Σαν ένα φιλί στο στόμα

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή: Τον Πιτσιρίκο τον γνωρίζω μόνο μέσα από τα κείμενά του, πρώτα στη Lifo και τον τελευταίο χρόνο από την ιστοσελίδα του και το Press Project. Δεν τον είχα ακούσει ποτέ στον Σκάι, αλλά μόνο πρόσφατα στις διαδικτυακές του εκπομπές. Και όπως παλαιότερα ξεκίναγα το «Ε» της Ελευθεροτυπίας από την τελευταία σελίδα για να διαβάσω τον Αρκά, έτσι μέχρι πρότινος άνοιγα τη Lifo στη 2^η σελίδα του Talk of the Town. Εδώ και μερικούς μήνες μας τροφοδοτεί και με υψηλής θερμιδικής αξίας τουίτς, που ως πιο εύπεπτα και σύντομα τα αναμεταδίδω δια ζώσης στους συγγενείς και φίλους που δεν ασχολούνται με το twitting…

Απέναντι στον Πιτσιρίκο νοιώθω ένα δέος, ανάμεικτο με θαυμασμό και οικειότητα. Και απέραντη συμπάθεια-με την αρχαιοπρεπή έννοια της. Πέρα από μερικά πράγματα που έχει αφήσει να μαθευτούν μέσα από τα γραπτά του, δεν γνωρίζω πολλά πράγματα γι’αυτόν ή τη ζωή του, και νομίζω ότι είναι καλύτερα έτσι, γιατί μπορώ και τον απολαμβάνω χωρίς το υποκειμενικό φιλτράρισμα της γνώσης και της αναγκαιότητα της προσωπικής άποψης. Τον νοιώθω σαν ένα φίλο που ζει μακριά και από τον οποίο έχω αποκοπεί αλλά μου αρκεί που ξέρω ότι είναι εκεί και ότι μπορεί να με στηρίξει.

Μόλις διάβασα ότι «το μπλογκ του είναι το πρώτο σε αναγνωσιμότητα προσωπικό σάιτ γνώμης στη χώρα» και μαζί του χάρηκα κι εγώ ή μάλλον και εμείς οι αναγνώστες του. Για αυτόν και το καταλυτικό του χιούμορ: «Από αυτό και μόνο καταλαβαίνεις γιατί χρεοκοπήσαμε»· μια έκφραση ελευθερίας, όταν τα δεσμά γύρω έχουν αρχίσει να μας σφίγγουν. Για τη μεγάλη του καρδιά και το πάθος του που έχει καταφέρει να μας κατακτήσει. Παράδοξο βέβαια, όπως είναι παράδοξη όλη αυτή η συμπεριφορά του λαού μας, που κουβαλώντας στους ώμους του την τρομακτική τόσων χρόνων ιστορία ψηφίζει ΠΑΣοκ και ΝΔ, και βλέπει talent shows και Πάνια, αλλά στο τέλος δείχνει να ξέρει να ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι και αντιλαμβάνεται σε ποια πλευρά να σταθεί.

Τον Πιτσιρίκο διαβάζει ανελλιπώς και η μητέρα μου, αν και κάπου-κάπου χρειάζεται να της εξηγήσω κάποια mainstream λέξη, αλλά και η κόρη μου, στην οποία χρειάζεται να εξηγήσω κάποια κατάσταση ή κάποιο πρόσωπο. Κάποιες στιγμές μακαρίζω το «Δεν ψηφίζω κανέναν, δεν περιμένω τίποτα από κανέναν, είμαι λέφτερος!». Πολλές φορές απαντώ «Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Είναι ντροπή και αίσχος». Κι άλλοτε, διαβάζοντάς τον στις δύσκολες στιγμές της καθημερινότητας, αρχίζω να πιστεύω στα αξιώματα, όπως αυτό του Γκράμσι: ο πνευματικός άνθρωπος οφείλει να συνδυάζει την αισιοδοξία της θέλησης με την απαισιοδοξία της γνώσης.

