Περί ναρκισσισμών και άλλων δαιμονίων

Ακούω ενιστάμενους και εξιστάμενους τους θιασώτες του φέισμπουκ σχετικά με προσωπικές αναρτήσεις που αφορούν περιγραφές σχετικά με τη στήριξη και την υποστήριξη των προσφύγων. Και πριν ο ήλιος δύσει - ή ο κόκκορας λαλήσει κατ’άλλους, η ετυμηγορία έχει κατατεθεί: ναρκισσισμός. Κι είχαν όλοι λίγο ως πολύ αποφανθεί και τοποθετηθεί, η ταμπέλα είχε αναρτηθεί, κι από κάτω κι από πέρα αρχινήσαν τα σχόλια, οι αντιρρήσεις, οι παρεμβάσεις, οι παραινέσεις…

Μήπως αγαπητοί συνεπιβάτες, σας πέρασε από το μυαλό, ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν έγινε για σας αλλά για αυτούς τους ίδιους; για να ανατροφοδοτηθούν με δύναμη και ενέργεια για να συνεχίσουν; Μην τάχα σκεφτήκατε προς στιγμή ότι όποιος γράφει, πρώτιστα για τον εαυτό του γράφει, για να του δώσει πίστη και κουράγιο και να εξακολουθήσει να προσφέρει; Μήπως αναρωτηθήκατε προς στιγμήν αν κι εσείς χρειάστηκε να επαναλάβετε, σαν μάντρα, θα τα καταφέρω, όταν αναλάβατε κάτι πρωτόγνωρο, όταν ήσασταν έτοιμοι να επιχειρήσετε κάποιο τόλμημα, αν διψούσατε για την κατάφαση στην ερώτηση είμαι άραγε ικανός/αρκετός/καλός, όταν περάσατε κάποια συνέντευξη, αν ζητήσατε επιβεβαίωση όταν αναμετρηθήκατε κι επιδείξατε τις ικανότητές σας;

Σταθείτε και σκεφτείτε για λίγο, πώς είναι, να βρεθείς ανάμεσα σ’ ένα πλήθος υπό διωγμό, σ’ έναν κόσμο πλάνητα,  πολύχρωμο και καταπονημένο, να βρεθείς σ’ έναν τόπο αλαλούμ, μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα, όπου ο πόνος μπλέκεται με το γέλιο, οι μικροί ανακατεύονται με τους μεγάλους, να μπεις κάπου και να μην ξέρεις από πού να αρχίσεις και πώς θα τελειώσει(ς), με τις βεβαιότητες τσαλακωμένες, με τη βοήθεια λιγοστή, με τα μέσα ελάχιστα, με την πίστη στην αλληλεγγύη, με δεκανίκι την αγάπη…σαν να παλεύεις με τα κύματα που έρχονται και έρχονται και δεν τελειώνουν, κι εσύ να μην καταφέρνεις ούτε την ακτογραμμή να ξεχωρίσεις…

Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων είμαστε, ο μπλόγκερ είναι αυτοαναφορικός, το φέις ναρκισσεύεται, στο τουίτερ διασταυρώνονται λεκτικά ξίφη, ας το αποδεχτούμε κι ας προχωρήσουμε. Χρειάζεται λίγο στρεσάρισμα για να δραστηριοποιηθείς,  χρειάζεται λίγος ναρκισσισμός για να επιμείνεις, εκ των ουκ άνευ η επιβεβαίωση…άλλωστε στο ίδιο καζάνι όλοι βράζουμε…ή μήπως πάλι όχι;