Χθες βράδυ στο Σύνταγμα

Μπορείς να τ’ αφήσεις να περάσει. Μπορείς να παρακολουθήσεις τη συζήτηση στη Βουλή, παγωμένος στον καναπέ σου, ή στο σπίτι φίλων-να βρίζετε μαζί, ή στο καφενείο να θυμώνεις πάνω απ΄ το τάβλι.  Και μετά να πας για ύπνο. Φαρμακωμένος κι ανήμπορος.

Ή μπορείς να κατέβεις στο Σύνταγμα τη μέρα που ψηφίζονται τα μέτρα. Να ψηφίσεις κι εσύ με το κορμί σου. Να είσαι εκεί όταν παίρνονται οι αποφάσεις. Μια κουκίδα στο βίντεο, μια θολή φιγούρα σε μια φωτογραφία. Μια πινελιά ανάμεσα στους ζωντανούς. Όλοι οι πίνακες, από πινελιές σχηματίζονται κι αν τα χρώματα αποφασίζανε να γίνουν αόρατα–γιατί τι να σου κάνει ένα μικρό κόκκινο κι ένα τόσο δα γκρι κι ένα απειροελάχιστο κίτρινο-οι μουσαμάδες των ζωγράφων θα ήταν άδειοι.

Συναντηθήκαμε με τη @RoubinakiM στις έξι τ’ απόγευμα στο Μοναστηράκι. Ο κόσμος που ανέβαινε την Ερμού ήταν πολύς. Και τα σύννεφα πολλά ήταν.  Ένα μπλοκ του ΠΑΜΕ ανηφόριζε εκείνη την ώρα. Aπό δίπλα κι οι ανένταχτοι. Δεν συμπάθησα ποτέ τον ομοιόμορφο λόγο των οργανωμένων, αλλά χθες η μαζικότητα, ο παλμός κι η συμπόρευση μ’ όλους εμάς τους σκόρπιους με συγκίνησε.

Έξω απ’ το υπουργείο Οικονομικών συναντήσαμε συναδέρφους. Ανθρώπους που πάντα διαδήλωναν κι άλλους που πρωτοσυμμετείχαν. Και συνταξιούχους. Με θυμό και με χαμόγελα. Γιατί όλα μπορείς να τα δεις σε μια μεγάλη πορεία. Όπως τον παλιό συμφοιτητή της ΠΑΣΠ. Στα ένδοξα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και της δικής του συνδικαλιστικής καριέρας, ένας αυτόνομος τον είχε ρωτήσει επιτιμητικά: «Εσύ, ακόμα ΠΑΣΟΚ είσαι;» κι εκείνος, θεώρησε πολύ έξυπνο τότε, ν’ απαντήσει: «Τρελός είσαι; Τώρα θα φύγω απ’ το ΠΑΣΟΚ;».  Γιατί να φύγει τότε; Επειδή η διαφθορά είχε ήδη μετατραπεί σε δυσωδία; Αφού βρήκε δουλειά όπως την ήθελε, πριν απ’ όλους μας.  Όπως φαίνεται, η χθεσινή μέρα, ήταν μια καλή ευκαιρία να φύγει απ΄ το ΠΑΣΟΚ. Χαμογελάσαμε όμως και φιληθήκαμε γιατί οι αναμνήσεις της νιότης προηγούνται των ξινών σκέψεων.

Διασχίζοντας τα στριμωγμένα σώματα που κατέκλυζαν το δρόμο γύρω απ’ το Σύνταγμα, βρεθήκαμε στην πλατεία. Κι άρχισε η βροχή. Ποτιστική και καλοκαιριάτικη. Εκτός τόπου και χρόνου. Αδιάφορη σαν κολωνακιώτισα γκόμενα αποφασισμένη να βγει για ψώνια μια μέρα βομβαρδισμών. Αλλά πιο όμορφη.  Είχαμε κάτι αδιάβροχα τσαλακωμένα στις τσάντες. Φορώντας τα, μετατραπήκαμε όλοι σε κουκουλοφόρους. Μια πλατεία γεμάτη υπόπτους. Γελαστούς, ήρεμους, ειρηνικούς.

