Εκεί που δεν μπορείς να πας

Φωτογραφία του Λεωνίδα

Αυτό δηλώνει το όνομα της παραλίας: Απηγανιά. Κανείς δεν πάει εκεί. Το μονοπάτι είναι απότομο, γεμάτο αγκάθια, λογχοφόρα βάτα, θυμάρια ανθισμένα και μοσχοβολιστά μεν, αρπαχτικά ωστόσο ρούχων και γυμνού δέρματος. Κατεβαίνω και σκέφτομαι ορειβατικούς γάντζους και σχοινιά. Mετά θυμάμαι πως δεν έχω ούτε και ξέρω να χρησιμοποιώ παρόμοιο εξοπλισμό. Συνεχίζω την κάθοδο, γιατί τα νερά εκεί κάτω παραείναι πράσινα, η άμμος υπερβάλλει σίγουρα -δεν μπορεί να έχει στ’ αλήθεια πασπαλιστεί με χρυσόσκονη- και κάποιος πρέπει επιτέλους να διαψεύσει όλο αυτό το παραμύθι της τάχα μου υπαρκτής -σαν το σοσιαλισμό- ονειρικής παραλίας ακόμα και διακινδυνεύοντας τη σωματική του ακεραιότητα. Κι έπειτα είναι εκείνο το ΔΕΝ. Δεν πηγαίνεις εκεί. Η απαγόρευση που προκαλεί την παράβαση. Αν δηλαδή  βρω τόπο να πατήσω, χώμα αρκετό να χωρέσει ολόκληρο το πέλμα της σαγιονάρας κι όχι μια επικλινή ακρούλα. Κι εκεί που το χέρι πάει να πιαστεί σε ασταθή κοτρώνα, τη βρίσκω κατειλημμένη από γλωσσού σαυρίτσα, με την οποία κοιτάζομαι κατάματα μέχρι ν’ αναγκαστώ να χαμηλώσω το βλέμμα. Μόνο τότε, μου κάνει τη χάρη να πάει παραδίπλα. Κατεβαίνω κι ήδη σκέφτομαι το ανέβασμα μετά το βάφτισμα σ’ αυτή την αμνιακή λεκάνη.

Νερό

Φωτογραφία του Λεωνίδα

Στην Αθήνα καύσωνας. Εδώ, στο νησί το προσεγγίσιμο από μια μικρή γέφυρα, ένα ελαφρύ δυτικό αεράκι ανακατεύει την τεμπέλικη θαλασσινή επιφάνεια. Τεμπελιάζω κι εγώ στην παραλία διαβάζοντας ένα βιβλίο. Μιλάει κι αυτό για καύσωνες, για μια απειλή και για τον σύντροφό της το φόβο. Το ξεκίνησα χτες και δεν λέω να τ’ αφήσω ούτε σήμερα. Κι ας φυλλομετρώ τις τελευταίες του σελίδες κι ας ξέρω από τώρα πως σε λίγο θα μου λείψει και θα θέλω να μάθω κι άλλα για τους ήρωες εκείνους την ιστορία των οποίων δεν ολοκλήρωσε ο σοφός συγγραφέας.

Δίπλα μου ένα ζευγάρι που όχι μόνο πάτησε τα πενήντα, μα τα ξενύχιασε κιόλας. Κάποτε ήταν κι οι δύο καλογυμνασμένοι. Το καταλαβαίνεις κι ας έχουν φορέσει το άκομψο κοστούμι της μέσης ηλικίας πάνω απ’ τα κανονικά κορμιά τους. Ο γείτονας κολυμπάει ήδη κι ετοιμάζεται να βγει στην παραλία, τώρα που βλέπει τη γυναίκα του να δοκιμάζει τη θερμοκρασία των κυμάτων που χοροπηδούν σαν παιχνιδιάρικα κουτάβια γύρω από τα πόδια της. Τι στο καλό, σκέφτομαι. Μια ολόκληρη θάλασσα δεν τους χωράει και τους δύο; Πρέπει να την απολαμβάνουν εκ περιτροπής; Η σύζυγος εκτελεί την τυπική τελετουργία της καθημερινής βάφτισης. Σαν πραγματική κυρία δεν παραδίνεται στις βουτιές. Κρατάει το κεφάλι τεντωμένο –προσοχή στον αυχένα- να μην βρέξει τα μαλλιά. Κολυμπάει παραμερίζοντας –όχι αγκαλιάζοντας- το νερό, ίσως και να υπολογίζει τις απλωτές. Στις πόσες λογαριάζεται για μπάνιο στον προσωπικό της κώδικα αξιολόγησης;

 

Λευκό και μαύρο



Φωτογραφία του Λεωνίδα.
Όσο άσχετη είμαι με την φωτογραφία, τόσο καλλιτέχνης είναι ο καλός μου.