Με το όπλο στο χέρι

Ο Γιώργος είναι δέκα χρονών, με φακίδες διάσπαρτες κάτω από αεικίνητα πράσινα μάτια. Πυροβολεί με ερωτήσεις εύστοχες, αγαπάει το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τη μουσική, το χορό, το θέατρο,  ξεφουρνίζει ατάκες, βαριέται γρήγορα τους πλατειασμούς και τις ανέμπνευστες διδασκαλίες,  αλλά χαρίζει τη σειρά του στα στενοχωρημένα φιλαράκια για να τα παρηγορήσει. Με λίγα λόγια, είναι το μοναχοπαίδι που χαίρονται να μεγαλώνουν οι γονείς του, μόνο που…
Μόνο που.. ένας λόγος ασήμαντος και άσχετος , όπως ο τόπος κατοικίας, ανατρέπει τα  σενάρια και φαλτσάρει -που να πάρει. Ο Γιώργος μένει στην Κυψέλη και στην περιοχή του δεν κυκλοφορείς πια μετά τις δέκα το βράδυ. Βέβαια, τα δεκάχρονα αυτή την ώρα βρίσκονται στο κρεβάτι, αλλά και νωρίτερα τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Ποτέ δεν υπήρχαν χώροι για βόλτα και παιχνίδι, ποτέ η γειτονιά δεν ήταν καθαρή και στο δρόμο, οι εκνευρισμένοι οδηγοί συνεχίζουν να μην αφήνουν τα πιτσιρίκια να περνούν στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου μένει ο φίλος, μα τώρα τα σκουπίδια και τ’ αυτοκίνητα δεν είναι παρά μύγες στη ράχη του ελέφαντα. Τώρα το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη είναι ο φόβος ο ίδιος, σπινταριστός, ακοίμητος, με το στιλέτο στο χέρι, ν’ αδιαφορεί για τις  ιστορίες  των ανθρώπων όπως αδιαφορούν κι οι πολιτικοί οι σκυμμένοι πάνω απ’ το πρόβλημα της βίας.
Τα παιδιά της γειτονιάς παρατηρούν, σχολιάζουν και παίρνουν θέση.  Μία μόνο  θέση, την ίδια για όλους. Όποιος μιλάει πιασιάρικα επικρατεί.  Όποιος έχει την προφανή λύση, πείθει και τους άλλους.
Τις προάλλες, ο Γιώργος έχωσε στην τσέπη την απάντηση προς το φόβο κι αφού στάθηκε μπροστά στη μαμά του, την έφερε ενώπιον των ευθυνών της. Να τι της είπε:

- Γιατί εκείνη κι ο μπαμπάς δεν ασπάζονται τις ιδέες της Χρυσής Αυγής;
- Γιατί δεν συμμετέχουν στα πογκρόμ;
- Γιατί δεν υπερασπίζονται τη μοναδική πρόταση στο πρόβλημα;
- Γιατί δεν βγαίνουν με το όπλο στα χέρια να κυνηγήσουν μαυριδερούς;
- Τέλος πάντων μαμά, πόσο ηλίθια είσαι;
Η μαμά έκανε αυτό που όλοι οι παιδοψυχολόγοι συστήνουν σ’ εμάς τους γονείς να αποφεύγουμε. Εξάλλου, αυτός δεν είναι ο λόγος που ορίζονται οι κανόνες; Σου σχηματοποιούν ότι δεν πρέπει να κάνεις, ώστε να σου έρχεται πρώτο στο μυαλό. Η μαμά έμεινε άφωνη. Κι αφού το ξαφνιασμένο ύφος της κατακάθισε στα μάτια του γιου της ισχυροποιώντας την εξ αποκαλύψεως αλήθεια των λόγων του, τον ρώτησε αδύναμα «μα τι είναι αυτά που λες αγόρι μου;»
Τι επιχείρημα κι αυτό! Το φανταζόμαστε όλοι να παραπαίει σε ψηλοτάκουνα μπρος στις αντρίκιες κουβέντες τις χωμένες σε σταθερά άρβυλα. Απ’ αυτά που καταφέρνουν τις γερές κλωτσιές στους πισινούς των ξένων, των άγνωστων, των αξεχώριστων γιατί όλοι οι σκούροι ίδιοι μοιάζουν.
Η μαμά διηγούταν το περιστατικό σε παιδικό πάρτι ενώ παρατηρούσα τη φατσούλα του μικρού που έπαιζε αμέριμνος με τα παιδιά μου. Προσπαθούσα να τον φανταστώ να εκφέρει τα επιχειρήματα των φασιστών. Ήταν αδύνατον! Το παιδί είναι γλυκύτατο. Κι οι Γερμανοί φίλοι μου συμπαθέστατοι είναι και στοιχηματίζω, το ίδιο θα ήταν κι οι παππούδες τους οι οποίοι δρώντας ή σιωπώντας συμμετείχαν σε αθλιότητες, ταπεινώσεις, εξευτελισμούς, βανδαλισμούς, βασανισμούς, πειράματα, ληστείες, δολοφονίες εκατομμυρίων ανθρώπων.
Κι εκείνοι γνώριζαν την απάντηση στα οικονομικά τους προβλήματα. Το θέμα ήταν φυλετικό. Οι μη Άριοι έπρεπε να εξολοθρευτούν, όπως και όσοι διαφωνούσαν. Το αποτέλεσμα είναι καταγεγραμμένο. Πενήντα πέντε εκατομμύρια οι νεκροί του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αριθμός συγκρίσιμος με το συνολικό πληθυσμό της Γερμανίας. Μόνο που οι γερμανοί παππούδες είχαν ένα ελαφρυντικό. Ήταν οι πρώτοι προσκυνητές του φιδιού που εκκολάφθηκε. Δεν ήξεραν. Οι επίγονοι τους δεν έχουν δικαιολογίες γι αυτό κι η μόνη άμυνα είναι η γνώση. Διηγηθείτε στα παιδιά ιστορίες. Ο σκελετός 509, η Άννα Φρανκ, το αγόρι με τη ριγέ πυτζάμα έρχονται εύκολα στο μυαλό, μα υπάρχουν εκατοντάδες βιβλία για να διαβάσετε μαζί. Ακόμα καλύτερα, δείξτε τους φωτογραφίες, δείτε ταινίες. Η "Τζούλια" μου είχε αφήσει σημάδι, αλλά είναι τόσες πολλές και τις ξέρουμε όλοι. Απαντήστε με εικόνες, τη γλώσσα της ψυχής. Της ψυχής που προσπαθούν να βρωμίσουν.