365 μέρες

Ημέρα της μητέρας, της γυναίκας, της γης, του έρωτα, της ποίησης. Εικοσιτετράωρα ανταλλάγματα ενός χρόνου αμνησίας. Συμφέρει συναισθηματικά, αφήνει και κάτι στη δοκιμαζόμενη επαγγελματική τάξη των εμπόρων.

Από την άλλη, αν δε σέβεσαι τα πρόσωπα και τις ιδέες στα οποία είναι αφιερωμένες οι μέρες, μην χλευάζεις τις γιορτές. Εκτός από γκρινιάρης, γίνεσαι και τσιγκούνης κι όχι μόνο στα χρήματα. Αν οι αφορμές της γιορτής σου λένε κάτι, οι συγκεκριμένες μέρες δεν έχουν σημασία. Έχεις προσφέρει τα δώρα στη διάρκεια των υπολοίπων τριακοσίων εξήντα τεσσάρων.

Δεν μπορώ βέβαια να κατηγορήσω ούτε τους γκρινιάρηδες, ούτε τους εμπόρους. Δεν αποδίδω τα πρέποντα σε τίποτα από τα παραπάνω. Το μόνο που μπορώ να κάνω σήμερα, μια κι ευνοήθηκα απ’ την τύχη κι έγινα μαμά, είναι να νιώθω ευγνωμοσύνη προς όλους αυτούς τους ανθρώπους που έδειξαν στα παιδιά μου αγάπη, χωρίς να είναι οι φυσικοί τους γονείς. Σε όλους αυτούς δηλαδή, που με βοήθησαν να απολαύσω τη μητρότητα και δεν αρκέστηκαν σε ένα τυπικό χρόνια πολλά την όποια Κυριακή του Μάη. Επειδή ο παγκοσμιοποιημένος πλανήτης συρρικνώνει τις ανθρώπινες μονάδες εξορίζοντας τις σε μια μηδαμινότητα ισοδύναμη της ανυπαρξίας, σήμερα βρίσκω άλλη μια ευκαιρία να θυμηθώ συγκεκριμένους καθημερινούς ανθρώπους, σημαντικούς για το μικρόκοσμό μου:

1. Το μωρό μου ήταν μόλις είκοσι ημερών κι έπρεπε να εγχειριστεί. Ο παιδίατρος που του έκανε τον υπέρηχο, έσκυψε χαμογελώντας πάνω απ’ το ήρεμο μουτράκι και ρώτησε: «μα τι αετίσιο μάτι είναι αυτό που έχεις;» Κι έπειτα στράφηκε σε μας τους πανικόβλητους για να προσθέσει: «με τέτοιο βλέμμα που έχει, μη φοβάστε τίποτα! Όλα καλά θα πάνε!». Η σιγουριά του εξαέρωσε τον πανικό μας.
2. Αν η Ασφάλεια ερευνούσε τους τόπους των εγκλημάτων τόσο διεξοδικά όσο ένα μωρό που μπουσουλάει, κανένα έγκλημα δεν θα έμενε ανεξιχνίαστο. Η γιαγιά Κ. έλεγε τα εγγόνια της ανακαλυφτηράκια και μας έκανε να γελάμε αντί να γινόμαστε έξαλλοι με το θέαμα του σπιτιού του χτυπημένου απ’ τον τυφώνα της βρεφικής περιέργειας. Η ίδια γιαγιά λικνίστηκε πάμπολλες φορές σε κουνιστή πολυθρόνα, νανουρίζοντας, τραγουδώντας φάλτσα, απολαμβάνοντας τις μωρουδίστικες γκριμάτσες την ώρα που έλιωνα στην κούραση. Επίσης, έπαιξε επιτραπέζια αυτοσχεδιάζοντας κανόνες όταν τα μικρά ζορίζονταν.
3. Η κυρία που για εφτά χρόνια έπαιρνε τα παιδιά απ’ το σχολείο και τα συντρόφευε μέχρι να γυρίσω σπίτι και έως ότου τους εμπιστευθούμε δικά τους κλειδιά, τα έλεγε -και το εννοούσε- στερνοπούλια της ∙ είχε ήδη τέσσερα δικά της. Εκείνα απλώνουν τα μπράτσα να την αγκαλιάσουν κάθε φορά που μας επισκέπτεται.
4. Ο δάσκαλος του μικρού στην Τρίτη Δημοτικού ανακάλυπτε συνέχεια ταλέντα και λόγους για να θαυμάζει το μαθητή του. Κάθε μάθημα απεκδυόταν τον ακαδημαϊσμό και γινόταν ξεφάντωμα και θεατρικό παιχνίδι. Το απόγευμα ένας ενθουσιασμένος μπόμπιρας  αναμετάδιδε καινούριες γνώσεις, απ’ αυτές που δεν γράφονται στα βιβλία, γιατί κανένας βαριεστημένος εκπαιδευτικός δεν θα μπορέσει να τις μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά.
5. Τα παιδιά ανυπομονούν να πάνε στην ορθοδοντικό. Ποιος δίνει σημασία σε καθηλώσεις –βασανιστήρια για άλλους, τροχούς και σιδεράκια, όταν παίρνει μέρος σε διαγωνισμό ανεκδότων και αινιγμάτων;
6. Η καθηγήτρια Αγγλικών άφησε ένα σημείωμα στο δεκατετράχρονο μεγάλο πριν απ’ το διαγώνισμα. Του γράφει: “Sleep well the night before. Do not stay out late –drink and drive- involved in ferocious hooligan fights. Do not forget your.. stuff (pens, chewing gum, worry beads, brain and others)”. Και στο δωράκι με τα γραφικά: “Useful lucky stuff to take with you -Your very own emergency kit. Have fun.  Love teacher.”

Have fun. Διασκεδάστε το. Κυρίως αυτό.