20 Φλεβάρη

Πριν από κάθε πορεία παίζουμε αγκωνιές με κάτι τσιριχτές φωνούλες. Έχουν χροιά μεταξύ Άδωνι και Ναγκίνι, του φιδιού του Βόλντεμορ. «Μην πας!» μου λένε, «η αστυνομία γίνεται όλο και πιο βίαια. Και τι ξέρεις εσύ απ’ αυτά; Μην πας! Δεν ξέρεις πως θα γυρίσεις.» Και πηγαίνω. Δεν είναι αποτελεσματικό, αλλά έχω μαλώσει με την αποτελεσματικότητα.  Κι εγώ και όλη η χώρα. Δεν πάω κόντρα στην πατρίδα, μην με ζορίζεις.

Η πορεία της 20^ης Φεβρουαρίου ελάχιστα τροφοδότησε τις τσιριχτές φωνές με φρέσκο τρόμο. Λίγος κόσμος –λίγος σε σχέση με τον τυφώνα που μας χτυπάει- ελάχιστος παλμός, κανείς παρών από τους θυμωμένους συναδέρφους. Κάπου βρήκαν ξύδι φαίνεται και τους πέρασε η οργή για το πετσόκομμα των μισθών και την κατάργηση των συλλογικών μας συμβάσεων.

Εγώ ξύδι δεν βρήκα, συνάντησα όμως φίλους και χαζέψαμε, κουβεντιάσαμε, γκρινιάξαμε, φιληθήκαμε. Πράγματα απ ‘ τα παλιά δηλαδή. Τιμαλφή για τις μουτρωμένες μέρες μας.

Κι εκεί που η πορεία κόντευε να τελειώσει, με ελάχιστες εκρήξεις και μια αμελητέα αποφορά δακρυγόνου, σταμάτησε για λίγο μπροστά μας ένα αραιωμένο μπλογκ. Ένα πανό και πίσω του μερικοί σκόρπιοι, σαν μέλη φευγάτου συγκροτήματος. Ένας πιτσιρικάς με στρογγυλό πρόσωπο γεμάτο ακμή, παραζαλισμένο βλέμμα, σακάκι και πολύχρωμο κασκόλ, ανέμισε δυο σημαίες μιας διεθνιστικής συνιστώσας κι άρχισε να φωνάζει μόνος, ή μάλλον ν’ απαγγέλει με τάση προς  το τραγούδι, κάποια γνωστά συνθήματα, τα περισσότερα αντιφασιστικά. Τα ‘χε μέσα του κι ήθελε να τα πει. Μας κοίταζε όλους στα μάτια, όπως κοιτάνε τα πολύ μικρά παιδιά κι οι μεθυσμένοι. Κι εμείς τον κοιτάγαμε όπως κοιτάς τα πολύ μικρά παιδιά και τους μεθυσμένους.  Με ένα ανεκτικό χαμόγελο-φράχτη. Ως εδώ και μη παρέκει. Ένας κύριος του ζήτησε τη μία απ’ τις δύο σημαίες κι ο νεαρός του την έδωσε πρόθυμα. Ο κύριος απομακρύνθηκε ενθουσιασμένος ανεμίζοντας το λάβαρο της διεθνιστικής συνιστώσας. Ένας άλλος κύριος δίπλα μου, επέπληξε το νεαρό, γιατί κατά τη γνώμη του, τα άλλα έθνη δεν έχουν λόγο να βρίσκονται στη χώρα. «Εμείς εδώ είμαστε έλληνες», του είπε. Ο νεαρός απάντησε νηφάλια, συντρίβοντας τις υποψίες μου πως ήτανε φτιαγμένος: «Όλα τα έθνη χωράνε παντού. Κι όλες οι αντιλήψεις είναι αποδεκτές». Χαμογέλασε κιόλας, αποκαλύπτωντας μια οδοντοστοιχία που θα 'κανε τους ορθοδοντικούς να τρίβουν τα χέρια τους.

Ο κύριος δίπλα ξαναβούτηξε στην ξινίλα του κι ο νεαρός ξανάπιασε να φωνάζει ή ν’ απαγγέλλει ή μάλλον να τραγουδάει τ' αντιφασιστικά του συνθήματα. Και πάλι μόνος. Ανεμίζοντας την αστεία του σημαία και κοιτώντας στα μάτια τον ξινό διπλανό μου.

Κι εγώ τον κοίταξα όπως κοιτάμε τα πολύ μικρά παιδιά. Με θαυμασμό και κάποια νοσταλγία.

Άνθρωπος στη θάλασσα

«Ενημερώνουμε το επιβατικό κοινό, ότι η κυκλοφορία των συρμών έχει προσωρινά διακοπεί μεταξύ Ταύρου και Ομόνοιας λόγω εισόδου ατόμου στις γραμμές.»

Ώστε γι αυτό έχει τόσο κόσμο στην αποβάθρα, Παρασκευή βράδυ. Δεν είναι που ξεπεράσαμε τα δύσκολα κι άρχισαν πάλι οι Έλληνες να βγαίνουν. Το τραίνο έρχεται αλλά θα μας πάει μόνο ως την Ομόνοια. Κοιταζόμαστε όλοι μ’ ανησυχία. Ένας άνθρωπος στις γραμμές του τραίνου; Αν και στην ανακοίνωση μίλησαν για άτομο. Ναι, δεν μ’ αρέσει ν’ αποκαλούν τους ανθρώπους άτομα. Δεν είμαστε άτμητοι. Δεν είμαστε σε καμιά περίπτωση η ελάχιστη μονάδα συμπαγούς ύλης. Ειδικά όταν φτάνουμε να εισερχόμαστε στις γραμμές   του τραίνου, μπορούμε να γίνουμε χίλια κομμάτια. Μπορεί να ήμαστε χίλια κομμάτια πριν καν πατήσουμε στα ηλεκτροφόρα σίδερα. Αν ήμαστε σε καράβι, θα λέγαμε «άνθρωπος στη θάλασσα», όχι άτομο στη θάλασσα.

Οι συνεπιβάτες μου είναι τρομαγμένοι. Σκέφτονται πως  άλλος ένας από μας διαμελίστηκε απ’ το τραίνο που ξεπρόβαλε στην άκρη του τούνελ, αντί για το φως που αναμέναμε. Κι αν δεν ήταν ένας από εμάς; Ένας από μας τους ταπεινωμένους, τους ευρισκόμενους στη μέση της κλίμακας της εξαθλίωσης; Κι αν ήταν ένας απ’ τους άλλους, σκέφτομαι. Ένας άνθρωπος –όχι, όχι άτομο- που την είχε ήδη κατέβει την σκάλα κι επειδή εμείς στεκόμαστε λίγο παραπάνω, τον βλέπουμε σαν άλλο είδος και σε καμιά περίπτωση σαν το αυριανό μας εγώ. Αν ήταν το φάντασμα των μελλοντικών μας Χριστουγέννων;

Γρήγορα τα βλέμματα αλλάζουν. Απ’ την ανησυχία για την ιστορία και την τύχη του πιθανού αυτόχειρα γυρνάνε στην ανησυχία για τη χάραξη νέας διαδρομής. Σχέδια ανταλλάσσονται. Θα κατέβουμε Ομόνοια, θα πάρουμε το λεωφορείο –όχι το μετρό!- Όχι, θα κατέβουμε Αττική. Πρέπει να περάσουμε το τμήμα της διαδρομής Ομόνοια-Ταύρος. Πρέπει να περάσουμε το τμήμα της διαδρομής του ατυχήματος. Το ατύχημα το έχουμε προσπεράσει ήδη. Ήταν περαστικό το φάντασμα. Θα το σκεφτούμε ίσως αργότερα, που δεν θα είναι βράδυ Παρασκευής. Ίσως όμως και όχι. Ίσως να μη ξεχάσαμε τόσο γρήγορα το  «άτομο», γιατί προσέχουμε ο ένας τις αντιδράσεις του άλλου. Ή έτσι μου φαίνεται. Κοιταζόμαστε , νομίζω, λίγο στα μάτια. Μια κοπέλα ανακαλύπτει μια ηλικιωμένη κυρία και της προσφέρει τη θέση της. Συνάδερφοι που μόλις σχόλασαν και ταξίδευαν σιωπηλά στο σπίτι, πιάνουν κουβέντα. Χαμογελούν. Είναι Παρασκευή βράδυ κι εγώ σκέφτομαι πως θα κοιτάξω αργότερα στις ειδήσεις. Τώρα πάω να συναντήσω τους φίλους μου. Τα φυλαχτά μου απ’ τα τραίνα.

