Δανεικοί ορισμοί, αφορισμοί, δηλώσεις και άλλες σαχλαμάρες

Όλοι μπερδεμένοι δηλώνουν αυτόν τον καιρό. Εγώ θ’ αποτελέσω εξαίρεση; Συμβάλλω λοιπόν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα με το προσωπικό μου χάος, υποκλέπτοντας και δανειζόμενη φράσεις , κείμενα, δημοσιεύματα,  ορισμούς, αφορισμούς, αναφορές με αρχικό σκοπό το ξέμπλεγμα του κουβαριού κι αμφίβολη τελική κατάληξη.
Κοινή λογική*: (και κοινός νους) ο τρόπος σκέψης που προκύπτει από την κοινή, καθημερινή ζωή, ο συνηθισμένος και κοινώς αποδεκτός τρόπος σκέψης για κάτι που ο καθένας μπορεί να καταλάβει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
28δις στις τράπεζες ως απόλυτη θωράκιση, το μνημόνιο ως σωτηρία της πατρίδος, η ανάπτυξη που θα φέρει η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, τα πετρέλαια ως το νέο ελντοράντο, το κατοχικό δάνειο ως το νέο ελντοράντο, το πρώτο PSI ως σωτηρία της χώρας, το δεύτερο PSI ως σωτηρία της χώρας, το τρίτο PSI ως σωτηρία της χώρας, ο EFSF ως σωτηρία του πλανήτη, οι δανειακές υποχρεώσεις ως προπατορικό αμάρτημα που θα το κουβαλάμε για πάντα, τα CDS ως το τέρας της αποκαλύψεως που θα πέσει να μας πλακώσει.
Kι εκεί που πας να πεις, ναι εντάξει, το μνημόνιο είναι η σωτηρία μας, έρχεται το ίδιο το Γενικό Λογιστήριο,  με προβολή στη μικρή περιοχή ανατρέπει την κοινή λογική και την αφήνει να σφαδάζει βουτηγμένη στα λασπόνερα της ύφεσης. Ο διαιτητής εξαφανισμένος, ο προπονητής τσακώνεται με τη συμβία στο αιφόνι κι η κοινή λογική συναντάει κι ερωτεύεται έναν κοινότατο θάνατο, χωρίς δόξα, χωρίς δικαίωση.

Δευτέρα μετά τις εκλογές

Από χθες το πρωί πλέω σε μια χαζοχαρούμενη ευφορία.  Από τη μια.

Από την άλλη, δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το μυαλό μου εκείνο το ανέκδοτο με τους πόντιους που πέφτουν με χαλασμένα αλεξίπτωτα κι εξαντλώντας κουμπιά ασφαλείας κι εφεδρικά σχοινιά καταλήγουν ν’ ανησυχούν για το ασθενοφόρο που δεν θα έρθει να τους παραλάβει.