Ένας χρόνος στο twitter

Όλα ξεκίνησαν πριν από έναν ακριβώς χρόνο, ακολουθώντας προσεκτικά τις συμβουλές της σοφής @nefosis-το TWITTER έχει τους δικούς του κανόνες συμπεριφοράς, κρυφούς και φανερούς, OK, εκτός από τον έρωτα, σε όλα τα άλλα μ’αρέσει να έχω κανόνες. Και έτσι έδωσα μια άλλη προοπτική στην καθημερινότητά μου. Βρέθηκα μέσα σε ένα παιχνίδι που συμπυκνώνει όλη την ανθρώπινη διάσταση και τις εκφάνσεις της, ταυτότητα, προσωπικότητα, κοινωνικότητα, ενημέρωση και πληροφόρηση, σύγκρουση και μόνιασμα, ερωτισμό και ξεκατίνιασμα. Χρησιμοποιώ ένα μέσον τόσο άμεσο, που σε τσακίζει: Το έχετε καταλάβει πως ότι γίνεται εδώ το μαθαίνουμε πρώτοι ε; φωνάζει ο @Takis_K. Έχω εμπλακεί σε ένα μέσον που μου ροκανίζει κι αυτό το χρόνο μου, προς επίρρωση των σκέψεων του @PanosJee Time offline is the new holidays, ή των θιασωτών του μέσου: When you're on facebook, time moves so damn slow but time flies when you're tweeting Το πιο επικίνδυνο γνώρισμά όμως είναι ο εθιστικός του χαρακτήρας, και είναι αλήθεια, αλλά, μήπως είναι εθιστικό όπως όλα τα ωραία πράγματα, ή μήπως επειδή είναι εθιστικό είναι και απολαυστικό; Και έτσι καταλήγω να μου λείπει ο χρόνος και να κοιμάμαι με το smartphone και όχι με το βιβλίο αγκαλιά…

Παρόλα αυτά απολαμβάνω @i0anna κάποια τουιτ-κεντήματα που τα βλέπεις μόνο αν τα κοιτάξεις καλά. Κάθε τι έχει την ομορφιά του και λίγοι μπορούν να τη δουν,  είναι όμως και κάποια που σε αφήνουν άναυδο, που να μην ξέρεις τι να απαντήσεις, που κολλάς και ή προσπερνάς ή μπλέκεσαι. Για να δεις ξαφνικά τον κόσμο μέσα από τα μάτια του*.

Η ευχαρίστηση που σου προσφέρει χωρίς να είναι αυτοσκοπός, παρά προσδοκώμενο έρχεται πάντα με το σωστό, τόσο θεματολογικά όσο και χρονικά, timing, που, όπως και αλλού, είναι το κλειδί της καλής επικοινωνίας. Συναντώ πράγματα που μου περνάνε από το μυαλό, πριν καλά-καλά τα συνειδητοποιήσω τα’χει πει κάποιος άλλος-συνήθως καλύτερα από ότι θα το έλεγα εγώ, και αυτό μου ιντριγκάρει το μυαλό. Εντέλει νοιώθω ότι μου βελτιώνει το χρόνο απόκρισης και την αμεσότητα της επικοινωνίας μου.

Στόχοι δεν υπάρχουν, γιατί θα μπορούσε να σήμαινε και το τέλος του. Οι ιδιοτελείς σκοποί του με απωθούν, το ότι ξεκίνησε και αυτό να παραδίδεται στην κατανάλωση και προώθηση προϊόντων και υπηρεσιών με μαγκώνει, αλλά εκεί έχω την επιλογή, να μην παραδoθώ. Αυτό είναι το ουσιαστικό και εκείνο που το διαφοροποιεί και το κάνει να υπερέχει από το Facebook: Twitter makes me like strangers I've never met, and Facebook makes me disgusted with people I know in real life @iTweetFacts™ ή το επίσης αληθινό: Twitter = all the people u wish u knew. Facebook = the people u know but sometimes wish u didn't.

Τα πάντα χωράνε εκεί μέσα-ή μήπως έξω; Παραδοξολογίες, σοφίσματα, ο πάνω και ο κάτω κόσμος-σε κάθε αθώο τουίτ αντιστοιχούν δυο αμαρτωλά ντιέμς, οι αντιπαλότητες, οι εξυπναδίτσες, οι ελιτισμοί  και οι λαϊκισμοί.  A serious and good philosophical work could be written consisting entirely of jokes**. Και όταν προσπαθήσεις πολύ μπορεί να χωρέσει και συναισθήματα, αν και το μέσον δείχνει ατελές ακόμη. Μα κυρίως-και για πολλούς όπως και για μένα- είναι μοίρασμα, χαράς ή λύπης-σπανιότερα, οργής ή απογοήτευσης. Κάτι μεταξύ ψυχοθεραπείας και δυτικού τύπου Ζεν.

"You are what you tweet, σωστό @Captain_Jack_Sparrow, αλλά είσαι και αυτό που είναι οι φόλουερς σου, γιατί  πρόκληση είναι η απόκτηση οπαδών, όχι –μόνο-για να αυξήσεις τα νούμερά τους, παρά ως διερεύνηση της πιθανότητας να τους παρασύρεις, να χαράξεις κάτι στην ψυχούλα τους, να ακουμπήσεις το θυμικό τους, να ψαύσεις τα σώψυχά τους. Οι σωστοί καταφέρνουν να μπουν στα παπούτσια του άλλου, είναι η τέλεια ψυχοθεραπεία. Καλύτερο κι από τα ναρκωτικά, το’ πε και ο @pitsirikos…

Βέβαια τα πράγματα, δεν είναι πάντα ρόδινα, μερικές φορές το νοιώθω ανούσιο, πικρή γεύση στο στόμα, άλλες φορές θυμώνω με τους άλλους, με τον εαυτό μου, αλλά όπως λέει και ο @moloch82, το να σε σκέφτονται άνθρωποι που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ, ανεκτίμητο.

Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι δεν είναι φυσικό, και ότι δεν είναι φυσικό δεν είναι υγιές-συμβατό με την ανθρώπινη φύση-είναι μια άλλη ζωή, ένα παράλληλο σύμπαν, παρόλα αυτά το βιώνω σαν μια νησίδα αυτόνομης δημοκρατίας με τους δικούς της κανόνες και τη δική σου επιλογή, και αυτό, προς το παρόν μου αρέσει…

*Κομφούκιος

*L. Wittgenstein