Απαριθμώντας μερικούς λόγους για τους οποίους κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας σε συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις-τελευταία ολοένα και περισσότερο, αφού υπάρχουν ολοένα και περισσότεροι λόγοι για να το κάνω, αναφέροντας ή υποδηλώνοντας και τους λόγους για τους οποίους κάποιοι άλλοι δεν θέλουν (τολμούν;) να κατέβουν.
v Γιατί στις μνήμες μου έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα οι τεράστιες, μαζικές και ειρηνικές πορείες της μεταδικτατορικής ΕΦΕΕ ως το απαύγασμα αγωνιστικότητας.
v Γιατί παρόλο που συνδικαλισμός είναι πλέον κατά κανόνα ιδιοτελής ή έχει (ξε)πουληθεί σε συσκευασία βολέματος η διαδήλωση είναι το συμπύκνωμα των αιτημάτων του.
v Γιατί έχω την πολυτέλεια να μπορώ να κάνω απεργία και παρόλο που αναγνωρίζω το «αναγκαστικό» συνδικαλιστικό κάλεσμα σε γενική απεργία των ηγεσιών-συνδικαλιστών στο όνομα των «αυθεντικών» απεργιών και αγώνων με υπαρκτά και δίκαια αιτήματα, δεν θα κοιμηθώ ήσυχα αν καθίσω σπίτι μου ή/και κάνω τις δουλειές μου.
v Γιατί κάποιοι φίλοι μου θα είναι εκεί και θα μου πιάσουν το χέρι, άμα χρειαστεί (πάντα).
v Γιατί παρά το γεγονός ότι ειρηνικές πορείες δεν θα ξαναγίνουν (και κατά συνέπεια μαζικές πορείες δεν θα ξαναγίνουν και η κρίσιμη μάζα δεν θα δημιουργηθεί), το δικαίωμα του να ελπίζω σε αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει.
v Γιατί –φευ-πιστεύω ακόμη στη συλλογικότητα και προσπαθώ να βάλω το λιθαράκι μου στη δημιουργίας μιας κρίσιμης μάζας.
v Γιατί πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί και πρέπει να κάνει μια μικρή διαφορά.
v Γιατί ελπίζω κάποια στιγμή να καταλάβει ο κόσμος ότι αν δεν κατέβει στο κέντρο μαζί με άλλους, χέρι-χέρι, με κατσαρόλες ή χωρίς, όταν νιώσει στο πετσί του την αδικία και την εξαθλίωση, το σύστημα-γρανάζι του οποίου είναι και αυτός ο ίδιος, θα συνεχίσει να τον καταθλίβει είτε σωματικά, βάζοντάς τον να εργάζεται ολοένα περισσότερο για ολοένα και λιγότερα απολαβές, είτε ψυχικά, στερώντας του τον πολιτισμό του, τους φίλους τους, τους συνανθρώπους του, την οικογένειά του.
v Γιατί ως πολίτης τα τελευταία χρόνια θίγομαι καθημερινά ολοένα και περισσότερο.
v Γιατί ως απλή εργαζόμενη δεν θέλγομαι από την εξουσία.
v Γιατί έχουμε χούντα και τύπου «θα σε αναμορφώσω για το καλό σου και το καλό της χώρας» (παλιά ήταν «σωφρονίσω»).
v Γιατί θέλω να δω από πρώτο χέρι ποιοι είναι αυτοί που ξεκινάνε τις φασαρίες, που περνάνε ανενόχλητοι στο πλάι της συγκέντρωσης, που περιμένουν το σύνθημα από τους ασφαλίτες και να μην αναλώνομαι σε συζητήσεις τύπου «οι αναρχικοί και οι κουκουλοφόροι φταίνε που ο κόσμος δεν κατεβαίνει στις πορείες».
v Γιατί να νοιώσω τη σύγκρουση των αδιεξόδων του απάνθρωπου καπιταλισμού και του ψυχροπολεμικού νεοφιλελευθερισμού όταν συναντάνε τα αδιέξοδα του θερμόαιμου αριστερισμού και αναρχισμού.
v Για να μετρήσω τον κόσμο που έχει κατέβει ώστε να αμφισβητώ τις επίσημες εκτιμήσεις των ΜΜΕ.
v Για να θαυμάσω τους αγέρωχους γέροντες στο ΠΑΜΕ και τους όλο παλμό και αυθεντικότητα μαθητές και φοιτητές.
v Για να λικνιστώ στο ρυθμό των Αφρικανών μεταναστών που περπατάνε σχεδόν χορεύοντας.
v Για να συγκινηθώ με τους Πακιστανούς που, δουλεύοντας 12ωρα με ή χωρίς ασφάλεια στα εργοστάσια, τολμάνε να απεργήσουν.
v Γιατί θέλω να διαφέρω από αυτούς που βλέπουν ειδήσεις των 8, που γκρινιάζουν με την κατάσταση της χώρας, που αναζητούν συνεχώς φταίχτες, που δεν έχουν λύση, αλλά θα συμβιβαστούν με αυτή της χαμηλότερης ενέργειας.
v Γιατί όταν είσαι στο κέντρο της Αθήνας βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά· είναι ένας κόσμος διαφορετικός που αν δεν τον έχεις δει μέχρι τώρα, θα μείνεις αποστειρωμένος σε όλη σου τη ζωή.
v Γιατί, ενώ πάντα έχω και «καλύτερα πράγματα» να κάνω, αυτή η ελάχιστη προσωπική θυσία έναντι κάποιας σύντομης ανάσας συλλογικότητας βρίσκεται σε σύμπνοια με το εγώ μου.
v Γιατί νοιώθω λιγότερο ανήμπορη στους δρόμους παρά στο γραφείο μου.
v Γιατί νοιώθω περισσότερο ασφαλής με τον κόσμο γύρω μου από ότι μόνη στο σπίτι μου.
v Γιατί οι πορείες αποτελούν ένα είδος αντίδρασης στο βολεμένο κατεστημένο της χώρας που κρύβεται πίσω από «θα πάτε στην παρέλαση της ΓΣΕΕ;», «θα γίνουν επεισόδια!», «και τι θα γίνει αν κατέβω;»
v Γιατί μέχρι οι επόμενες γενιές-και όχι γενιά-καταφέρουν να βρουν άλλους τρόπους πάλης στις δυνάμεις εξουσίας που συνθλίβουν τον κόσμο/λαό/μεσοαστούς/εργαζόμενους, η συγκέντρωση και η διαδήλωση θα παραμένουν εκφράσεις αντίστασης στην ισοπέδωση.
v Γιατί όταν οι δομές καταρρέουν τα συνθήματα ομορφαίνουν.
v Γιατί όταν τα οράματα ξεφτίζουν και οι ηγέτες ξεπουλιούνται, μόνο οι μικρές νησίδες ανεξαρτησίας και αλληλεγγύης θα μας σώσουν.
*ίσως μέσα από κάποιες από τις απαντήσεις μου η συ-blogger να βρει κάτι να απαντήσει στα παιδιά της.
** το videακι από τη μεγάλη διαδήλωση στις 5-5-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου