Παλιό όνειρο

Θυμήθηκε το όνειρο. Το είδε χρόνια πριν. Ούτε παντρεμένη ήταν τότε, ούτε παιδιά είχε.

Μια εγχείρηση ρουτίνας, παρακολουθούσε στο μακρινό της μέλλον. Κάτι πήγε στραβά και μετά όλα πήγαν χειρότερα.
Κι εκείνη εγκατέλειψε το  χειρουργικό κρεβάτι. Διείσδυσε σε πόρτες και τοίχους. Έριξε βιαστικές ματιές στην εσωτερική τους δομή. Όλα σε αρμονία. Μόρια, χημικοί δεσμοί σε αργή κίνηση. Χορευτική.  Μικροί πλανήτες κι ηλιακά συστήματα κρυμμένα σε ψευδοροφές.
Κι εκείνη χωρίς μόρια και χωρίς δεσμούς. Ελεύθερη, πανάλαφρη, να αιωρείται όπου ποθεί. Ή σχεδόν. Κάτι την έλκει στην τελική πόρτα. Πίσω από κείνη την πόρτα, αστέρια. Φρεσκογυαλισμένα και τόσο σαφή, σαν να τα βλέπει -επιτέλους-με διορθωτικούς φακούς.
Πριν σπρώξει τα φύλλα της πόρτας, στρέφεται στους δικούς της ανθρώπους που περιμένουν όρθιοι. Κοιτάζουν αλλού. Προς το χειρουργείο. Δεν τη νιώθουν. 
Εκείνη τόσο ήρεμη, εκείνοι με τόση αγωνία. Δεν υπάρχει τρόπος να τους πει ότι δεν έχουν λόγο να είναι ταραγμένοι.
Περνάει δίπλα απ’ τα παιδιά της. Δυο έφηβοι με ασαφή πρόσωπα. Το όνειρο δεν την αφήνει να δει τα χαρακτηριστικά τους. Όμηροι του μέλλοντος ή άνθρωποι ελεύθεροι να ομορφύνουν όπως και όσο επιλέξουν. Θα τους λείψει πολύ στην αρχή. Μα θα το συνηθίσουν. Στο όνειρο, τους προσπερνάει. Δεν τους έχει γνωρίσει ακόμα. Δεν ξέρει πόσο θα τους λατρέψει. Ότι τα σώματά τους θα την πονάνε πιο πολύ απ' το δικό της, ότι τα δάκρυά τους θα καίνε διπλά το δικό της δέρμα, ότι η χαρά τους θα την απογειώνει όσο καμιά δικιά της.
Ο αγαπημένος, δίπλα τους. Για εκείνον θα είναι πιο δύσκολο. Θέλει να τον αγκαλιάσει αλλά τα χέρια της είναι σύννεφα. Περνάν από μέσα του. Είναι ζεστός και στο στήθος του ακτινοβολεί ένα κόκκινο πετράδι. Τέλειο, πολύτιμο, θερμό κι ολότελα ανεξερεύνητο.

Τι  κρίμα να μην το έχω δει τόσο καιρό, σκέφτεται φεύγοντας.
Στο τώρα ξανακοιτάζει το αποτέλεσμα της κυτταρολογικής : Διφασικό νεόπλασμα φυλλοειδούς τύπου.
Αύριο χειρουργείο.