Περί ναρκισσισμών και άλλων δαιμονίων

Ακούω ενιστάμενους και εξιστάμενους τους θιασώτες του φέισμπουκ σχετικά με προσωπικές αναρτήσεις που αφορούν περιγραφές σχετικά με τη στήριξη και την υποστήριξη των προσφύγων. Και πριν ο ήλιος δύσει - ή ο κόκκορας λαλήσει κατ’άλλους, η ετυμηγορία έχει κατατεθεί: ναρκισσισμός. Κι είχαν όλοι λίγο ως πολύ αποφανθεί και τοποθετηθεί, η ταμπέλα είχε αναρτηθεί, κι από κάτω κι από πέρα αρχινήσαν τα σχόλια, οι αντιρρήσεις, οι παρεμβάσεις, οι παραινέσεις…

Μήπως αγαπητοί συνεπιβάτες, σας πέρασε από το μυαλό, ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν έγινε για σας αλλά για αυτούς τους ίδιους; για να ανατροφοδοτηθούν με δύναμη και ενέργεια για να συνεχίσουν; Μην τάχα σκεφτήκατε προς στιγμή ότι όποιος γράφει, πρώτιστα για τον εαυτό του γράφει, για να του δώσει πίστη και κουράγιο και να εξακολουθήσει να προσφέρει; Μήπως αναρωτηθήκατε προς στιγμήν αν κι εσείς χρειάστηκε να επαναλάβετε, σαν μάντρα, θα τα καταφέρω, όταν αναλάβατε κάτι πρωτόγνωρο, όταν ήσασταν έτοιμοι να επιχειρήσετε κάποιο τόλμημα, αν διψούσατε για την κατάφαση στην ερώτηση είμαι άραγε ικανός/αρκετός/καλός, όταν περάσατε κάποια συνέντευξη, αν ζητήσατε επιβεβαίωση όταν αναμετρηθήκατε κι επιδείξατε τις ικανότητές σας;

Σταθείτε και σκεφτείτε για λίγο, πώς είναι, να βρεθείς ανάμεσα σ’ ένα πλήθος υπό διωγμό, σ’ έναν κόσμο πλάνητα,  πολύχρωμο και καταπονημένο, να βρεθείς σ’ έναν τόπο αλαλούμ, μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα, όπου ο πόνος μπλέκεται με το γέλιο, οι μικροί ανακατεύονται με τους μεγάλους, να μπεις κάπου και να μην ξέρεις από πού να αρχίσεις και πώς θα τελειώσει(ς), με τις βεβαιότητες τσαλακωμένες, με τη βοήθεια λιγοστή, με τα μέσα ελάχιστα, με την πίστη στην αλληλεγγύη, με δεκανίκι την αγάπη…σαν να παλεύεις με τα κύματα που έρχονται και έρχονται και δεν τελειώνουν, κι εσύ να μην καταφέρνεις ούτε την ακτογραμμή να ξεχωρίσεις…

Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων είμαστε, ο μπλόγκερ είναι αυτοαναφορικός, το φέις ναρκισσεύεται, στο τουίτερ διασταυρώνονται λεκτικά ξίφη, ας το αποδεχτούμε κι ας προχωρήσουμε. Χρειάζεται λίγο στρεσάρισμα για να δραστηριοποιηθείς,  χρειάζεται λίγος ναρκισσισμός για να επιμείνεις, εκ των ουκ άνευ η επιβεβαίωση…άλλωστε στο ίδιο καζάνι όλοι βράζουμε…ή μήπως πάλι όχι;

Ζωή στα σύννεφα / Echoes in the Cloud

You set my desire

I trip through your wires

Desire, U2

 Ήμουν το ίδιο ευάλωτος όπως κι οι άλλοι. Τίποτα δεν με ξεχώριζε στην πραγματικότητα απ’όλους εκείνους τους αποπροσανατολισμένους που κρύβονταν πίσω από μια οθόνη. Είχα κι εγώ ανάγκη από βεβαιότητες. Κι ένοιωθα σαν τον La Bruyère με την απέραντη δυστυχία του να μην μπορεί να μείνει μόνος... Σταμάτησα να έχω φέισμπουκ από τότε που έπιασα τον εαυτό μου να ξυπνάω κάθε πρωί ή και μέσα στη νύχτα να αρπάζω το κινητό για να βλέπω πως πήγαν οι αναρτήσεις μου. Δεν άντεξα πάνω από ένα μήνα.

