Οι κούκλες εκθαμβωτικές κι οι άνθρωποι εξαχνωμένοι. Για τ’ άψυχα είναι φτιαγμένος αυτός ο τόπος; Πώς λέγεται το μέρος όπου κυριαρχεί ο θάνατος; Κάπως το λέγαμε στα θρησκευτικά. Δεν θέλω τώρα να θυμάμαι.

Περπατάω στους δρόμους της πόλης μου και μετρώ επιζώντες. Ο μόνος χαρούμενος είναι ο Πακιστανός στο φανάρι με τον οποίο χαιρετιόμαστε λες κι ήμαστε συμμαθητές. Οι υπόλοιποι δεν με βλέπουν, όσο επίμονα κι αν  τους παρατηρώ. Είμαι αόρατη σ’ έναν αόρατο κόσμο. Διαβάζω στα μάτια τους, απλήρωτους λογαριασμούς, απολύσεις,  ταπεινώσεις. Ψυχικά απόβλητα σωρευμένα κι αμάζευτα να σαπίζουν στα βλέμματα. 

Μετρώ επιζώντες.

Οι έφηβοι στον ηλεκτρικό είναι χαρούμενοι. Δυο κορίτσια μπροστά μου συζητούν για το πόσο γρήγορα στεγνώνει το μανό κι αναπηδούν με τόση ένταση λες κι όπου να’ ναι θα τις ανακηρύξουν βασίλισσες. Τίνος πράγματος, δεν ξέρω. Των καλλυντικών; Του βαγονιού; Των πολύχρωμων καλσόν; Των αγορίστικων βλεμμάτων; Καλή επιτυχία κοπελιές!

Λίγο πιο κει άλλη μια χαρούμενη παρέα συζητάει για τις καταλήψεις. Δυο-τρία αγόρια κι ένα αγοροκόριτσο. Όλοι κρέμονται απ’ το στόμα της. Δώδεκα αγόρια του σχολειού κι η Χριστινιώ μια τάξη.

Τώρα τους λέει: «Μα έχει νόημα να υποστηρίζεις μόνο τον Παναθηναϊκό και την Εθνική;» Εμ, για πες μου, έχει; Τα αγόρια δείχνουν να συμφωνούν. Κι αν κανείς είναι Ολυμπιακός, έτοιμος είναι ν’ αλλάξει ομάδα για χάρη της.

Στο σταθμό του τραίνου ένας έγχρωμος μετανάστης κανακεύει το μωρό του που κουνάει χαρούμενα τα πόδια του στο καρότσι. Οι ματιές δένονται σε μελένιους ιστούς. Χαμογελούν, νιώθουν, αγαπούν, είναι ζωντανοί, είναι εδώ.

Έξω απ’ την Καπνικαρέα, ένας πλανόδιος μουσικός τραγουδάει λάτιν με σφαλιστά βλέφαρα. Συγκλονίζονται κι αυτός κι η κιθάρα του. Γύρω του νεαρόκοσμος παρακολουθεί με ταξιδιάρικο ύφος. Μισά χαμόγελα, μισή ευτυχία, μισό κούμπωμα.

Κι εκεί τελειώνουν οι επιζώντες. 

Δεν τελειώνουν όμως κι οι γελαστοί.

Μια τετράδα ΔΙΑΣ διασχίζει με χίλια το κατακόκκινο φανάρι αλαλάζοντας κι αδιαφορώντας για τα στριγκλίσματα των φρένων που συνοδεύουν την επέλαση των κατακτητών. Σταματούν τις μηχανές για να πειράξουν μια κοπέλα που περπατάει στο πεζοδρόμιο. Το ύφος τους, μου θυμίζει τις παλιές πωλήτριες κολωνακιώτικων μαγαζιών. Ξέρετε τι λένε: Δεν υπάρχουν άνθρωποι πιο επηρμένοι από τους υπηρέτες  των πλουσίων.

Οι τελευταίοι χαρούμενοι είναι η παρέα που βρέθηκε να τρώει στο τραπέζι πίσω απ’ το δικό μας. Φωνασκούν σαν τους παλιούς έλληνες τουρίστες. Γελούν, αστειεύονται, καπνίζουν στον κλειστό χώρο, τσουγκρίζουν ποτήρια. Στο μαγαζί δουλεύει ένας φίλος και μας κάνει πανικόβλητα νοήματα πίσω απ’ το μπαρ. Να καθίσουμε ήσυχοι. Δεν είναι οι φωνές κι οι καπνοί που μας ενόχλησαν, είναι που στην κεφαλή του τραπεζιού ηγεμονεύει εν ενεργεία υπουργός-πρώην διεκδικητής της αρχηγίας του κόμματος. Είναι που αυτός κι η δεκαμελής παρέα του σηκώθηκαν να φύγουν αφήνοντας ένα κατάφορτο τραπέζι και το λογαριασμό απλήρωτο.

Κερασμένο από το μαγαζί φυσικά.