Guten Tag geliebten Griechen!

Wir kommen in Frieden, zum Wohle eures Landes. Bessere Tage kommen!*

*"Ερχόμαστε εν ειρήνη, κατ'επιλογή της χώρας σας. Καλύτερες μέρες θα έρθουν!"
reblogged from http://mygranma.wordpress.com/2011/10/27/guten-tag-geliebten-griechen/

Η υγειονομική βόμβα του φασισμού εξερράγη

Η υγειονομική βόμβα του φασισμού εξερράγη σήμερα και επί της οθόνης.

Εδώ και καιρό η βόμβα αυτή έχει σκάσει στα μούτρα του σοφού λαού μας. Με την υπόθαλψη όσων υποδεικνύουν κινδύνους στο είδος του νομίσματος και όχι στο πως ιεραρχούμε θέματα δευτερεύοντα, όπως η δημοκρατία, η ύπαρξη κοινωνικού κράτους, η θέση της γυναίκας, τα δικαιώματα των ανθρώπων ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος. Με την ανοχή όσων -πρωτίστως- θα έπρεπε να επισημαίνουν το σημαντικό στην πολιτεία των ανθρώπων.
Η βόμβα έσκασε και μόλυνε…

Χίλιοι και ένας λάθος δρόμοι

 Πλέον, ούτε στην εκδρομή γλυτώνεις. Την εκδρομή, που κάθε φορά την βαφτίζουμε τελευταία.

Τι μπορεί να πληγώσει περισσότερο;

Ο βοσκός που θέλει αεροδρόμιο στο οροπέδιο με το μοναδικό δρυοδάσος ώστε αντί για τα πρόβατα, να ασχοληθεί με κάποιου είδους τουρισμό;

Οι κάτοικοι με τα καμένα από το 2007 σπίτια, που προτίμησαν με τα χρήματα τα προσφερόμενα από τον πλούσιο συντοπίτη τους –παλιά, τους έλεγαν  ευεργέτες αυτούς- να χτίσουν απρόσωπες μοντέρνες κατοικίες και όχι παραδοσιακά πετρόκτιστα;

Η αναγεννημένη μετά την καταστροφική πυρκαγιά, φύση που εκρήγνυται από ομορφιά για να θαυμαστεί μόνο απ’ τους περαστικούς τουρίστες;

Τα αντικρινά καφενεία πασόκων-νεοδημοκρατών που είναι ακόμα γεμάτα και ξέχειλα από επιχειρήματα αντιπαλότητας;

 

Λευκό και μαύρο



Φωτογραφία του Λεωνίδα.
Όσο άσχετη είμαι με την φωτογραφία, τόσο καλλιτέχνης είναι ο καλός μου.

Πήγαινε όπου αγαπάς

Πήγα σε πάρτι. Όχι απ’ αυτά τα παλιά, τα συνώνυμα της γιορτής. Ήταν συνάντηση αποχαιρετισμού. Ο Ηλίας, παλιός συμφοιτητής αλλάζει ήπειρο μαζί με τη γερμανίδα γυναίκα του, την τρυφερή Πέτρα και τα παιδιά τους, τα φιλαράκια των δικών μου.

Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς εικόνες έτρεχαν σε μια παραγκωνισμένη οθόνη. Φωτογραφίες από εκδρομές στην Μάνη –πατρίδα των παππούδων του, στη Γερμανία –πατρίδα της συζύγου, στη Φιλανδία –τόπο σπουδών και γνωριμίας του ζευγαριού- ταξίδια στην Ευρώπη, στην Αφρική. Οι φίλοι μου είναι άνθρωποι του κόσμου. Αφιέρωσα πολύ χρόνο σ’ αυτές τις εικόνες. Ήταν ευκολότερο να εστιάζω εκεί παρά στα ζωντανά πρόσωπα. Κυριαρχούσαν οι φατσούλες των παιδιών. Μεγάλωναν απ’ τη μια φωτογραφία στην άλλη. Η αθωότητα αυτών των βλεμμάτων διαπερνούσε την τηλεόραση και καρφωνόταν σ’ όποιον θρασύ τ’ ατένιζε κατάματα. Τελικά, ούτε κι αυτό ήταν εύκολο.