Σε δύο από τα τελευταία κείμενά του το Κλέφτες και Αστυνόμοι και τα Γελαστά παιδιά  ανέλυσε, ξεκάθαρα και δίκαια, δύο από τα πιο πολυσυζητημένα και πολυφορτισμένα «προβλήματα» της κοινωνίας, (μπάτσοι vs αναρχικοί, νεοέλληνες vs μετανάστες) με κοινή λογική. Απλά. Σε αντίθεση με πάμπολλες, εξαιρετικού ύφους και δομής, αναλύσεις-αριστερού κυρίως λόγου, προτείνει πράγματα, καταλήγει στο «δια ταύτα», δίνει λύσεις, οι οποίες μπορεί να είναι υπερβολικές, ουτοπικές ή απλώς εξωφρενικές, αλλά μόνο αν πιστέψεις πραγματικά σε κάτι θα το πετύχεις. Απλά.

Με μεγάλη ένταση, πριν μερικούς μήνες, είχα παρακολουθήσει τους αλληλοσπαραγμούς του με τον έτερο αγαπημένο μου Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, και η αγωνία μου συνεχίστηκε για λίγο καιρό, καθώς, για την τάξη του εσωτερικού μου κόσμου, έπρεπε να διαλέξω στρατόπεδο. Και τους δύο τους αγαπούσα, γιατί έδιναν μορφή με τον καλύτερο τρόπο στις σκέψεις μου, αρκετές φορές πριν ακόμη τις ολοκληρώσω. Τους έβρισκα μπροστά μου και ατένιζα τον κόσμο με τα μάτια-γραπτά τους. Τον Τσαγκαρουσιάνο, παλαιότερο στα μίντια, τον θαύμαζα για το διαφορετικό τρόπο γραφής που εισήγαγε στα συμβατικά ΜΜΕ, με συνέπαιρναν τα κείμενα του από τότε στο  Symbol και στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία, όταν ανέδυαν εικόνες ευαισθησίας και προσωπικές εξομολογήσεις. Με το χρόνο οι εξομολογήσεις έγιναν λιγότερο προσωπικές και περισσότερο ωφελιμιστικές, ενώ τα κείμενα του Πιτσιρίκου, ζωντάνευαν και ωρίμαζαν.

Τη δεύτερη φορά που αγχώθηκα ήταν στο αντι-προ-προ-τελευταίο του ποστ με τίτλο «Μην με διαβάζετε». Προς στιγμή, αναρωτήθηκα αν πρόκειται για διαφημιστικό κόλπο-όπως εκείνο το «ααα υπάρχει κάποιος Χ που γράφει σαν κι εμένα», όταν άρχισε με ψευδώνυμο Χ να γράφει στο ατυχές, ως προς την κυκλοφορία του, free press της Ελευθεροτυπίας. Αλλά μάλλον πρόκειται για λογιστικό/διαχειριστικό λάθος στο οποίο έχει υποπέσει η ιστοσελίδα του και που σύντομα θα λυθεί...

Και δεν έχω λόγο να φοβάμαι ότι θα εξελιχτεί όπως ο εξιμπίσιονιστ Λαζόπουλος, παρά μάλλον όπως ο σύννους μακριά από τα ψυχοφθόρα μίντια Αρκάς, αν και καμιά φορά φέρνει λίγο προς Χάρυ Κλυν. Από όποια πλευρά και να το κοιτάξεις όμως, τα έρματά του είναι τόσο γερά καμωμένα, έχει τόσο ψηθεί με τη ζωή, τους αγώνες και τους φίλους του, που τα γραπτά του θα παραμείνουν άμεσα και συγκινητικά, διασκεδαστικά και προβληματισμένα για να μας συναρπάζουν. Γιατί κατά το σοφό Σολομώντα «όποιος μιλά σωστά είναι σαν να φιλά τον άλλον στο στόμα».