Από δίπλα, ένας διαδηλωτής μιλάει στο κινητό με τον κολλητό: «Έλα, στην πλατεία είμαστε. Στην πάνω μεριά. Κάτω απ’ τα δέντρα σαν τους χιμπατζήδες.»

Ένα ζευγάρι συναντιέται μπροστά μας. Εκείνος την παρασύρει κάτω απ΄ την ομπρέλα του σ’ ένα φιλί βαθύ και διαρκές. Λες και μόνο οι δυο τους μπορούν να σώσουν τον κόσμο ή να φτιάξουν έναν ολοκαίνουργιο.

Τρεις νεαροί καταφεύγουν στο δέντρο μας. Χοροπηδάνε, γελάνε και μουρμουρίζουν: «Όπου να ‘ναι θα σταματήσει η βροχή!» «Είδατε μετεωρολογικό δελτίο;» ρωτάμε. «Όχι, άμα το λέμε συνέχεια, θα γίνει! Ε; Δεν θα γίνει;»

Η βροχή δεν σταματάει, ξεκινούν όμως οι πρώτες εκρήξεις από τη συνηθισμένη γωνία Όθωνος και Αμαλίας. Ο κόσμος γιουχάρει. Κανείς δεν φεύγει.

Πηγαίνοντας στου Χατζή να συναντήσουμε τη φίλη μας @elfinexile και τον καλό της, η βροχή δυναμώνει. Ματατζήδες έχουν πιάσει τα στενά γύρω απ’ το Σύνταγμα και φορούν τις μάσκες τους. Βαδίζουμε στη Νίκης με προορισμό την Αμαλίας. Κοιτάμε τους προστάτες του πολίτη στα μάτια. Αποστρέφουν το βλέμμα. Ο φίλος μας τους ρωτάει: «Δεν κόβουν τη σύνταξη των δικών σας γονιών; Δεν ξεφτιλίζουν τις οικογένειές σας;» Σκύβουν το κεφάλι. Κάποιοι νεύουν καταφατικά. Ντρέπονται, αλλά παραμένουν κρυμμένοι πίσω απ’ τις στολές. Σε λίγο τα ντροπαλά πιτσιρίκια θα μετατραπούν σε τέρατα. Θα κυνηγήσουν ανθρώπους που μπορεί να είναι γείτονες, συγγενείς. Θα δηλητηριάσουν και θα κακοποιήσουν πολίτες που αγωνίζονται και γι αυτούς. Θα πάψουν να ντρέπονται. Το ξέρουμε κι εμείς και τα τέρατα.

Στρίβοντας σ΄ έναν κάθετο δρόμο, συναντάμε ένα σταθμό αυτοκινήτων. Μια διμοιρία παρακολουθεί στην τηλεόραση του σταθμού τη συνεδρίαση της ολομέλειας. Στεκόμαστε δίπλα τους. Λοξοκοιτούν τις τσάντες μας. Καρφωνόμαστε στις μάσκες και στα σακίδια με τα χημικά τους. Μαθαίνουμε για την αιφνίδια απεργία του προσωπικού της βουλής. Έχουν μπλοκάρει τη διαδικασία για να μην περάσει η τροπολογία των περικοπών στα ειδικά τους προνόμια. Είχαν τη δυνατότητα να σταματήσουν την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, αλλά νοιάστηκαν μόνο για την πάρτη τους. Ο Στουρνάρας  εξαιρεί τελικά τους υπαλλήλους του φερόμενου ως Ναού της Δημοκρατίας για να απεμπλακεί η διαδικασία. Κουνάμε το κεφάλι μας κι εμείς κι οι μπάτσοι. Συμφωνούμε. Ο σουρεαλισμός κρατάει την κοιλιά του απ’ τα γέλια.

