Ένα σύννεφο στο Σύνταγμα

Tην πρώτη μέρα δίστασα. Στο Facebook δεν είμαι και το επίθετο "αγανακτισμένος" το έχω παραχωρήσει αμαχητί σε ρατσιστικές επελάσεις. Μ' ενόχλησε η εμμονή στον ειρηνικό χαρακτήρα των διαμαρτυριών σε αντιδιαστολή με τις πορείες. Σαν να έγινε ξάφνου αποδεκτό πως οι πορείες οργανώνονται από οργκς τα οποία επιτίθενται στο στρατό των ξωτικών. Λόγοι για να στραβώνεις, υπάρχουν πάντα κι ο σκοτεινός άγγελος-consultant ξεσπάθωσε.

Απ' την άλλη, κάποια πράγματα τυχαίνουν μια φορά στη ζωή. Ο γαλλικός Μάης άνθησε αλλού, το Πολυτεχνείο με πέτυχε πιτσιρίκι και ζήλευα το Γούνστοκ από χωροχρονική απόσταση ασφαλείας. Ήρθε κι ο Πορτοκάλογλου και με αποτελείωσε. 

Ο αισιόδοξος -και κάπως χαζοχαρούμενος- ειδικός σύμβουλος-άγγελος χοροπηδoύσε και τσίριζε πως τώρα είναι η μια φορά στη ζωή. Τώρα, ή ζεσταίνεσαι στο καζάνι του Συντάγματος ή μουλιάζεις στον κυνισμό εσωτερικών τοίχων. Ή συμμετέχεις ή τρέφεσαι με  τα μουχλιασμένα ρούχα σου, άσκοπα ξοδεμένος. Ή ανοίγεις την ψυχή σου ή την πακετάρεις  με την προς πώληση εθνική κυριαρχία. 
Φυσικά, πήγα στο Σύνταγμα. Τριγύρισα, χάζεψα, μούσκεψα στην καταιγίδα, έσκασα στη ζέστη, μίλησα με αγνώστους, αγκαλιάστηκα με φίλους, ψιλομέθυσα, στριμώχτηκα μέχρι ασφυξίας την Κυριακή και χτες, χαχάνισα, συγκινήθηκα, παρακολούθησα ανθρώπους στη συνέλευση να εκρήγνυνται, να προτείνουν, να ακούν, να κάνουν χώρο τοπικά και ιδεολογικά.
Είναι ωραία να είμαι εκεί. Ακόμα καλύτερο είναι να γυρνάω σπίτι με ενέργεια ικανή να ηλεκτροδοτήσει το οικοδομικό τετράγωνο. Και δεν το λες μικρό το συγκεκριμένο τετράγωνο.
Δεν θα επιχειρήσω να περιγράψω το Σύνταγμα. Είναι σαν να προσπαθείς να μιλήσεις για το χορό χωρίς να είσαι ποιητής κι εγώ δεν είμαι.
Μπορώ όμως να μιλήσω για τους ανθρώπους που δεν έρχονται. Γιατί δεν είναι καθόλου ποιητικοί. Γιατί μου μοιάζουν.

Μου θυμίζουν τα σπασικλάκια που ντρέπονταν να χορέψουν στο εφηβικό πάρτι. Οι δικαιολογίες κλασσικές.

- Η μαμά μου είπε,  δεν χορεύετε σωστά και δεν εμπιστεύομαι στροβιλισμούς με αγνώστους. Εξάλλου, ο χορός θα εκτονώσει την οργή σας και δεν θα θέλετε αύριο να επαναστατήσετε μαζί μας, λένε κάποιοι εξ αριστερών. Οι κατέχοντες το manual της επανάστασης.

- Με πονάνε τα πόδια, λένε κάποιοι υπεραπασχολημένοι.

- Ο χορός σας δεν έχει κανένα αποτέλεσμα μουρμουράνε κάποιοι άλλοι. Την ίδια στιγμή, παράγουν κιλοβατώρες καθιστικής τηλεαποβλάκωσης.

- Μα είστε όλοι παρ’ τον ένα και χτύπα τον άλλο, διατείνονται οι άμωμοι.

- Τα βήματά σας δεν έχουν λογική. Με το συναίσθημα δεν βρίσκεις λύσεις, λένε οι οπαδοί των εγγυημένων απαντήσεων ξεχνώντας πως η φαντασία είναι συγγενής της διαίσθησης κι όχι της λογιστικής -ούτε καν της δημιουργικής.

Δεν ξέρω τι θα γεννήσουν οι πλατείες. Το τίποτα είναι το σιγουράκι όπου ποντάρουν μουδιασμένοι, κυνικοί, στρατευμένοι και κυβερνητικοί σε μια σπάνια στιγμή ομοψυχίας. Αλλά ποιο ήταν το άμεσο αποτέλεσμα των περισσοτέρων επαναστάσεων; Από δημοσιονομικής πλευράς, επιδείνωση ∙ από πλευράς ανατροπών της εκάστοτε εξουσίας, μια αμφισβητήσιμη εναλλακτική, για να μην μιλήσουμε για το χάος και τα σκουπίδια. Τότε γιατί όλοι μιλάνε γι αυτές; Δεν ξέρω. Μήπως επειδή αναβαθμίζουν τη συλλογική συνειδητότητα; Μήπως γιατί χωρίς αυτές, θα καίγαμε ακόμα ανθρώπους στην πυρά, δεν θα είχαμε πάρει μυρωδιά από κοινωνικές ευαισθησίες και δικαιοσύνη, θα ήμαστε ακόμα σκλάβοι, δουλοπάροικοι, αμόρφωτοι; Ίσως γιατί μας αναγκάζουν να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Πριν μετρηθούμε με τα όσα θέλουμε να ανατρέψουμε, μετράμε τις δυνάμεις μας. Και τις αδυναμίες μας.
Όπως και να’ χει, το αποτέλεσμα της εξέγερσης είναι στα χέρια των εξεγερμένων. Όχι σε κείνα των παρατηρητών και των επικριτών. Δεν πρόκειται για ποδοσφαιρικό αγώνα που παρακολουθείς απ' την τηλεόραση. Είναι η μία φορά στη ζωή που κληρώθηκες να μπεις στο γήπεδο και να σουτάρεις. Για ν' απολαύσεις τις επευφημίες πρέπει να είσαι έτοιμος για το κράξιμο.