ζωή τάχα

“I paint self-portraits because I am so often alone, because I am the person I know best.” Frida Kahlo

ζούσαν στην ίδια πόλη, ξυπνούσαν πάνω-κάτω την ίδια ώρα, κάθε πρωί έπιναν έναν καφέ στα γρήγορα, καφέ χωρίς ζάχαρη πάντα, κρύο καφέ, χειμώνα-καλοκαίρι, με νερό από τη βρύση το χειμώνα, περπάταγαν τους ίδιους δρόμους και τα βράδια τριγυρνούσαν σε γνώριμα μέρη· στο αυτοκίνητο έπιαναν σταθμούς κοντινούς, κλασικό ρεπερτόριο Can, Lynard Skynard, Nick Cave, Tom Waits, ενώ για να χορέψουν έβαζαν CD με Nirvana, Red Hot Chili Peppers και Cranberries, δεν είχαν πρόβλημα όμως να ακούσουν και τα καινούργια Portishead, Verve, Arctic Monkeys, Timber Bones… όταν ο καιρός ήταν καλός έβγαιναν βόλτες στα ίδια πάρκα, όταν έπιανε κρύο φορούσαν φανελένιες πυτζάμες πάνω από ξεχειλωμένα μακό, στις ζέστες χαχόλικα μποξεράκια, διάβαζαν πάντα στο κρεβάτι έχοντας στοιβάξει τα βιβλία της χρονιάς δίπλα στο προσκεφάλι τους-το υπνοδωμάτιο μικρό δεν χωρούσε κομοδίνο, η στοίβα μίκραινε λίγο πριν το Πάσχα, αλλά μετά επανορθωνόταν αγέρωχη, μέχρι τις διακοπές, για να λιγοστέψει μόνο πριν τα Χριστούγεννα, μετά από ένα γερό ξενύχτι τους άρεσε να τρώνε κομμάτια κρύας πίτσας, και αμελούσαν επίτηδες μετά να πλύνουν τα δόντια τους· στις πορείες κατέβαιναν σε διπλανά μπλοκ, στα δίκτυα-κατά το θεούλη διαχειριστή-είχαν κάποιους κοινούς φίλους, αλλά και πάλι δεν διασταυρώθηκαν ούτε καν σε σχόλια, μια φορά καθώς χάζευαν μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο, τραβώντας κάποιο βιβλίο από την προθήκη του, λίγο έλειψε να πέσει ο ένας πάνω στον άλλο,  αλλά έστριψαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, ξεγλιστρώντας του αναπόφευκτου· στις άνυδρες μέρες έπιαναν το δικό τους χέρι και το έσφιγγαν δυνατά πάνω στην καρδιά, αυτή την κίνηση την είχαν δει κι οι δύο στο ίδιο έργο, μέσα σε μια μισοάδεια αίθουσα, σε διαφορετικές παραστάσεις, αλλά είχε καταγραφεί στη μνήμη τους σαν το αντίδωρο της απόλυτης μοναξιάς, αυτοί οι δύο είχαν τόσα κοινά που πολύ πιθανόν να μην μπορούσαν να ζήσουν κάτω από την ίδια στέγη, η μοίρα άλλωστε το έχει προβλέψει· δεν επρόκειτο να συναντηθούν ποτέ...