Δεν είμαι έτσι

Δεν είμαι έτσι εγώ! Δεν μου κόβεται η ανάσα στη μέση, δεν στοιβάζω τη μια θλίψη πάνω στην άλλη, δεν εθίζομαι στις κακές ειδήσεις, δεν  τις αναζητώ όταν αργούν. Όχι, δεν παραλύω περιμένοντας κι αναπόφευκτα υπομένοντας.

Δεν είμαι έτσι εγώ… Φτιάχνω ψωμί κι η μυρωδιά φτάνει πέντε ορόφους κάτω. Και κέικ, γιατί αρέσει στα παιδιά. Βανίλια ο μεγάλος και σοκολάτα ο μικρός που ενώ το λατρεύει , το μοιράζεται με τον μπαμπά του γιατί εκείνον, τον αγαπάει περισσότερο κι απ’ το γλυκό. Ετοιμάζω χοιρινό με καραμελωμένα λαχανικά και μανιτάρια στο φούρνο με σαφράν από παλιό ταξίδι. Κάθε πρωί –πριν ξεκλειδώσω τ’  αυτοκίνητο- σταματάω για ν’ ακούσω τα πουλιά. Ξανάρχισαν να κελαηδούν, γιατί αδιάφορη για όλα, η άνοιξη είναι εδώ. Κάθε βράδυ, σ’ αυτή τη χώρα, η νύχτα μωβίζει, γυρνάει πλευρό κι ονειρεύεται. Δεν ξέρω τι βλέπει, πάντως είναι γλυκό, ο καθένας μπορεί να το δει. Αρκεί να είναι υγιής, χορτάτος και να’ χει ένα σπίτι να γυρίσει κι αυτός πλευρό.

Δεν ήμουν έτσι εγώ. Ένα face control το έκανα στις κακές ειδήσεις. Δεν τις άφηνα να μπουκάρουν. Πάντως όχι όλες μαζί. Αλλά τώρα δεν τις προλαβαίνω. Αν δεν τις δω στην τηλεόραση, θα μπούνε σφήνα στο ραδιόφωνο, θα πέσει το μάτι μου σε κάποιο twit, θα μου τις στείλουν με μέηλ. Κι αν ακόμα κατεβάσω τους διακόπτες, θα μου τα πουν οι συνάδερφοι κι οι φίλοι -κι αυτοί από κάπου θέλουν ν’ αρπαχτούν. Θα το ανακοινώσουν τα πιτσιρίκια, γιατί οι κακές ειδήσεις συζητιούνται και στο σχολείο, πότε στο μάθημα, πότε στο διάλλειμα,  θα με ρωτήσει το βράδυ ο καλός μου «το’ μαθες αυτό;»  Δεν τη γλιτώνω.

Όσοι γράφουν κι όσοι μιλούν για πράγματα όμορφα, για νίκες, για την ευτυχία της τέχνης, για τα κατορθώματα των παιδιών τους, όσοι το κάνουν και μένουν σ’ αυτή τη χώρα, στον πλανήτη κι έχουν ψυχή-το ξέρεις πως έχουν, το έχουν αποδείξει πολλές φορές πριν- το ξέρεις επίσης, πως είναι απελπισμένοι. Τη μυρίζεις την απόγνωσή τους –ή ίσως να είναι η δικιά μου κολλημένη στα ρουθούνια. Πιάνονται από βράχια μυτερά να μην τους πάρει το ρεύμα και μιλούνε γι’ άλλα για να δώσει κουράγιο ο ένας στον άλλο, για να προλάβουν να πάρουν ανάσα.

Δεν ήμουν έτσι εγώ. Περπατούσα και κάποια χαζομάρα σκεφτόμουν. Χαμογελούσα μόνη μου. Καθόλου δεν μ’ ένοιαζε αν με περνούσαν για τρελή. Κάθε βράδυ εύρισκα ένα λόγο να ευγνωμονώ τη μέρα κι ας ζοριζόμουν μερικές φορές. Είχα μάθει πως στα προβλήματα που σε πανικοβάλουν αξίζει η απάθεια. Όλα λύνονται ευκολότερα έτσι.  Για να μπορώ  μετά να ξεκαρδίζομαι με τους φίλους.

Κι επειδή δεν ήμουν έτσι εγώ, δεν θέλω να γίνω αλλιώς. Πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο… ΔΕΝ ΘΕΛΩ.