Και η ζωή στην πόλη...

"Σημερα μαχαιρωσαν εναν ανθρωπο.

Ειδα την Α.και μου ειπε τι και πως. Δεν ειχα ιδεα καθ'οτι ημουν παλι σε νοσοσκομειο το πρωι οχι για δικο μου θεμα αυτη τη φορα, ετσι για αλλαγη.

Ομως, περα απο την τεραστια βια, την αδικια και οποιοδηποτε συναισθημα που πλεον δεν περιγραφεται, νιωθω και μια μεγαλη θλιψη που σιγουρα μου προκαλει, οπως σε καθεναν νομιζω, το ιδιο το γεγονος αλλα σιγουρα και το συναισθημα οτι η βια εχει μπει 'εκδικητικα' στο μυαλο ανθρωπων που πιστευα οτι ειχαν ολο το υποβαθρο για να δουν πιο καθαρα ποιος-ποιοι εχουν-εχουμε μεγαλο μερος ευθυνης για ολα οσα συμβαινουν και 'να μην εξαθλιωνουμε τους εξαθλιωμενους' οπως εγραψε και ο Μαινας στο γνωστο αρθρο.

Το αποτελεσμα ειναι ενας νεκρος και ξυλοκοποιμενοι μεταναστες, στο νοσοκομειο καποιος αν σεν απατωμαι και αν τολμησεις να πεις οτι αλλου ειναι οι πραγματικες ευθυνες και δεν οδηγει πουθενα ολο αυτο, οτι καπηλευονται τον τραγικο θανατο πολιτικες μειονοτητες που τεινουν πλεον αν γινουν πλειοψηφιες, τουλαχιστον στο μυαλο πολλων, τοτε γινεσαι 'ο τυπος που εισαι αλλου', και το χειροτερο, σου λενε 'αντε τραβα και πεστα αυτα στη γυναικα του νεκρου που τον περιμενε για να την παει στο μαιευτηριο εκεινο το βραδυ'...

Επειδη λοιπον κατα πολλους δεν μπορουμε να ξερουμε ποιοι πραγματικα το εκαναν, καλως ξυλοκοπουμε τους μεταναστες που βρηκαμε μπροστα μας γιατι

σιγουρα ηταν μεταναστες και οχι Ελληνες. Αν ομως και εκεινοι θελησουν να κανουν το ιδιο, γιατι σιγουρα Ελληνες τους ξυλοκοπησαν και οχι δικοι τους, που οδηγει ολο αυτο?

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ και ευτυχως δεν εχουμε παιδια για να στειλουμε εκει..."

"Η φίλη μου η Ε. ζει από παιδί στην Κυψέλη. Από τότε που την ξέρω αντιμετωπίζει όλες τις καταστάσεις και τα προβλήματα με έναν ορθολογισμό που σου τσακίζει το αντεπιχείρημα και μια γλυκειά κυνικόητα που ζηλεύεις. Θα πρέπει να ένοιωσε την πνιγηρότητα του βρόγχου της κοινωνικής βίας και της επιπολλής αντίδρασης/εθελοτυφλίας  ώστε να ξεπεράσει τα προβλήματα όρασης που τελευταία αντιμετωπίζει και να μου στείλει με email το πρώτο προσωπικού κείμενό της"

Να ψοφήσει η κατσίκα τ’αλλουνού

Στις ιδιαίτερες αρετές της ράτσας μας, ωχαδερφισμό και εαυτουλισμό, τις οποίες πολύ καλά γνωρίσαμε μέσα από τις ιστορικές εκπομπές του ΣΚΑΙ, θα πρέπει να προσθέσουμε και την έχω-έτοιμη-τη-λύση-που-ποτέ-δεν-αφορά-εμένα, πανταχού παρούσα στην εποχή της κρίσης.

