Χρόνος ελεύθερος

Τριήμερο. Αργία. Ελεύθερος χρόνος και χρόνος απελευθερωμένος από κλεφτές ματιές στο ρολόι, απ’ την τεχνική περιγραφή που πρέπει να συνταχθεί πριν από τη μελλοθάνατη γραμμή του dead line, απ’ τα ατελείωτα και αποκλίνοντα ως προς τον αρχικό σκοπό meetings (τι άτυχη επιλογή λέξης. Το meet=συναντώ, αφήνει μια ρομαντική υπόνοια), απ’ τη μάχη στην κίνηση και τους μόνιμα σκυθρωπούς αθηναϊκούς δρόμους -που επιπλέον είναι κρύοι και γλιστεροί, λόγω εποχής- απ’ το φαγητό που πρέπει να ετοιμαστεί για αύριο, απ’ τα «πήγαινε να διαβάσεις επιτέλους». Χρόνος μακριά απ’ την πόλη, απελευθερωμένος κι από το διαδίκτυο και την τηλεόραση. Μακριά από ειδήσεις και αναλύσεις. Χρόνος προσωπικός και υπαρκτός. Το γουργούρισμα της φωτιάς στο τζάκι συμβαίνει τώρα και δεν υπόκειται σε πολλαπλές ερμηνείες. Είναι εδώ και γεμίζει τα αυτιά και τη στιγμή. Η αγκαλιά του δεκάχρονου γιου μου είναι αληθινά ζεστή. Δεν χρειάζεται κανείς να με πείσει για τη θερμοκρασία της. Οικογένεια απαλλαγμένη ηλεκτρονικών παρεμβολών και προθεσμιών. Σήμερα κανείς δεν σκέφτεται τις δουλειές για αύριο. Το αύριο λουφάζει στο δικό του χρόνο που για σήμερα είναι ξένος και μακρινός.

Ο άλλος χρόνος, ο αληθινός, ο συνήθως εξόριστος, είναι σήμερα ο τιμώμενος καλεσμένος.

Σήμερα απολαμβάνουμε ο ένας τον άλλο, χωρίς αγχωμένες ανάσες και κοφτές κινήσεις. Έστω για λίγο βρίσκομαι στη ράχη του χρόνου πριν αρχίσει πάλι να με σέρνει πίσω απ’ το ανεξέλεγκτο άρμα του. Κι αν ο αέρας τσιγκουνεύτηκε τα φυσήματα, θα πετάξουμε αετό μια άλλη ελεύθερη φορά.