Παραμιλώντας

…Καλά, κάτσε και θα δεις, σε λίγο ούτε το παιδί μου θα μπορώ να πηγαίνω στις δραστηριότητές του…Οι καλές δραστηριότητες είναι μακριά από το σπίτι…Και γιατί χρειάζονται όλα αυτά; Γιατί όσο μπορώ θα του προσφέρω εφόδια για μια καλύτερη ζωή…θα του προσφέρω, μέχρι πότε όμως; Και μέχρι πόσο; Και αν γίνω έφεδρος…Και άλλη δουλειά να κάνω; Να μάθω κάποια τέχνη; Μάθε τέχνη κι άστηνε. Και τι τέχνη να μάθω να κάνω; Ξέρω αυτό που σπούδασα, είμαι μηχανικός, λύνω συγκεκριμένα προβλήματα, να εφαρμόζω τη θεωρία στην παραγωγική διαδικασία. Να κάνεις τέχνη. Δεν είμαι καλλιτέχνης. Είσαι από τη στιγμή που χρησιμοποιείς τον αγοραίο χρόνο σου για να δώσεις χαρά και ερωτηματικά, είσαι από τη στιγμή που επενδύεις στους γύρω σου, είσαι από τη στιγμή που δημιουργείς κάτι όμορφα άχρηστο.

…Η τέχνη δεν αποδίδει -η τέχνη είναι πολυτέλεια-η τέχνη θέλει αφοσίωση, κι εγώ πρέπει να αφοσιωθώ να εξασφαλίσω την οικογένεια. Σου είπα: "Η κοινωνία που ανταλλάζει λίγη ελεθερία για λίγη ασφάλεια δεν αξίζει καμιά τους, και τις χάνει και τις δυο" (B. Franklin), που διάβασα και στο τουίτερ. Να κάνουμε μια έκθεση με τις κατασκευές που μου έχεις χαρίσει.. Μα δεν είμαι καλλιτέχνης. Να έρθω σε επαφή με τους οργανωτές της cheap art…Άτοπο, όπως οι καλές προθέσεις.

...Μα θέλω να παραμείνω resource. Ναι, αλλά έτσι ενισχύεις το σύστημα. Ένα σύστημα όμως που δεν το έχω καλά-καλά αποδεχτεί, και που το νοιώθω να κλυδωνίζεται και να συνταράζει και τη ζωή μου μέσα σε αυτό. Μόνο που όλα αυτά σε ιστορικό χρόνο θα φαίνονται σαν μια σειρά γραμμένη στο μεγάλο βιβλίο της ζωής μας.

ΔΓ, πατέρας 21/2 παιδιών, υπάλληλος σε ΔΕΚΟ, καλλιτέχνης (κατά πολλές έννοιες) (στιχομυθία που είχαμε πρόσφατα, προσαρμοσμένη)

«…Αχ παιδιά μου δεν μπορώ να έρθω στη δουλειά, με έπιασε κατάθλιψη και απογοήτευση, έβλεπα πώς ήμουν καθισμένη στην αυλή και καθάριζα στην ποδιά μου φακές, όπως έκανε η γιαγιά μου παλιά στο χωριό ενώ εγώ καθόμουν δίπλα από τα πόδια της και μάζευα τις φακές που έπεφταν, και μετά η γιαγιά σηκωνόταν, έβαζε το χέρι στη μέση και τραβούσε προς το σπίτι σπρώχνοντας με το άλλο τον μπερντέ. Και να τώρα έβλεπα τον εαυτό μου στη θέση της, πολύ ζωντανό, δεν ήταν όνειρο, το σκεφτόμουν ξύπνια. Ναι, τα παιδιά τα βλέπω να παίζουν στα πόδια μου, κι εγώ να κουτσομπολεύω με τις γειτόνισσες. Θα πρέπει να μάθω τα παιδιά να τρώνε φακές και όλα τα άλλα που μαγειρεύω και γυρίζουν το κεφάλι μόλις τα δουν. Μου είναι αδύνατον να φανταστώ τη ζωή μου, rewind και playback, έχουν αλλάξει τόσο οι παράμετροι, να μετράω φακές, δεν ξέρω αν θα προσαρμοστώ, εκεί, στο χωριό, αλλά με καθησυχάζει η ηρεμία του και ο χρόνος που τον έβλεπα να πέφτει στην κλεψύδρα. Δεν ξέρω αν θα έρθω στη δουλειά αύριο, πρέπει να βρω τι να μαγειρέψω…»

ΜΠ, μητέρα 3 παιδιών, υπάλληλος σε επιχείρηση ευρύτερου δημόσιου τομέα, αφοσιωμένη μητέρα και τυπική εργαζόμενη

(εμπλουτισμένος μονόλογος βασισμένος σε πραγματικά γεγονότα)

::Προσπαθώ να ξεφύγω από την αίσθηση μιας παράλληλης διάστασης που με κάνει να ιδρώνω από αγωνία, ή με κάνει λίγο περισσότερο προφήτη. Έχω στο ένα χέρι το φρέσκο λογαριασμό της ΔΕΗ και στο άλλο καμιά 20αριά 50άρικα. Είναι νύχτα και βρίσκομαι στην άκρη του μπαλκονιού. Κλείνω τα μάτια και ξαφνικά είναι πρωί και είμαι στη ΔΕΗ, μπροστά στον ταμία. Απλώνω το χέρι να του δώσω τα 50άρικα και χωρίς να πάρω ανάσα βρίσκομαι ξανά στο μπαλκόνι αφήνω τα 50άρικα στον αέρα και τα βλέπω να φεύγουν σε μία σκοτεινή δίνη. Αυτό ήταν. Χάθηκαν για πάντα τη στιγμή που αποφάσισα να τα δώσω στον ταμία.::

ΝΧ, εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, προσπαθώντας να τελειώσει και το διδακτορικό της (πιστή αναδημοσίευση πρόσφατου κειμένου τηςστο fb: Η αίσθηση της ημέρας, on Thursday, September 15, 2011 at 1:05am)

Σχετικά ποστς: Καλπάζουσες παράπλευρες απώλειες