Φτάνουμε έξω απ’ τον Εθνικό κήπο. Κοντεύει οχτώ  και έχουμε κουραστεί. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι και βλέπουμε τη βροχή και τους καπνούς απ’  τα χημικά που έχουν καλύψει το  Σύνταγμα. Ο κόσμος φεύγει. Μαυρίζει η ψυχή μας. Και τότε ακούμε συνθήματα και βλέπουμε το ΠΑΜΕ να επιστρέφει στο Σύνταγμα. Με τις σημαίες και τις ομπρέλες και τα προκάτ τους συνθήματα. Τους καταχειροκροτούμε. Δυο νεαροί από το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ που ξαπόσταιναν δίπλα μας, τους φωνάζουν μπράβο κι η βραδιά ομορφαίνει.

Ο κόσμος γυρνάει και μαζί του η βροχή δυναμώνει. Οι προστάτες του πολίτη λυσσάνε. Τα τοξικά σύννεφα γίνονται αφόρητα. Μεταβολή και νέα οπισθοχώρηση. Βρίσκουμε καταφύγιο σ’ ένα υπόστεγο. Οι δρόμοι πλημμυρίζουν. Το νερό γκρεμίζει το δηλητήριο. Μαζί μας ή μαζί τους είσαι ρε βροχή; δεν λες ν’ αποφασίσεις. Μάλλον το σύμπαν αδιαφορεί για τις επιθυμίες και την ύπαρξή μας.

Βρισκόμαστε πεντακόσια μέτρα μακριά απ’ την πλατεία. Κανείς δεν προκαλεί, κανείς δεν είναι επιθετικός, αλλά οι ματατζήδες ρίχνουν τις κρότου λάμψεις και τα χημικά στους διαδηλωτές που ακινητοποιήθηκαν απ’ τον κατακλυσμό. Τρέχοντας διαλυόμαστε στα στενά. Τραντάζεται η Αθήνα απ' το «Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι». Για άλλη μια φορά, δεν μπορώ να φωνάξω συνθήματα. Έχω και μια μικρή επιφύλαξη για τα γουρούνια που μάλλον αδικούνται.

Ρίχνει τέτοια βροχή που σταματάμε κάτω από ένα μπαλκόνι. Δίπλα μας καταφεύγουν δυο νεαροί του ΠΑΜΕ. Ο ένας απ’ αυτούς μοιάζει να τουρτουρίζει, δεν είναι απ’ το κρύο, αλλά απ’ τα νεύρα του, μας λέει. Θέλει να γυρίσει στην πλατεία και διαολίζεται. Κι ας μην γίνεται τίποτα σπουδαίο με τη μια φορά που θα βγούμε στο δρόμο. Κι ας θέλει χρόνια ν' ανατραπεί ότι ψηφίζεται, γιατί δεν είναι καινούριο, όπως λέει. Γιατί και πέντε χρόνια πριν που ήμαστε όλοι άνετοι, κράτος Πρόνοιας δεν υπήρχε. Γιατί ένας ανάπηρος δεν μπορούσε να βγει στο δρόμο. Αλλά έστω και λίγο, κάτι αλλάζει σήμερα.

Αλλάζουμε εμείς του λέω. Γινόμαστε πιο ανθρώπινοι. Με κοιτάει σαν να μην έχει προσέξει πως υπήρχα. Σαν να μονολογούσε ως τώρα. Τουλάχιστον συζητήσαμε, απαντάει. Αν χαμογελούσε κιόλας, θα ήταν πιο όμορφος.

Μέχρι να φτάσουμε στο τραίνο, έχουμε μουλιάσει περισσότερο κι από τα μπισκότα τα ξεχασμένα στο γάλα. Στριμώχνόμαστε στο βαγόνι. Πρόσωπα μισοξεπλυμμένα-μισοασπρισμένα απ' το Μαλόξ. Ένας συρμός γεμάτος ηττημένους μασκαράδες. Κοιταζόμαστε και γελάμε.

Γελάμε λες και νικήσαμε.