Η οθόνη ανοιχτή, διαθέσιμη. Προκαλεί. Να γράψεις, να μουτζουρώσεις, ν’ αφήσεις ίχνη. Ένας ακόμα ανόητος που πληγώνει δέντρα ή ένας σοφός τοιχογράφος; Μικρή σημασία έχει. Η έκφραση συνοψίζει το ζητούμενο. Η ποιότητά της απασχολεί πρωτίστως τους άλλους. Εσύ, αν λαχταράς να ουρλιάξεις, ελάχιστα νοιάζεσαι για τη χολυγουντιανή χροιά της κραυγής. Το δηλητηριασμένο αέρα θες να ξεφυσήσεις.
Γιατί τα παιδιά είναι καλύτερα από μας; Τα αποκαθαίρει η έκφραση. Παίζουν, μουτζουρώνουν, ζωγραφίζουν. Στο περιθώριο των βιβλίων. Εκεί όπου χαράζουν την ενηλικίωσή, εκεί όπου γλιτώνουν τα διόδια και τις οδηγίες των κεντρικών δρόμων. Στους παράδρομους που κανείς δεν συντηρεί και κανείς δεν ελέγχει.
Επειδή πάντα υπάρχει χώρος για λίγο παραπάνω θαυμασμό, επειδή πάντα υπάρχει ανάγκη για περισσότερη αγάπη, ρίξτε μια ματιά στα περσινά βιβλία των παιδιών σας -φέτος δεν έχουν. Κρυφοκοιτάξτε τις ζωγραφιές και τις σημειώσεις στα περιθώρια. Τις πρόσθετες γιρλάντες στα μουστάκια των ηρώων, τα κέρατα στα κεφάλια των διαφωτιστών και τα συννεφάκια με τις σκέψεις που εσχάτως ξεφύτρωσαν από τα πρόσωπα βασιλιάδων και κατακτητών. Συλλογιούνται οι αυτοκράτορες το δάσκαλο, την ωραία συμμαθήτρια ή κάτι συνθηματικό κι ακατανόητο; Το καλό που τους θέλω. Αλλιώς είναι δυο φορές περιττοί.
Υ.Γ. Ένα κείμενο που δεν χωράει στο twitter κι αφιερώνεται στην εισηγήτρια της συζήτησης Theorema.
Δεν ξέρω ποιά είναι η συζήτηση αλλά η χολυγουντιανή κραυγή ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή για να με ξεκουράσει. :) Καλή σας συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήθυμάμαι και τα δικά μας βιβλία, που μεταμορφώνονταν σε έργα τέχνης, altered books τα λένε σήμερα, αναλώσιμα φυσικά - γιατί στο τέλος του χρόνου τα πετάγαμε (πού ανακύκλωση τότε)
ΑπάντησηΔιαγραφή... ωραία εκτέλεση του am i blue, δεν την είχα ακούσει αυτή...
Είναι αδιέξοδοι αυτοί οι παράδρομοι ή απλώς οδηγούν στις λεωφόρους; Γιατί μεγαλώνοντας δεν ζωγραφίζουμε μουστάκια στους ήρωές μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω πώς το εννοείς ότι «τα παιδιά είναι καλύτερα από εμάς», τυχερότερα ίσως; ευτυχέστερα ίσως; ικανότερα; Αυτό ισχύει για κάποια παιδιά μόνο, τα τυχερά, σόρυ που το προσγειώνω, φιλενάδα, ακόμη και στις προηγμένες κοινωνίες η κακοποίηση ζει και βασιλεύει. Ίσως ότι τα παιδιά ευτυχισμένων γονέων είναι καλύτερα από αυτούς…γιατί ζουν μαζί τους και είναι παιδιά…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά το κατάλαβα;
Δεν ξέρω τι μ'έπιασε και φωνάζω, και τα παιδιά φωνάζουν, όλοι έχουμε μια κραυγή, αλλά η κραυγή μου βγάζει βία, και τη βία, "από όπου κι αν προέρχεται" την έχω απορρίψει.
Οι γονείς με ευαισθησίες, ναι θα κοιτάξουν το βιβλίο, οι άλλοι, οι πολλοί όχι, και δεν έχουμε τρόπους να τους κάνουμε να το κοιτάξουν. Τις προάλλες, ανοιχτά ακόμη μπαλκονόπορτες και παράθυρα, περνώντας κάτω από μια πολυκατοικία, άκουσα ένα σπαραχτικό "συγγνώμη, συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω, δεν θα το ξανακάνω" και μετά ένα "σλαπ" που, για να συνεχίσω το δρόμο μου, το απέδωσα σε ξαφνικό κλείσιμο της πόρτας, πάνε μέρες τώρα, ήταν τόσο έντονο που δυσκολεύομαι να το απωθήσω...αυτά.
Το κείμενο έκτακτο φυσικά, διαβάζεται ρουφηχτά!
Soduck και Ξωτικό,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω πως το καλύτερο σημείο του ποστ είναι η εκπληκτική εκτέλεση του am I blue.
Γιώργο,
Μεγαλώνοντας, μερικοί συνεχίζουμε ν' απολαμβάνουμε τα extensions στα μουστάκια των ηρώων. Άλλοι γράφουμε σε μπλογκς, άλλοι τραγουδάμε -ενίοτε παράφωνα ή μπαίνουμε τελικά στις κεντρικές λεωφόρους. Ακόμα κι εκεί όμως, υπάρχουν που και που έξοδοι :-)
Ρουμπινάκι'μ,
Όταν λέω πως τα παιδιά είναι καλύτερα από μας, δεν εννοώ πως είναι λόγιοι ή διαθέτουν την πειστικότητα του Γκάντι ή είναι οι διεκδικητές κάποιου Νόμπελ. Εννοώ πως είναι ειλικρινέστερα από μας γιατί εκφράζονται. Ζωγραφίζουν, παίζουν, απλώς ζουζουνίζουν. Δεν έχουν ακόμα κοκαλώσει στην πρέσα του καθωσπρεπισμού, την οποία δουλεύουν στο φουλ τόσο οι "καλοί" όσο και οι "κακοί" γονείς.
Φιλιά!