Αρκετοί Έλληνες θεωρούν ότι η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας είναι να δουλέψουν οι Έλληνες στη θέση των μεταναστών και όλους αυτούς τους μετανάστες, που τόσα χρόνια εκμεταλλευόμαστε, να τους βάλουμε στις βάρκες και να τους στείλουμε από ‘κει που ήρθαν. Ξεχνάνε σίγουρα ότι οι ίδιοι τους προσλάμβαναν, είτε γιατί γούσταραν να είναι τ’ αφεντικά είτε γιατί ήταν πολύ πιο φθηνό εργατικό δυναμικό και σκεφτόντουσαν την τσέπη τους. Εκτός αυτού διώχνοντας ή εξαφανίζοντας καλύτερα τους μετανάστες πιστεύουν επίσης ότι θα διαλυθούν και όλα τα φαινόμενα που άρχισαν να εμφανίζονται από τότε που ήρθαν αυτοί οι σιχαμεροί στη χώρα μας, ουρές στο ΙΚΑ, σκουπίδια στους δρόμους, παστωμένα λεωφορεία. Κυρίως όμως ενδιαφέρονται να σωθούν τα σκυλάκια και τα γατάκια, τα οποία τρώνε οι πεινασμένοι μετανάστες, για να μπορούν να τα πατάνε με τα αυτοκίνητά τους.

Σαν ένα φιλί στο στόμα

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή: Τον Πιτσιρίκο τον γνωρίζω μόνο μέσα από τα κείμενά του, πρώτα στη Lifo και τον τελευταίο χρόνο από την ιστοσελίδα του και το Press Project. Δεν τον είχα ακούσει ποτέ στον Σκάι, αλλά μόνο πρόσφατα στις διαδικτυακές του εκπομπές. Και όπως παλαιότερα ξεκίναγα το «Ε» της Ελευθεροτυπίας από την τελευταία σελίδα για να διαβάσω τον Αρκά, έτσι μέχρι πρότινος άνοιγα τη Lifo στη 2^η σελίδα του Talk of the Town. Εδώ και μερικούς μήνες μας τροφοδοτεί και με υψηλής θερμιδικής αξίας τουίτς, που ως πιο εύπεπτα και σύντομα τα αναμεταδίδω δια ζώσης στους συγγενείς και φίλους που δεν ασχολούνται με το twitting…

Απέναντι στον Πιτσιρίκο νοιώθω ένα δέος, ανάμεικτο με θαυμασμό και οικειότητα. Και απέραντη συμπάθεια-με την αρχαιοπρεπή έννοια της. Πέρα από μερικά πράγματα που έχει αφήσει να μαθευτούν μέσα από τα γραπτά του, δεν γνωρίζω πολλά πράγματα γι’αυτόν ή τη ζωή του, και νομίζω ότι είναι καλύτερα έτσι, γιατί μπορώ και τον απολαμβάνω χωρίς το υποκειμενικό φιλτράρισμα της γνώσης και της αναγκαιότητα της προσωπικής άποψης. Τον νοιώθω σαν ένα φίλο που ζει μακριά και από τον οποίο έχω αποκοπεί αλλά μου αρκεί που ξέρω ότι είναι εκεί και ότι μπορεί να με στηρίξει.

Μόλις διάβασα ότι «το μπλογκ του είναι το πρώτο σε αναγνωσιμότητα προσωπικό σάιτ γνώμης στη χώρα» και μαζί του χάρηκα κι εγώ ή μάλλον και εμείς οι αναγνώστες του. Για αυτόν και το καταλυτικό του χιούμορ: «Από αυτό και μόνο καταλαβαίνεις γιατί χρεοκοπήσαμε»· μια έκφραση ελευθερίας, όταν τα δεσμά γύρω έχουν αρχίσει να μας σφίγγουν. Για τη μεγάλη του καρδιά και το πάθος του που έχει καταφέρει να μας κατακτήσει. Παράδοξο βέβαια, όπως είναι παράδοξη όλη αυτή η συμπεριφορά του λαού μας, που κουβαλώντας στους ώμους του την τρομακτική τόσων χρόνων ιστορία ψηφίζει ΠΑΣοκ και ΝΔ, και βλέπει talent shows και Πάνια, αλλά στο τέλος δείχνει να ξέρει να ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι και αντιλαμβάνεται σε ποια πλευρά να σταθεί.

Τον Πιτσιρίκο διαβάζει ανελλιπώς και η μητέρα μου, αν και κάπου-κάπου χρειάζεται να της εξηγήσω κάποια mainstream λέξη, αλλά και η κόρη μου, στην οποία χρειάζεται να εξηγήσω κάποια κατάσταση ή κάποιο πρόσωπο. Κάποιες στιγμές μακαρίζω το «Δεν ψηφίζω κανέναν, δεν περιμένω τίποτα από κανέναν, είμαι λέφτερος!». Πολλές φορές απαντώ «Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Είναι ντροπή και αίσχος». Κι άλλοτε, διαβάζοντάς τον στις δύσκολες στιγμές της καθημερινότητας, αρχίζω να πιστεύω στα αξιώματα, όπως αυτό του Γκράμσι: ο πνευματικός άνθρωπος οφείλει να συνδυάζει την αισιοδοξία της θέλησης με την απαισιοδοξία της γνώσης.

