Το χρώμα της Μεσογείου, όπως διαθλάται μέσα σε αυτή τη μικρή χώρα, όπως τρυπώνει σε αιγιαλούς και κρύβεται σε σπηλιές, όπως βαφτίζει αμμουδερές ακρογιαλιές
και καθρεφτίζει απόκρημνα βράχια, όπως ξαπλώνει στη γραμμή του ορίζοντα και στραφταλίζει κάτω από τον ήλιο. Το μπλε του Πικάσο,
καταφύγιο ψυχής μετά το θάνατο του φίλου του, το μπλε του Ιβ Κλάιν,
του αυτοσχεδιασμού και της αναζήτησης της φόρμας, το μπλε του Ματίς
που χαρτόκοβε φιγούρες γυναικείες όταν δεν μπορούσε να ζωγραφίζει, το μπλε του Σαγκάλ που ξώμεινε κι αυτός στην Côte d'aZur, το χρυσό του γαλάζιου που έστησε στον τοίχο ο Μιρό, τo γαλάζιο των azulejos
με τα οποία Μαροκάνοι και Πορτογάλοι κοσμούν κατοικίες ανθρώπων και θεών, το μπλε του Αιγαίου που ρούφηξε τον πόνο του πατέρα του Θησέα, το βασιλικό μπλε στα αγγεία της Θήρας
και στις τοιχογραφίες της Κρήτης,
το χρώμα που διαπερνά τα μάτια των γυναικών των καραβοκύρηδων στο κατευόδιο
και που σουρώνει σε ανεξίτηλη κουκίδα περιμένοντας, σαν το φεγγάρι, να γιομίσει ξανά στην επιστροφή τους, το φωτεινό γαλάζιο που ύμνησε ο Ελύτης και που υπαινιχτικά σκαρφάλωσε στα καταστρώματα του Σεφέρη, το μαβί μπλε-ξόδι των θαλασσοπνιγμένων, το σκούρο μπλε της θάλασσας των βουτηχτάδων που διηθεί το φως, του βυθού το μπλε όλων αυτών που έλκονται από τη σκοτεινιά και τη σιωπή του υδάτινου κάτω κόσμου...
Το κυανούν της θάλασσας που, προπάντων κάθε καλοκαίρι, αναζητάμε όλοι εμείς που ζούμε τριγύρω από τη Μεσόγειο, που μας κάνει να λιώνουμε μόλις το αντικρύσουμε λαχταρώντας να βυθιστούμε μέσα του, αυτό που κάθε χρόνο σαν γητεμένοι αποζητούμε, σε όλες του τις εκφάνσεις και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, στα κύματα που σκάζουν στα ίσαλα του πλοίου, στην πινελιά της θαλασσογραφίας, στο λουλακί του παραθυριού, στην απεραντοσύνη κάτω από το μπαλκόνι,
στην παρένθεση στο μπλουζάκι, στην κορνίζα στο τραπέζι, στην ταπετσαρία του υπολογιστή, στην αγαπημένη φωτογραφία, στα γλαύκα μάτια της, ναι αυτό της κάθαρσης το χρώμα.
και καθρεφτίζει απόκρημνα βράχια, όπως ξαπλώνει στη γραμμή του ορίζοντα και στραφταλίζει κάτω από τον ήλιο. Το μπλε του Πικάσο,
καταφύγιο ψυχής μετά το θάνατο του φίλου του, το μπλε του Ιβ Κλάιν,
του αυτοσχεδιασμού και της αναζήτησης της φόρμας, το μπλε του Ματίς
που χαρτόκοβε φιγούρες γυναικείες όταν δεν μπορούσε να ζωγραφίζει, το μπλε του Σαγκάλ που ξώμεινε κι αυτός στην Côte d'aZur, το χρυσό του γαλάζιου που έστησε στον τοίχο ο Μιρό, τo γαλάζιο των azulejos
με τα οποία Μαροκάνοι και Πορτογάλοι κοσμούν κατοικίες ανθρώπων και θεών, το μπλε του Αιγαίου που ρούφηξε τον πόνο του πατέρα του Θησέα, το βασιλικό μπλε στα αγγεία της Θήρας
και στις τοιχογραφίες της Κρήτης,
το χρώμα που διαπερνά τα μάτια των γυναικών των καραβοκύρηδων στο κατευόδιο
και που σουρώνει σε ανεξίτηλη κουκίδα περιμένοντας, σαν το φεγγάρι, να γιομίσει ξανά στην επιστροφή τους, το φωτεινό γαλάζιο που ύμνησε ο Ελύτης και που υπαινιχτικά σκαρφάλωσε στα καταστρώματα του Σεφέρη, το μαβί μπλε-ξόδι των θαλασσοπνιγμένων, το σκούρο μπλε της θάλασσας των βουτηχτάδων που διηθεί το φως, του βυθού το μπλε όλων αυτών που έλκονται από τη σκοτεινιά και τη σιωπή του υδάτινου κάτω κόσμου...
