Σε πιστεύω - δεν σε πιστεύω

Εξηγούσα στο γιο μου πόσο δυσάρεστη μπορεί να είναι η επαφή του ανθρώπινου σώματος με τα 220 αγριεμένα βόλτ του ρεύματος. Ήταν τότε μόλις δύο χρονών και οπλισμένος με περιέργεια ικανή  ν’ ανακαλύψει νέες ηπείρους, πλανήτες, εξωγήινες μορφές ζωής, νέα υποατομικά σωματίδια.

Με παρακολουθούσε με μάτια τεράστια και ήδη πνιγόμουν στις τύψεις γι αυτά τα ορθάνοιχτα παράθυρα. Μόνο ένα μικρό παιδί μπορεί να σε κοιτάξει με τόση εμπιστοσύνη. Οι υπόλοιποι δεν εκθέτουμε έτσι αλόγιστα το βλέμμα μας ούτε όσα καθρεφτίζει το βάθος του. Παριστάνουμε τους κουλ τύπους με βλεφαρόπτωση.  Μισοκλείνουμε τα μάτια, κοιτάμε πλάγια, αμφιβάλλουμε, αμφισβητούμε.

-        Μ’ εμπιστεύεσαι αγοράκι μου; τον ρώτησα.

-        Ναι.

Ούτε που το σκέφτηκε καθόλου. Ένιωθε τι τον ρωτούσα παρά καταλάβαινε. Ήμουν σίγουρη όμως , πως δεν μπορούσε να γνωρίζει σε τι ακριβώς απαντάει.

-        Ξέρεις τι θα πει εμπιστεύομαι;

-        Αγαπάω.

Απάντησε χωρίς να διστάσει και πάλι.

Όπως κάθε χαζομαμά, διέγραψα τη γνωστή διαγαλαξιακή τροχιά περηφάνιας για τη σοφία του βλασταριού. Στη συνέχεια προσγειώθηκα. Το «αγαπάω» ήταν το πρώτο ρήμα που είχε μάθει μια και του το λέγαμε όλη την ώρα. Αν ρωτούσα τι σημαίνει μαγειρεύω, σκουπίζω, παίζω, τραγουδάω, χορεύω, σκέφτομαι, κοιτάω, μιλάω, γελάω, ανασαίνω, ανησυχώ, σε όλα αγαπάω θα απαντούσε. Αλλά και πάλι… δίκιο θα είχε. Σε όλα ταιριάζει το αγαπάω.

Εμπιστεύομαι λοιπόν, σημαίνει αγαπάω. Το σκέφτομαι όλο και περισσότερο καθώς παρακολουθώ πολιτικές δηλώσεις ή δημοσιογραφικές εκπομπές. Δύσκολο ν’ αγαπήσεις ανθρώπους που εμφανώς αδιαφορούν για την ύπαρξή σου ή ακόμα χειρότερα, δείχνουν να την επιβουλεύονται. Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι κουλ τύποι αγαπούν έστω έναν άνθρωπο. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να με πείσουν πως αγαπούν τη χώρα και γι αυτό δεν τους πιστεύω. Δύσκολο να πιστέψεις ανθρώπους που ποτέ δεν κόπιασαν σε μια πραγματική δουλειά. Ακόμα δυσκολότερο, όταν δείχνουν τόσο αντιπαθείς που δεν θα τους επέτρεπες να περάσουν την πόρτα του σπιτιού σου. Πώς βρέθηκαν να χειρίζονται τις τύχες μας είναι ένα μυστήριο, όπως θα έλεγε κι ο Geoffrey Rush, στον ερωτευμένο Σαίξπηρ. Λες τελικά να μην είμαστε τόσο έξυπνοι, όσο νομίζουμε;

Και ποιους θα πίστευες λοιπόν φτηνολαϊκίστρια, αρνήτρια των πάντων; θα ρωτούσε ο ορθολογιστής φίλος.

Σήμερα έχω κάτι να του απαντήσω. Μια βλακεία κατά τη γνώμη του, αλλά κι οι πολιτικοί μας έχουν τους ψηφοφόρους που τους αξίζουν. 

Η απάντησή βρίσκεται μακριά απ' την Αθήνα και πιθανότατα καμία όρεξη δεν έχει ν' ασχοληθεί μαζί μου. 
Συνάντησα πρόσφατα μερικούς ανθρώπους που μου εμπνέουν εμπιστοσύνη. Αν και ελάχιστα τους γνωρίζω, με έπεισαν πως είναι ερωτευμένοι με τον τόπο.

Τι κοινό έχουν μεταξύ τους;

Άφησαν τις «πετυχημένες» τους δουλειές στην ξοφλημένη πρωτεύουσα και γύρισαν ή απλώς μετακόμισαν στο νησί μην αντέχοντας να ζουν μακριά από τόση ομορφιά. Όλοι τους έχουν σπουδάσει, έχουν ταξιδέψει, έχουν πετύχει στο άγριο περιβάλλον της Αθήνας.

Στο νησί κάνουν δουλειές κατώτερες από τις πρωτευουσιάνικες όπου έως πρόσφατα διέπρεπαν. Τις κάνουν με κέφι κι ευγνωμοσύνη για την καλή τους μοίρα. Ο ένας μεσίτης, ο άλλος σερβιτόρος, η τρίτη φτιάχνει κοσμήματα, ο τέταρτος μεταλλοτεχνίτης. Τίποτα σπουδαίο  σε σχέση με τους παλιούς, τους βαρύγδουπους κι αόριστους τίτλους.

Τίποτα σπουδαίο-Ευτυχώς.