Εκτός συστήματος

Αξημέρωτα ακόμα, περιμένοντας στη στάση για το λεωφορείο της δουλειάς, τον συναντώ μερικές φορές να διασχίζει το μεγάλο δρόμο. Στρέφει το κεφάλι αριστερά-δεξιά, γρήγορα και κοφτά, ελέγχοντας για αυτοκίνητα. Κινήσεις πλάσματος σε αρχαία ζούγκλα όπου οι ρόλοι θηράματος-θηρευτή εναλλάσσονται ταχύτατα όπως και σε τούτον δω τον παρία του ετοιμόρροπου συστήματος. Πόσο αταίριαστος ο πρωτόγονος αυτός στις σκιές των γιγάντων της Βωβόπολης, της πρωτεύουσας που υποκρίνεται την ισοδύναμη σε τεχνολογική αίγλη της Σιγκαπούρης. Πόσο αταίριαστος αυτός ο άστεγος με όλους εμάς τους προγραμματισμένους εργαζόμενους, στα μπουλούκια των στάσεων. Όχι γιατί εμείς έχουμε στέγη, οικογένεια, δουλειά κι αυτός όχι, αλλά επειδή εκείνος έχει από καιρό σταματήσει να υποκρίνεται τον εντάξει, τον κριτή και υπόχρεο, τον μαζί-τα-φάγαμε, τον ψηφοφόρο, το λουφαδόρο, το φιλόδοξο, το βολεμένο, τον πληγμένο και πληγωμένο, τον αγανακτισμένο, τον ενεργό ή αποκοιμισμένο πολίτη κι εμείς συνεχίζουμε να σέρνουμε το φορτίο των δικαιολογιών μας.

Δεν είναι σαν τους άλλους με τα καρότσια του σούπερ μάρκετ και τις μεγάλες σακούλες του Τζάμπο. Μοναδική του αποσκευή ένα ξεφούσκωτο σακίδιο. Πόσο καιρό είναι έτσι; Πόσο σου παίρνει για ν’ απαλλαγείς από οικεία και οικείους; Δύσκολο να ερμηνεύσεις την ηλικία ενός άστεγου. Ο χρόνος τους μετριέται σε εξωσυστημικά ρολόγια. Σε ποιες μάχες λαβώθηκε; Πόσο πάλεψε και με ποιους; Να μαντέψω; Έχουν σημασία οι διαδρομές όταν η κατάληξη στέκει μπροστά σου;

Αδύνατος. Όχι πολύ σκυφτός ακόμα, μαλλιά μπλεγμένα ως τους ώμους, με κάμποσα γκρίζα, αλλά όχι πολλά –δεν μπορεί να είναι πάνω από σαράντα, αν και μπορεί να μην είναι ούτε τριάντα- με βλέμμα ζωντανό κι ας δραπετεύει στις γωνιές των ματιών του ο διάβολος. Το πού ζει αυτό το βλέμμα είναι άλλη ιστορία, σίγουρα όμως έχει πολλή οργή σε κείνα τα μέρη. Το πρόσωπο μισό-μισό. Χωρισμένο πάνω-κάτω. Το πάνω τελεί υπό κατάληψη τυρκουάζ περισκοπίων. Κανονικά, αυτά τα μάτια, εξόριστα και κυρίαρχα συγχρόνως, θα έπρεπε ν’ ατενίζουν ομόχρωμες εξωτικές ατόλες κι όχι την ιδρωμένη και σκυθρωπή Αθήνα. Στο κάτω μισό του προσώπου, γένια-συρματοπλέγματα έχουν κυριαρχήσει στον εγκαταλελειμμένο χώρο. Κάνει ζέστη, μα ο άστεγος φοράει το ίδιο φθαρμένο δερμάτινο σακάκι, το σκούρο (άραγε τι χρώματος;) παντελόνι που φόραγε και το καταχείμωνο. Μοιάζουν να είναι τα μόνα ρούχα που έχει, γι αυτό και δεν κουβαλάει παρά το μικρό σακίδιο. Όταν περνάει από κοντά μου, κάνω ένα βήμα πίσω. Μια που φοβάμαι μην στρέψει τα περισκόπια καταπάνω μου και πρέπει μετά ν’ απολογούμαι για όλα μου τα δήθεν και μια που δεν αντέχω ν’ αντιμετωπίσω την υποψία αποφοράς που τον περιβάλλει. Λίγο αφότου με έχει προσπεράσει και καθώς το λεωφορείο μου επιτέλους πλησιάζει, μού ‘ρχεται στο μυαλό ένα ανέκδοτο δύο λέξεων που πολύ θα τον διασκέδαζε: Οικονομική κρίση.