Το κυανούν της θάλασσας που, προπάντων κάθε καλοκαίρι, αναζητάμε όλοι εμείς που ζούμε τριγύρω από τη Μεσόγειο, που μας κάνει να λιώνουμε μόλις το αντικρύσουμε λαχταρώντας να βυθιστούμε μέσα του, αυτό που κάθε χρόνο σαν γητεμένοι αποζητούμε, σε όλες του τις εκφάνσεις και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, στα κύματα που σκάζουν στα ίσαλα του πλοίου, στην πινελιά της θαλασσογραφίας, στο λουλακί του παραθυριού, στην απεραντοσύνη κάτω από το μπαλκόνι,
στην παρένθεση στο μπλουζάκι, στην κορνίζα στο τραπέζι, στην ταπετσαρία του υπολογιστή, στην αγαπημένη φωτογραφία, στα γλαύκα μάτια της, ναι αυτό της κάθαρσης το χρώμα.
υγ.sub-marine photo by Leonidas
Συν-μπλόγκερ, μαγεύτηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω δε, πως τα μάτια μου πέρα απ' το ότι γαλήνεψαν, γαλάνεψαν κιόλας :-)
το καλύτερο ποστ για να αρχίσω να εξερευνώ το μπλογκ σου - χαιρετισμοί
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ, από καρδιάς, nefosis & el Romandante, όταν χρειάζεται ας μας γαληνεύει η θάλασσα σε τέτοιους δύσκολους καιρούς
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεέ μου, ζαλιστικό ποστ... Από κείνα τα σπάνια, που σου χαϊδεύουν αρχικά τα μάτια κι έπειτα διεισδύουν κατευθείαν μέσα στην ψυχή σου... Η απόλυτη αρμονία της ομορφιάς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σαββατοκύριακο, γαλάζιο κορίτσι :)
πολύ ωραίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν τολμώ καν να φανταστώ τι έπεται με το λευκό και το κόκκινο...
ΑπάντησηΔιαγραφήTheorema & Βυτίο merci beaucoup, ισχύει και για σας η παραπάνω ευχή μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή ιδέα, Ανώνυμε, θα το επεξεργαστώ μέσα μου και να δούμε αν θα συμπέσουμε σε αυτό που φαντάζεται ο καθένας μας για το κόκκινο και το λευκό...
Έλεος πια με τους ήλιους και τις θάλασσες. Ενδεικτικό της ελληνικής ανοησίας. Λυπάμαι τα καημένα τα bytes που γεμίζουν με σαβούρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήWowbagger The Infinitely Prolonged
Καλέ ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι υποχρεωτική η ανάγνωση του βλογ. Αν δεν σ' αρέσει, δεν το επισκέπτεσαι. Το ίδιο ισχύει και για τη χώρα.
Καλά ταξίδια να' χεις στα οτοστόπ του απέραντου διαστήματος.
Eμείς οι ανόητες θα σου κουνάμε το μαντήλι :-)
Nefosis
My mission is quite straightfoward. To insult in person, each and every one in this Galaxy. It's a job you see.
ΑπάντησηΔιαγραφήWowbagger the infinitely prolonged
it is a sign! SomeThing from Galaxy bumped on us!
ΑπάντησηΔιαγραφή