το όνειρο

Σήμερα το όνειρό μου θα γίνει ποστ. Ήταν μια απόλαυση που γλύκανε για τα καλά το δύσκολο πρωινό ξύπνημα· μια ευεργεσία που αργά-αργά σε βύθιζε σε κόσμους αλλούτερους για να σε αναστήσει μετά ξανά αφήνοντας στα χείλη σου την επίγευση της θαλπωρής και την ηδύτητα του αισθήματος. Σήμερα στο όνειρό μου είδα τους φίλους μου μαζί με μερικούς άλλους που δεν αναγνώριζα, αλλά σαν φίλοι μέτρησαν κι αυτοί, τόσο θετικά διακείμενοι έμοιαζαν σ’εμένα - γιατί τι είναι η φιλία αν όχι μια συγκεκριμένη στάση του σώματος, ένα τρεμοπαίξιμο των ματιών, που εύκολα ξεχωρίζουν ευαίσθητοι και πληγωμένοι;

Ο Γιοργκ μας είχε καλέσει σε μια διαδρομή, σε έναν αγώνα; σε ένα παιχνίδι; εξαρτάται με ποια διάθεση το βλέπεις, όταν το βλέπεις, σαν κάλεσμα σε γιορτή μου φάνηκε, κι είν’ ειδικός αυτός στα μαζώματα και τα γλέντια.

Η Σταρ κρατούσε το μαγαζί με τα υφάσματα, μπήκαμε μέσα να διαλέξουμε τις φορεσιές μας, αλλά και δώρα-για ποιους δεν ξέρω· ευδιάθετη και προσηνής μας έδειχνε τα πολύτιμα υφάσματα τυλιγμένα σε τόπια, τις αιθέριες χρωματιστές μαντήλες, και τα βελουδένια πανωφόρια· μια σειρά από μεταξωτές εσθήτες κρεμόντουσαν από ψηλά κι ανέμιζαν πάνω από τα κεφάλια μας στραφταλίζοντας κάτω από φως που εισχωρούσε από παντού.

Η Μαρ οργάνωνε τη διαδρομή, έβαζε τα πασαλάκια, μοίραζε νερά-σε ποιους δεν ξέρω, αφού δεν είχε αρχίσει ο αγώνας ακόμη, έθαλλε και παλλόταν ανάμεσα σε όλους μας, διαρκώς σκυμμένη από πάνω τους, έπιανε τα παιδάκια από το χέρι και τα οδηγούσε μέσα από τη λωρίδα, που χώριζε εκείνους από εμάς.

Η Χαρ δεν βρισκόταν ακριβώς μέσα στο όνειρο αλλά πάνω από αυτό, στον αιθέρα κάποιων φωτισμένων ανθρώπων του μεσαίωνα, και παρακολουθούσε με περισσή χάρη-αυτήν που της δώρισε και το όνομα, το πολύβουο μελίσσι τριγύρω της.

Η Λου, σε μια άκρη της διαδρομής, έγραφε συνθήματα σε άσπρα παραλληλόγραμμα πλακάτ που κάθε τόσο ανασήκωνε προς το μέρος μας, ‘να ανοίξουμε τα παράθυρα, τα σύνορα και τις καρδιές μας’- αυτό δεν το είδα, το άκουσα, και μετά ‘να διευρύνουμε τα όνειρά μας’, ‘να χαϊδέψουμε τριχωτά ζωάκια’, ‘να εντρυφήσουμε στο ζύμωμα σπιτικού ψωμιού’ κι εμείς κάναμε ‘ωωω’ ή ξεκαρδιζόμαστε στο άκουσμα κάποιου πονηρού σχολίου.

Λένε πως ό,τι και να δεις στα όνειρά σου το όνειρο αφορά πάντα εσένα, όσα πρόσωπα και να βρεθούν στη νυχτερινή σου διαδρομή, οι μορφές τους είναι οι δικές σου μορφές, οι οικείοι σου, τα όνειρά μου και οι φίλοι μου είμαι εγώ...