H απλή μέθοδος των τριών

Με μια κοινή ανακοίνωσή τους την όποία ανάρτησαν, ταυτόχρονα, στα sites τους, οι υπουργοί Ανδρέας Λοβέρδος, Άννα Διαμαντοπούλου και Γιάννης Ραγκούσης, δηλώνουν τη στήριξή τους στο πρωθυπουργό και ζητούν την ενότητα στο κόμμα τους και τη συναίνεση της κοινωνίας. Οι τρεις υπουργοί διατείνονται ότι για την οικονομική και κοινωνική κρίση «φταίνε όλοι», κυρίως όμως όσοι  διεκδικούν τα δικαιώματά τους, η αντιπολίτευση συνολικά, τα ΜΜΕ και οι πολίτες που ενώ συμφωνούν δεν στηρίζουν τις μνημονιακές επιλογές της κυβέρνησης.

Την παραπάνω κοινή ανακοίνωση των ισχυρών υπουργών της κυβέρνησης χαρακτήρισαν τα ΜΜΕ ως ηχηρή. Πού μπορεί να πάει το μυαλό του καθενός όταν συνδυάσει το επίθετο «ηχηρή» με την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα των ανθρώπων που έκαναν τις δηλώσεις, είναι μια άλλη ιστορία.

Διαβάζοντας την ανακοίνωση αρχικά, διαπιστώνεις πως πρόκειται για μια χιλιοστή επαναδιατύπωση  του «μαζί τα φάγαμε» μια και όπως γνωρίζει η υπουργός παιδείας, η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, το κείμενο που υποτίθεται πως καλεί σε ενότητα, αναδύει περισσότερη δυσωδία, γιατί οι τρεις κορυφαίοι στοχεύουν σε ένα διχαστικό κάλεσμα χρησιμοποιώντας την απλή μέθοδο των τριών:

Βήμα 1^ο: Φταίνε όλοι (όπως επανειλημμένα έχει ειπωθεί) αλλά περισσότερο απ’ όλους φταίνε όσοι διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ιδού λοιπόν ο βασικός στόχος και να τον θυμάστε όλοι καλά.

Βήμα 2^ο: Φταίνε και κάτι άλλοι. Η αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ, που βασικά είναι ή υπήρξαν φίλοι των συντακτών της διακήρυξης, αλλά τώρα ορμώμενοι από το φόβο της λαϊκής οργής και της διαφύλαξης των συμφερόντων τους, κάνουν τους δήθεν συμπαραστάτες των ξεσηκωμένων. Αν έχουν την καλοσύνη, ας σταματήσουν να κάνουν τους μουτρωμένους γιατί έχουμε ράμματα για τη γούνα τους.

Βήμα 3^ο και φαρμακερό: Φταίνε οι πολίτες που ενώ συμφωνούν, δεν στηρίζουν τις μνημονιακές επιλογές της κυβέρνησης. Δηλαδή φταίνε και  τα "δικά μας παιδιά" ή τέλος πάντων όσα απέμειναν απ’ αυτά γιατί (βρε παιδί μου!) δεν στηρίζουν τις κυβερνητικές προσταγές. Και πώς το κάνουν ή μάλλον δεν το κάνουν αυτό; Σιωπώντας. Τι να σημαίνει άραγε το «σιωπώντας» στις παρούσες συνθήκες, ενόψει μιας πανελλαδικής απεργίας αλλά και της επικείμενης ψήφισης του νέου πολυνομοσχέδιου; Πώς δηλαδή θα λύσουν τη σιωπή τους τα πολύτιμα δικά μας παιδιά τη δεδομένη στιγμή; Τι τους ζητιέται να πουν και σε ποιον να το απευθύνουν;

Οι καλοί υποστηρικτές του μνημονίου, σε δύο κατηγορίες αποδεκτών μπορούν να απευθυνθούν: στους συμπολίτες τους και στους κυβερνώντες.

Θα πρέπει λοιπόν να πείσουν τους συναδέλφους-συμπολίτες-απεργούς να μην απεργήσουν μεταφέροντας το κήρυγμα της κυβερνητικής ενότητας. Ας συνυπολογίσουμε ότι τα εν λόγω παιδιά καταλαμβάνουν –όχι και τόσο τυχαία- θέσεις «ευθύνης» τόσο στον ιδιωτικό όσο και –κυρίως- στο δημόσιο τομέα. Πώς άραγε λένε στην πολιτική ορολογία τη συζήτηση προθέσεων ανάμεσα σε φιλοκυβερνητικό προϊστάμενο και πιθανό απεργό υφιστάμενο; Εκφοβισμό, ή μήπως εκβιασμό στις μέρες που ζούμε;

Οι έτεροι αποδέκτες της λυμένης γλώσσας είναι τα εκάστοτε κυβερνητικά αυτιά σε όποια ιεραρχική βαθμίδα κι αν βρίσκονται κολλημένα. Τι μπορούν να πούνε αυτά τα καλά παιδιά στα συγκεκριμένα ώτα; Χμ, μήπως… λέω μήπως θα μπορούσαν να τους ψιθυρίσουν τα ονοματάκια των απεργών;

Κι αν πείτε ότι τα καλά παιδιά έχουν λιγοστέψει, θα πρέπει να σκεφθείτε πως ένας Αρτέμης Μάτσας, αρκούσε για να σκορπίσει το μήνυμα της αγάπης και της ενότητας.
Βέβαια, τις ταινίες αυτές τις έχουμε δει όλοι πολλές φορές. Το σχέδιο δεν είναι και τόσο πρωτότυπο.