Μισοκρυμένα τα εφήμερα

Ένας ορεξάτος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ρίχνει την στεκιά του μπροστά στο φακό. Παίζουμε κι εμείς οι μαύροι, λέει η φωτογραφία. Διεκδικούμε το μερίδιο στη χαρά, όπως κι εσείς. Μια εικόνα που γέννησε ελπίδα. Η ελπίδα αυτή δολοφονήθηκε λίγο αργότερα.

Αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο

ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /

αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε

το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /

το εφήμερο της παράλογης ζωής του

κι ανακαλύπτουνε διαφορές

γιομάτοι μίσος διαφορές

σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία*

Δανεικοί ορισμοί, αφορισμοί, δηλώσεις και άλλες σαχλαμάρες

Όλοι μπερδεμένοι δηλώνουν αυτόν τον καιρό. Εγώ θ’ αποτελέσω εξαίρεση; Συμβάλλω λοιπόν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα με το προσωπικό μου χάος, υποκλέπτοντας και δανειζόμενη φράσεις , κείμενα, δημοσιεύματα,  ορισμούς, αφορισμούς, αναφορές με αρχικό σκοπό το ξέμπλεγμα του κουβαριού κι αμφίβολη τελική κατάληξη.
Κοινή λογική*: (και κοινός νους) ο τρόπος σκέψης που προκύπτει από την κοινή, καθημερινή ζωή, ο συνηθισμένος και κοινώς αποδεκτός τρόπος σκέψης για κάτι που ο καθένας μπορεί να καταλάβει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
28δις στις τράπεζες ως απόλυτη θωράκιση, το μνημόνιο ως σωτηρία της πατρίδος, η ανάπτυξη που θα φέρει η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, τα πετρέλαια ως το νέο ελντοράντο, το κατοχικό δάνειο ως το νέο ελντοράντο, το πρώτο PSI ως σωτηρία της χώρας, το δεύτερο PSI ως σωτηρία της χώρας, το τρίτο PSI ως σωτηρία της χώρας, ο EFSF ως σωτηρία του πλανήτη, οι δανειακές υποχρεώσεις ως προπατορικό αμάρτημα που θα το κουβαλάμε για πάντα, τα CDS ως το τέρας της αποκαλύψεως που θα πέσει να μας πλακώσει.
Kι εκεί που πας να πεις, ναι εντάξει, το μνημόνιο είναι η σωτηρία μας, έρχεται το ίδιο το Γενικό Λογιστήριο,  με προβολή στη μικρή περιοχή ανατρέπει την κοινή λογική και την αφήνει να σφαδάζει βουτηγμένη στα λασπόνερα της ύφεσης. Ο διαιτητής εξαφανισμένος, ο προπονητής τσακώνεται με τη συμβία στο αιφόνι κι η κοινή λογική συναντάει κι ερωτεύεται έναν κοινότατο θάνατο, χωρίς δόξα, χωρίς δικαίωση.

Με το όπλο στο χέρι

Ο Γιώργος είναι δέκα χρονών, με φακίδες διάσπαρτες κάτω από αεικίνητα πράσινα μάτια. Πυροβολεί με ερωτήσεις εύστοχες, αγαπάει το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τη μουσική, το χορό, το θέατρο,  ξεφουρνίζει ατάκες, βαριέται γρήγορα τους πλατειασμούς και τις ανέμπνευστες διδασκαλίες,  αλλά χαρίζει τη σειρά του στα στενοχωρημένα φιλαράκια για να τα παρηγορήσει. Με λίγα λόγια, είναι το μοναχοπαίδι που χαίρονται να μεγαλώνουν οι γονείς του, μόνο που…
Μόνο που.. ένας λόγος ασήμαντος και άσχετος , όπως ο τόπος κατοικίας, ανατρέπει τα  σενάρια και φαλτσάρει -που να πάρει. Ο Γιώργος μένει στην Κυψέλη και στην περιοχή του δεν κυκλοφορείς πια μετά τις δέκα το βράδυ. Βέβαια, τα δεκάχρονα αυτή την ώρα βρίσκονται στο κρεβάτι, αλλά και νωρίτερα τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Ποτέ δεν υπήρχαν χώροι για βόλτα και παιχνίδι, ποτέ η γειτονιά δεν ήταν καθαρή και στο δρόμο, οι εκνευρισμένοι οδηγοί συνεχίζουν να μην αφήνουν τα πιτσιρίκια να περνούν στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου μένει ο φίλος, μα τώρα τα σκουπίδια και τ’ αυτοκίνητα δεν είναι παρά μύγες στη ράχη του ελέφαντα. Τώρα το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη είναι ο φόβος ο ίδιος, σπινταριστός, ακοίμητος, με το στιλέτο στο χέρι, ν’ αδιαφορεί για τις  ιστορίες  των ανθρώπων όπως αδιαφορούν κι οι πολιτικοί οι σκυμμένοι πάνω απ’ το πρόβλημα της βίας.
Τα παιδιά της γειτονιάς παρατηρούν, σχολιάζουν και παίρνουν θέση.  Μία μόνο  θέση, την ίδια για όλους. Όποιος μιλάει πιασιάρικα επικρατεί.  Όποιος έχει την προφανή λύση, πείθει και τους άλλους.
Τις προάλλες, ο Γιώργος έχωσε στην τσέπη την απάντηση προς το φόβο κι αφού στάθηκε μπροστά στη μαμά του, την έφερε ενώπιον των ευθυνών της. Να τι της είπε: