Κίτρινο, ζωντανό και χαϊδεμένο

Ο γλυκια μου αυθορμητη

γη ποσο συχνα εχουν

τα ξεμωραμενα

δαχτυλα

ασελγων φιλοσοφων τσιμπησει

και

ψαχουλεψει

εσενα

, εχει ο ατακτος αντιχειρας

της επιστημης κεντηξει

τη δικη σου

ομορφια . ποσο

συχνα εχουν οι θρησκειες παρει

εσενα πανω στ ασαρκα γονατα τους

ζουλωντας και

ραπιζοντας σε πως επρεπε να συλλαβεις

θεους

(αλλα

πιστη

στο ασυγκριτο

ανακλιντρο του θανατου του δικου σου

ρυθμικου

εραστη

απαντας

σε αυτους μονο με

την ανοιξη

E.E. Cummings, LA GUERRE ΙΙ (μτφ σωκράτης λ. σκαρτσης)

Χίλιοι και ένας λάθος δρόμοι

 Πλέον, ούτε στην εκδρομή γλυτώνεις. Την εκδρομή, που κάθε φορά την βαφτίζουμε τελευταία.

Τι μπορεί να πληγώσει περισσότερο;

Ο βοσκός που θέλει αεροδρόμιο στο οροπέδιο με το μοναδικό δρυοδάσος ώστε αντί για τα πρόβατα, να ασχοληθεί με κάποιου είδους τουρισμό;

Οι κάτοικοι με τα καμένα από το 2007 σπίτια, που προτίμησαν με τα χρήματα τα προσφερόμενα από τον πλούσιο συντοπίτη τους –παλιά, τους έλεγαν  ευεργέτες αυτούς- να χτίσουν απρόσωπες μοντέρνες κατοικίες και όχι παραδοσιακά πετρόκτιστα;

Η αναγεννημένη μετά την καταστροφική πυρκαγιά, φύση που εκρήγνυται από ομορφιά για να θαυμαστεί μόνο απ’ τους περαστικούς τουρίστες;

Τα αντικρινά καφενεία πασόκων-νεοδημοκρατών που είναι ακόμα γεμάτα και ξέχειλα από επιχειρήματα αντιπαλότητας;