ΠΑΜΕ πλατεία;

Ένα τέτοιο κείμενο στους ασθμαίνοντες καιρούς που ζούμε είναι ήδη παρωχημένο, γιατί η ομάδα που ξεκίνησε αυθόρμητα τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες της χώρας παίρνοντας ως έρεισμα τις συγκεντρώσεις στην Ισπανία έχει αποκτήσει πλέον και λόγο και δύναμη και δημοσιότητα. Την ονόμασαν κίνημα, την παραλλήλισαν με το Μάη του 68, της έδωσαν τη γνωστή ταμπέλα “οι αγανακτισμένοι”, προσπάθησαν να την υποβαθμίσουν και να την παρακάμψουν. Η πραγματικότητα, όπως πάντα, τους διαψεύδει. Έτσι και σιγά-σιγά όλοι την “αγκάλιασαν”-όχι πάντα με αγαθούς και προφανείς σκοπούς, τα μίντια και ο τύπος, οι πολιτικοί, τα κόμματα, ο κόσμος, ο λαός, οι δυνατοί και οι αδύνατοι, τα συνδικάτα και οι οργανώσεις.

Παρόλα αυτά κι επειδή τις τελευταίες δέκα μέρες έχω κάνει πολλές σχετικές συζητήσεις, επειδή υπήρξα λαθρακουστής στο μετρό και στην πλατεία, επειδή παρακολούθησα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, λαϊκή συνέλευση, επειδή διάβασα αποφασισμένα μανιφέστα , ειλικρινή ποστ και όμορφα κείμενα, επειδή έχω την πολυτέλεια να γράφω ότι πιστεύω σε τούτο εδώ το μπλογκ, επειδή δεν ανήκω πουθενά παρά μόνο στον εαυτό μου, επειδή δεν έχω συγκεκριμένο λόγο και στόχο, εκτός από όλους αυτούς που προανέφερα, θα τολμήσω να (απο)γράψω μερικούς από τους λόγους για τους οποίους κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες.

Μερικοί θα ακουστούν κοινοτοπίες και φορμαλισμοί, μερικοί ρομαντικοί ή ίσως υπερβολικοί, και μερικοί απλά ανθρώπινοι. Άλλωστε πιστεύω στη βιοποικιλότητα και στη διατήρησή της. Στη φύση και στην προστασία της. Στα χρώματα  όταν τα μοιράζεσαι . Στο ότι μέσα από κάθε καλό υπάρχει και το κακό, και το ανάποδο. 

Στο Σύνταγμα:

Δεν νοιώθεις ποτέ μόνος / Δεν προσδιορίζεσαι, αλλά στο τέλος της διαδικασίας πιθανόν να θελήσεις να αυτοπροσδιοριστείς / Υπάρχει κάποιος που θα σου θυμίσει εσένα / Υπάρχει κάποιος που βρίσκεται στην ίδια θέση με σένα / Μπορείς να καπνίσεις ελεύθερα / Μπορείς να πεις τη γνώμη σου ελεύθερα / Μπορείς να πεις τη γνώμη σου άφοβα / Μπορείς να διασκεδάσεις με φίλους σου / Θα συναντήσεις ανθρώπους που δεν πίστευες ποτέ ότι θα ήταν εκεί / Συμμετέχεις και μοιράζεσαι / Νοιώθεις τη δύναμη του να μην ανήκεις πουθενά και ταυτόχρονα το μεθύσι του να ανήκεις κάπου / Βιώνεις τη δύναμη της συλλογικότητας - της συντροφικότητας - της συνεργατικότητας / Καταλαβαίνεις επιτέλους τι είναι η αυτοοργάνωση / Μπορείς να αναλογιστείς γιατί γίνονται όλα αυτά / Το σκέφτεσαι μόνος σου ή το συζητάς με παρέα / Βρίσκεις μετανιωμένους ψηφοφόρους που θέλουν να ξεπλύνουν τη ντροπή τους στο σιντριβάνι / Βρίσκεις αποφασισμένους αναποφάσιστους

Μπορείς να φωνάξεις / Να ξεφωνίσεις / Να ακολουθήσεις το ρυθμό / Να ανέβεις στο κύμα / Να νοιώσεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς άσκημα αν δεν του το επιτρέψεις / Να δουλέψεις εθελοντικά / Να ψηφίσεις δημοκρατικά / Να ακούσεις και να ακουστείς / Να διαδηλώσεις την οργή σου ή την καταπίεσή σου / Να δομήσεις τη σκέψη σου / Να αναζητήσεις μια κάποια λύση και να την προσθέσεις στον καταιγισμό από λύσεις που σε κατατρέχουν / Να γνωρίσεις καινούργια συνθήματα και να χαμογελάσεις με μερικά από αυτά / και το κυριότερο να έχεις έτοιμη απάντηση σε αυτούς που ρωτάνε “και τι πρόκειται να γίνει;”: το ταξίδι και όχι ο προορισμός είναι ο σκοπός, όπως μαθαίναμε από τους δασκάλους μας, κάτι που οι περισσότεροι μοιάζει να έχουν ηθελημένα ξεχάσει ή κατά το δοκούν χρησιμοποιήσει.

Η απαρίθμηση δεν έχει τέλος, τόσοι διαφορετικοί λόγοι, όσα και τα πρόσωπα. Τόσες απόψεις και τρόποι και ιδέες. Ο δικός μου προσωπικός λόγος που περικλείει όλα αυτά και άλλα πολλά είναι “γιατί στην αγκαλιά σου και στο Σύνταγμα νοιώθω ελεύθερη”.

Υ.Γ. πολλές οι παραπομπές (επιτρέψτε μου), πολύ περισσότερες αυτές που ήθελα να αναφέρω και άφησα πίσω (συγχωρέστε με). Η εικόνα-κείμενο είναι το Holstee Manifesto