Σε δύο από τα τελευταία κείμενά του το Κλέφτες και Αστυνόμοι και τα Γελαστά παιδιά  ανέλυσε, ξεκάθαρα και δίκαια, δύο από τα πιο πολυσυζητημένα και πολυφορτισμένα «προβλήματα» της κοινωνίας, (μπάτσοι vs αναρχικοί, νεοέλληνες vs μετανάστες) με κοινή λογική. Απλά. Σε αντίθεση με πάμπολλες, εξαιρετικού ύφους και δομής, αναλύσεις-αριστερού κυρίως λόγου, προτείνει πράγματα, καταλήγει στο «δια ταύτα», δίνει λύσεις, οι οποίες μπορεί να είναι υπερβολικές, ουτοπικές ή απλώς εξωφρενικές, αλλά μόνο αν πιστέψεις πραγματικά σε κάτι θα το πετύχεις. Απλά.

Με μεγάλη ένταση, πριν μερικούς μήνες, είχα παρακολουθήσει τους αλληλοσπαραγμούς του με τον έτερο αγαπημένο μου Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, και η αγωνία μου συνεχίστηκε για λίγο καιρό, καθώς, για την τάξη του εσωτερικού μου κόσμου, έπρεπε να διαλέξω στρατόπεδο. Και τους δύο τους αγαπούσα, γιατί έδιναν μορφή με τον καλύτερο τρόπο στις σκέψεις μου, αρκετές φορές πριν ακόμη τις ολοκληρώσω. Τους έβρισκα μπροστά μου και ατένιζα τον κόσμο με τα μάτια-γραπτά τους. Τον Τσαγκαρουσιάνο, παλαιότερο στα μίντια, τον θαύμαζα για το διαφορετικό τρόπο γραφής που εισήγαγε στα συμβατικά ΜΜΕ, με συνέπαιρναν τα κείμενα του από τότε στο  Symbol και στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία, όταν ανέδυαν εικόνες ευαισθησίας και προσωπικές εξομολογήσεις. Με το χρόνο οι εξομολογήσεις έγιναν λιγότερο προσωπικές και περισσότερο ωφελιμιστικές, ενώ τα κείμενα του Πιτσιρίκου, ζωντάνευαν και ωρίμαζαν.

Τη δεύτερη φορά που αγχώθηκα ήταν στο αντι-προ-προ-τελευταίο του ποστ με τίτλο «Μην με διαβάζετε». Προς στιγμή, αναρωτήθηκα αν πρόκειται για διαφημιστικό κόλπο-όπως εκείνο το «ααα υπάρχει κάποιος Χ που γράφει σαν κι εμένα», όταν άρχισε με ψευδώνυμο Χ να γράφει στο ατυχές, ως προς την κυκλοφορία του, free press της Ελευθεροτυπίας. Αλλά μάλλον πρόκειται για λογιστικό/διαχειριστικό λάθος στο οποίο έχει υποπέσει η ιστοσελίδα του και που σύντομα θα λυθεί...

Και δεν έχω λόγο να φοβάμαι ότι θα εξελιχτεί όπως ο εξιμπίσιονιστ Λαζόπουλος, παρά μάλλον όπως ο σύννους μακριά από τα ψυχοφθόρα μίντια Αρκάς, αν και καμιά φορά φέρνει λίγο προς Χάρυ Κλυν. Από όποια πλευρά και να το κοιτάξεις όμως, τα έρματά του είναι τόσο γερά καμωμένα, έχει τόσο ψηθεί με τη ζωή, τους αγώνες και τους φίλους του, που τα γραπτά του θα παραμείνουν άμεσα και συγκινητικά, διασκεδαστικά και προβληματισμένα για να μας συναρπάζουν. Γιατί κατά το σοφό Σολομώντα «όποιος μιλά σωστά είναι σαν να φιλά τον άλλον στο στόμα».