Η Ελλάδα που αλλάζει

Κατεβαίνοντας σήμερα απ’ το λεωφορείο με το συνάδερφο, συναντήσαμε μια ομάδα από... Ω, θα καταλάβετε αμέσως, το είδος της ομάδας. Φέρει τ’ όνομα ενός γράμματος. Ή της εκβολής ενός ποταμού. Ξέρετε. Εκεί μου μαζεύεται η βρωμιά. Εκεί που οι προσχώσεις μολύνουν τη θάλασσα.  

Σιδερόφρακτοι, πάνοπλοι, με τις μηχανές, με το ύφος του τσόγλανου και τα γιλέκα τ’ αδιάτρητα απ’ την ανθρωπίλα.
Παλιά, σκεφτόμουν, πως κάποτε, κάποιοι απ’ αυτούς, μπορεί ν’ αλλάζαν δέρμα. Να παρατήσουν τις στολές στη μέση του δρόμου ή έστω να τις καταχωνιάσουν στο μπουντρούμι. Να πατήσουν αυτό το ύφος της εξουσίας σαν τσιγάρο που μόλις σιχάθηκαν.
Παλιά. Τώρα, δεν σκέφτομαι. Μόνο ανακατεύομαι.
-          Εκατό κιλά είναι ο εξοπλισμός τους, παρατήρησε ο συνάδερφος.
-          Και τους τα ‘χουμε όλα πληρωμένα εμείς, συμπλήρωσα με μούτρα. Εντός κι εκτός.
-          Την μπέμπελη θα βγάλουν μ’ αυτή τη ζέστη.
Και σκέφτηκα πάλι. Και να ξαπλωθούν κάτω από θερμοπληξία, δεκάρα δεν δίνω.  
Σαν να κοπάνησα αιφνιδιαστικά σε καθρέφτη. Χωρίς να οχυρωθώ πίσω από χαμόγελα. Πριν στρώσω τα μαλλιά. Πριν μαλακώσω. Σκληρότητα. Να μου ‘λεγες  μερικά χρόνια πριν, πως θα λογάριαζα έτσι ανθρώπους, θα σε πέρναγα για παλαβό.

Κι όσο η δική τους στολή θωρακίζεται, το δικό μου το πετσί βγάζει φολίδες. Γίνομαι δεινόσαυρος. Ψυχρόαιμο.
Σταμάτησα να απαντάω σε όσους λένε «Ε, ρε τι καλή που είναι η Χρυσή Αυγή». Σταμάτησα να προσπαθώ να τους πληροφορήσω για τις εγκληματικές πράξεις των «καλών». Δεν ενδιαφέρονται. Δεν τους ενοχλούν οι φόνοι. Αρχικά νόμιζα πως επρόκειτο γι’ ανθρώπους που νοιάζονται γι άλλους ανθρώπους. Έτσι. Αφελώς. Αυταπόδεικτα. Μα αυτοί είναι μπροστά από μένα στην εξέλιξη. Έχουν γίνει ήδη δεινόσαυροι. Με τους ουρές τους, τις δοντάρες τους, τις αρπάγες, τα πτερύγια. Και το βλέμμα. Στρογγυλό και παγωμένο. Πέρα για πέρα ηλίθιο.
Σταμάτησα να συζητάω με τους νεοφιλεύθερους που ελπίζουν στην επιτυχία του μνημονίου. Βαρέθηκα να τους ειρωνεύομαι. Είναι σαν να προσπαθείς να συνεφέρεις θρησκόληπτο. Η πίστη έχει σκληρή επιφάνεια. Πλήρως ανελαστική.
Αλλάζω μαζί με τη χώρα. Προσαρμόζομαι στη νέα τάξη πραγμάτων. Δεινοσαυροποιούμαι.
Κι εσύ που πικραίνεσαι με όσα διαβάζεις, αλλά δεν έρχεσαι ποτέ μαζί μου να διαμαρτυρηθείς, γιατί λες πως τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει, μόνο αυτό μπορώ να σου πω. Υπάρχει κάτι που μπορείς ν’ αλλάξεις. Μπορείς να είσαι δίπλα μου. Αυτό θα κάνει μεγάλη διαφορά.  Μπορεί ν’ αλλάξει εμένα.