ο χρόνος στο μεταξύ μας

They always say time change things but after all you have to change things

Andy Warhol

Έφτασα ως εδώ έχοντας πληρώσει τους φόρους της ζωής. Κατέβαλα τα τέλη στην εκπαίδευση, στη μάθηση, στην τέχνη, στο επάγγελμα, στην καθημερινή ζωή.  Χόρτασα συναισθήματα, ανακάτεψα ορμόνες, ρούφηξα δάκρυα· μαγείρεψα εμμονές και γεύτηκα επιτυχίες· πόνταρα στην αυθεντικότητα αφήνοντας πίσω μεμψιμοιρίες ένα σωρό· πρόδωσα εύκολες αγάπες κι αγκάλιασα δύσκολες ψυχές· προκάλεσα καταστροφές χωρίς να προλάβω να τις σώσω· μέτρησα αμέτρητες σιωπές από πείσμα ή συστολή· παρακάλεσα για ανακωχή, λίγο πριν τη συντριβή· είδα την κρίση μου να καταρρακώνεται μπροστά στην απλή σοφία του λαού· ήπια με τους φίλους μου ρακές και μοιράστηκα βάσανα και ντέρτια· έγλυψα τις πληγές και γέλασα μέχρι δακρύων· χόρεψα πάνω στην άμμο και ξεγυμνώθηκα σε έρημες παραλίες· ισορρόπησα πάνω στο κύμα ενώ παραπάτησα κατεβαίνοντας σ’ απόκρημνες ακτές· κρατήθηκα από μια ανέλπιστη κουπαστή ενώ κλυδωνιζόμουν για μέρες ατέλειωτες· σε ασταθή ισορροπία, κατάφερα μερικές στιγμές αλήθειας· γέμισα γκρίζες τρίχες, που τώρα βάφω με ευλαβική επιμέλεια· έκρυψα τις ανασφάλειές μου - όσο καλύτερα μπορούσα κι απέκτησα σπουδαίες δεξιότητες αντιμετώπισης κρίσεων· με πολύ επιτυχία διαχειρίζομαι μια βροχερή μέρα, αναζητώ τη βαλίτσα μου που χάθηκε και ξεμπλέκω ένα ανακατεμένο κολιέ.
Καταλαβαίνω καλύτερα τους άλλους, και μαθαίνω λίγο-πολύ να τους συγχωρώ. Έφτιαξα χαρακτήρα καλοζωισμένο και τόλμησα να παίρνω το χρόνο που γούσταρα. Δεν απέκτησα παιδιά που θα απάλυναν κάπως το άχθος του dasein. Δεν το διάλεγα πάντα αυτό που έκανα, επέλεξα όμως αυτό που έγινα: ώριμη, ισορροπημένη, ανεξάρτητη, με αναστολές και περιορισμούς· ναι, ίσως να διστάζω λίγο περισσότερο τώρα, αλλά συνεχίζω να σκαρφαλώνω σε βολικά δέντρα για να εξερευνήσω το δάσος, με σκέψεις ελαφρά πιο συνετές - ο φόβος της ταλαιπωρίας σφηνωμένος στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ανησυχώ για τη σύνταξη, τα γηρατειά και την ανημποριά, λέξεις που εισέβαλαν ύπουλα και στρογγυλοκάθισαν στο λεξιλόγιό μου, παρόλα αυτά δεν ακούω τις προειδοποιήσεις των άλλων, μου αρκούν αυτές του εαυτού μου, έχω καταφέρει να ρυθμίζω την αμυαλοσύνη μου και την ελαφράδα μου κατά το δοκούν· κι έτσι έφτασα ως εδώ.

Για ένα βράδυ βρέθηκα πίσω εκεί, στα μύχια της μνήμης της μνήμης-οδοστρωτήρα. Κι αναγνώρισα τα σημάδια στα χέρια και στην καρδιά, εστίασα στις ρυτίδες και τις ιστορίες τους, η ζωή δεν αλλάζει τόσο δραματικά αν αγνοήσεις τις ημερομηνίες, είδα την ηλικία που είχε ο αγαπημένος μας καθηγητής στο σχολείο, κοίταξα γύρω μου και τα είδα όλα να έχουν αποτυπωθεί εκεί, ανάμεσα στα - ακόμα - λαμπερά μάτια και στις απαλές καμπύλες γύρω από το στόμα, εκεί που η naïveté είχε παραχωρήσει τη θέση της στη λελογισμένη παραφορά μέχρι που,

Είσαι ερωτευμένη με τον έρωτα, μου είπε, το θυμάσαι;