Μπλεγμένες ειδήσεις

Κοντεύουν τους εβδομήντα οι απεργοί πείνας που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία.

Άνθρωποι διωγμένοι, αόρατοι και βολικοί παράνομοι ,θύματα εκμετάλλευσης για χρόνια, εσχάτως μεταμορφώθηκαν σε τύπους ενοχλητικούς, αποφασισμένους να πεθάνουν σε ναούς της επιστήμης και σπίτια-ανάκτορα.

Νεαροί αστυνομικοί πεθαίνουν από σφαίρες κακοποιών. Ακόμα κι όταν σκέφτομαι πως ίσως -οι νεκροί πια εικοσάχρονοι- να ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που μόλις μια εβδομάδα πριν, μας κυνηγούσαν με τις μηχανές στα δηλητηριασμένα στενά γύρω απ’ το Σύνταγμα, μια αφόρητη θλίψη δηλώνει παρούσα. 

Οι θάνατοι έχουν ισοπεδωτική γεύση. Περίπου. Η πίκρα είναι τόση, που τ’ ανθρώπινα αισθητήρια δεν μπορούν ούτε να τη μετρήσουν ούτε να την ξεχωρίσουν. Ίσως να μην έχει και σημασία.

Ίσως η ανεργία, οι καθημερινές ταπεινώσεις μια χώρας σε ξεπούλημα έμβιων και παγίων  να είναι κι αυτή μια μορφή θανάτου. Ίσως να συνηθίζουμε τη γεύση του και δεν μπορούμε πια να διακρίνουμε τη γλύκα της ζωής.

Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που το παλεύουν ακόμα. Ξεκαρδίζονται στα μούτρα του κυρίου Χάρου και μας παρασέρνουν μαζί τους.

Στο βίντεο, ένας άνεργος πατέρας σκίζει την απορριπτική επιστολή εργασίας μπροστά στο μωρό του και του προκαλεί τρελό γέλιο.