Μαζεύοντας τα καλοκαιρινά

Λατρεύω το καλοκαίρι. Είμαι επιρρεπής στο λιώσιμο της ζέστης αλλά και κάθε άλλου λόγου.  Γι αυτό, το ετήσιο μάζεμα των καλοκαιρινών, μου φαίνεται θλιβερή διαδικασία. Φέτος όμως, αυτή η θλίψη, όχι μόνο με ξεπερνάει μα μου ρίχνει μερικούς γύρους παραπάνω και γυρνώντας το ξινισμένο της κεφάλι, βγάζει μια γλώσσα να. Τώρα που την καλοκοιτάζω, μοιάζει λίγο στη Διαμαντοπούλου.

Αγκαλιάζω κάθε ρούχο, χώνω το πρόσωπο στις μπλούζες, κλείνω τα μάτια και βλέπω θαλασσινές σταγόνες να λιάζονται, μυρίζω θυμάρι σκαρφαλωμένο στις απόκρημνες πλαγιές. Στους γκρεμούς που περικυκλώνουν τις ομορφότερες παραλίες. Είπα περικυκλώνουν και σκέφτηκα περιφρουρούν. Σε κυκλώνω για να σε πνίξω ή σ’ αγκαλιάζω να σε προστατεύσω; Στις αγάπες δύσκολα τα ξεχωρίζεις αυτά και το μπλέξιμο τραβάει ως τις λέξεις. Τι να σου πουν κι αυτές οι έρμες. Τις ξαμολάμε έτσι, τις λέμε αλλιώς, στο τέλος ξεχνούν κι οι ίδιες τι σημαίνουν. Μόνο οι λέξεις οι δεμένες στα κατάρτια των αισθήσεων ελπίζουν στη σωτηρία:

Χαϊδεύω. Χαϊδεύω ένα μαγιό. Ζαλίζομαι στα χρώματά του.

Μυρίζω το νερό. Μα το νερό δεν μυρίζει! Ναι, έτσι γράφουν αυτοί που δεν αγάπησαν τη θάλασσα. Άντε μετά να πιστέψεις τα λεγόμενά τους.

Βλέπω. Ότι γίνεται μπροστά στα μάτια μου δεν μπορεί να μου το ερμηνεύσει ή να το μεταφράσει κανένας δημοσιογράφος, κανένα κόμμα και καμιά τελεία. Να θυμηθώ να είμαι παρούσα, όπου και όσο περισσότερο μπορώ.

Μαζεύω τα καλοκαιρινά. Μαζεύω την ψυχή μου την απλωμένη στη δύναμη του ήλιου. Την ετοιμάζω για τις σκιές και το χειμώνα που έρχεται με τους άλλους ήλιους, τους μοβόρικους, αυτούς με τα πριονισμένα δόντια του πάγου, της απανθρωπιάς και της αδιαφορίας. Τον περσινό χειμώνα, άνθρωποι πέθαναν απ’ το κρύο. Τους βρήκαν παγωμένους κάποιοι άγνωστοι. Φέτος, θα είναι χειρότερα για περισσότερο κόσμο. Το καλοκαίρι δεν τα κάνει αυτά.

Τυλίγω τα ρούχα. Οι λεκέδες απ’ τα κρασιά και τα ρακόμελα έχουν σβήσει, τ’ ανέμισμα της φούστας όμως, την ώρα του χορού, στροβιλίζεται ακόμα στα ταξίδια του νου. Αυτό το παρεό πιάστηκε σ’ όλα τ’ αγκάθια του γκρεμού όπου σκαρφάλωνα σαν χαρούμενο κατσίκι. Να οι κλωστές οι τραβηγμένες απ’ την παραλία την ίδια. «Μην φεύγεις, κάτσε δω!» Έφυγα όμως. Ακόμα κι η παραλία δεν θα είναι ίδια σε λίγο. Άσε που δεν έχω ιδέα αν θα την ξαναδώ.

Τοποθετώ μυρωδικά ανάμεσα στα διπλωμένα. Οι μπλούζες, τα παντελόνια, τα σορτσάκια, τα φορέματα κλείνουν τα μάτια τους κι αποχωρούν για τη χειμερία νάρκη. Μην μπερδεύεσαι. Διπλωμένα είναι, όχι ταπεινωμένα.

Σοφά πλάσματα οι αρκούδες. Ο χειμώνας δεν έχει τίποτα να τους προσφέρει. Απλώς τον παρακάμπτουν.  

Εμείς δεν έχουμε τη σοφία ούτε της αρκούδας ούτε του φιδιού. Το χειμώνα θα τον βγάλουμε (πρώτο ερωτηματικό) ξύπνιοι (δεύτερο ερωτηματικό).

Και ζωντανοί εντός και εκτός –ας ελπίσουμε.

Πρέπει! Την άνοιξη θα έχουμε να κατεβάσουμε καλοκαιρινά.