Το ίντερνετ ξεπετάχτηκε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα σαν αγριόχορτο στις ρωγμές της παραδοσιακής συν-θλιμμένης από τόνους μπετόν και γυαλί κοινωνίας. Ξεκίνησε σαν μια υποκουλτούρα χωρίς όνομα με ελάχιστες προσδιοριστικές ταμπέλες, αλλά με χιλιάδες κοινούς ελκυστές που ενώνονταν μπροστά στα μάτια μας σαν ένα ψηφιακό DNA σχηματίζοντας την πολυπόθητη έλικα αυτογνωσίας. Επιστήμη, τέχνη, media και λόγος συνδυάστηκαν ασύγχρονα και συμπληρωματικά για να δημιουργήσουν έναν καθρέφτη της ίδιας της κοινωνίας, μια replica της πραγματικότητας. Με γνώμονες την ανάγκη ελεύθερης πρόσβασης στην πληροφορία και τη μελλοντολογία του κυβερνοπάνκ, την ηθική του hacking, τον ουμανισμό και την αισιοδοξία των ανθρώπων του δικτύου χάραξε ένα νέο σύνορο για τους πιστούς τού προς εξερεύνηση διαστήματος. Κάποιοι πίστεψαν στους κυβερνοποιητές μιας καινούργιας αναγέννησης που  με το βλέμμα στο μέλλον και τα ηνία της τεχνολογίας στο χέρι θα χαρτογραφούσαν τη χλωρίδα και την πανίδα ενός μεταλλασσόμενου εικονικού τοπίου. Το τοπίο όμως τσαλαπατήθηκε από την ελεύθερη αγορά της παγκόσμιας διασύνδεσης κι απέμεινε βορά στις αναλύσεις του social engineering και στην επέλαση του αδυσώπητου φιλελευθερισμού. Η ελευθερία της πληροφορίας ρουφήχτηκε από τους άρχοντες των μίντια και το ατέλειωτο ταξίδι που μας είχαν υποσχεθεί σκόνταψε πάνω στους brand builders. Τη σιωπή του κυβερνοδιαστήματος κάλυψε ο θόρυβος της επικοινωνίας. Το όραμα κατατμήθηκε σε κομματάκια εύκολης κατάποσης και τάισε τους πελάτες των ίντερνετ καφέ και των ψηφιακών αγορών. Αυτοί που πίστεψαν απογοητεύτηκαν και οι dreamers of the dreams αποσύρθηκαν. Οι πρωτοπόροι της οιονεί πραγματικότητας έγιναν οι έσχατοι του μεταμοντερνισμού. Και αυτή η ίδια η οικουμενικότητα κατέληξε ένας μύθος, αφού, 40 χρόνια μετά, μόνο το 40%* του πληθυσμού της γης έχει πρόσβαση στα δίκτυα, κάποιοι υπό αυστηρούς περιορισμούς. Κι έτσι ο κόσμος μας, ολοένα και περισσότερο, βυθίζεται σε μια περίοδο όπου, ενώ το ιεραρχημένο σύστημα έχει αρχίσει να καταργείται από την τεχνολογία και να μετατρέπεται σε αποκεντρωμένο, η βία μετασχηματίζεται από ωμά κατασταλτική σε δομική διαποτίζοντας ύπουλα τους όρους της ανθρώπινης ύπαρξης. Το δίκτυο δομώντας τις διαδραστικές κοινωνίες του παρέλειψε να χτίσει την ηθική του και να διαμορφώσει έγκαιρα την κουλτούρα του. Οι καινούργιες νόρμες και οι προσδοκίες του τσαλακώθηκαν από τη γενετικά προδιαγεγραμμένη τάση για επιβολή - των ισχυρών, και την ανάγκη για χειραγώγηση - των αδυνάτων. Το We, the Media και το Power-to-the-bloggers, προς στιγμή, μας χάρισαν μια ανάσα ελευθερίας. Αυτόματα σχεδόν, τα παραδοσιακά μέσα έσπειραν θύελλες ορθώνοντας τα τείχη του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας.

Ένας χρόνος στο twitter

Όλα ξεκίνησαν πριν από έναν ακριβώς χρόνο, ακολουθώντας προσεκτικά τις συμβουλές της σοφής @nefosis-το TWITTER έχει τους δικούς του κανόνες συμπεριφοράς, κρυφούς και φανερούς, OK, εκτός από τον έρωτα, σε όλα τα άλλα μ’αρέσει να έχω κανόνες. Και έτσι έδωσα μια άλλη προοπτική στην καθημερινότητά μου. Βρέθηκα μέσα σε ένα παιχνίδι που συμπυκνώνει όλη την ανθρώπινη διάσταση και τις εκφάνσεις της, ταυτότητα, προσωπικότητα, κοινωνικότητα, ενημέρωση και πληροφόρηση, σύγκρουση και μόνιασμα, ερωτισμό και ξεκατίνιασμα. Χρησιμοποιώ ένα μέσον τόσο άμεσο, που σε τσακίζει: Το έχετε καταλάβει πως ότι γίνεται εδώ το μαθαίνουμε πρώτοι ε; φωνάζει ο @Takis_K. Έχω εμπλακεί σε ένα μέσον που μου ροκανίζει κι αυτό το χρόνο μου, προς επίρρωση των σκέψεων του @PanosJee Time offline is the new holidays, ή των θιασωτών του μέσου: When you're on facebook, time moves so damn slow but time flies when you're tweeting Το πιο επικίνδυνο γνώρισμά όμως είναι ο εθιστικός του χαρακτήρας, και είναι αλήθεια, αλλά, μήπως είναι εθιστικό όπως όλα τα ωραία πράγματα, ή μήπως επειδή είναι εθιστικό είναι και απολαυστικό; Και έτσι καταλήγω να μου λείπει ο χρόνος και να κοιμάμαι με το smartphone και όχι με το βιβλίο αγκαλιά…