Δικαιώνεται ο αγώνας;

Η μικρή αγέλη ζει κοντά μας στη βιομηχανική περιοχή. Τρέφεται από τον κόσμο που τρώει στις καντίνες και με σπιτικά αποφάγια. Δύσκολα πλησιάζεις τα σκυλιά κι ακόμη δυσκολότερα κερδίζεις την εμπιστοσύνη τους. Με τον καλό καιρό αράζουν στα χορτάρια χαζεύοντας τα μικρότερα να παίζουν. Όταν βρέχει ή χιονίζει αναζητούν τις καβάτζες τους. Κάθε τόσο κάποια από αυτά εξολοθρεύονται από φιλεύσπλαχνους και ευγενείς ανθρώπους. Έχουν απομείνει ο δυνατός αρσενικός, μια θηλυκιά, ατίθαση κι τρυφερή, και κάποια από τα μικρά, δικά τους ή των προηγούμενων. Κι ένας μόρτης στειρωμένος και ναζιάρης. Όταν τα βλέπεις να τρέχουν στον ορίζοντα ζηλεύεις την ελευθερία τους. Συνήθως όμως στο δρόμο για τη δουλειά τα προσπερνάς σκυφτός.

Δεν είχε χαράξει ακόμη όταν εμφανίστηκε ο ξένος. Ωραίος και ρωμαλέος, έμοιαζε περισσότερο με λύκο παρά με μπάσταρδο. Έρχεται από μακριά, είναι φοβισμένος και κουρασμένος,τίποτε όμως δεν τον σταματά μπροστά στη γλυκειά έλξη που του προκαλεί η πιθανότητα να ζευγαρώσει. Η ατμόσφαιρα μυρίζει θηλυκές ορμόνες και μπαρούτι.

Εντοπίζει από μακριά τη θηλυκιά, προχωρεί προς το μέρος της παραμερίζοντας τους υπόλοιπους, σίγουρος, αθεόφοβος. Την πλησιάζει αυθάδικα, κοιτά τους άλλους δυο αρσενικούς, τα μικρά, ανώριμα και εξαρχής τρομαγμένα δεν τον απασχολούν. Η θηλυκιά υποχωρεί όπως κάνει πάντα, ακόμη και με το φαγητό.

Η ζωντανή συνουσία μαζεύει κόσμο. Στερημένο πλήθος κοιτάει αχόρταγα, σχολιάζει και γελάει.

Ο εισβολέας συνεχίζει απτόητος και ακάθεκτος. Άγρια έκσταση. Παύση.

Ο αρχηγός υπερασπίζεται το χώρο του γαβγίζοντας και τα υπόλοιπα της αγέλης οικογένειας ουρλιάζουν. Η θηλυκή, σκληρή μα συνάμα και τρυφερή, με τη στριγκιά φωνή του πόνου κάτι θέλει να δηλώσει. Παραμερίζει ξανά υπακούοντας. Τα δύο αρσενικά έχουν βγει μπροστά. Οι μονομάχοι ζυγίζουν ο ένας το άλλον. Στόματα τραβηγμένα, αυτιά σηκωμένα, δόντια ξεκάθαρα. Ο αγώνας δείχνει ισάξιος.

Το πλήθος ριγεί και οπισθοχωρεί. Σταματά να φωνάζει και παίρνει θέση και πλευρά, πέφτουν στοιχήματα.

Ο ξένος πέφτει πάνω του γρυλίζοντας, με τη λυσσαλέα αυτοπεποίθηση του νέου και ωραίου. Τα πρώτα αίματα τινάζονται γύρω από το λαιμό του αρχηγού κι ο κόσμος αρχίζει να ανταριάζει. Οπισθοχωρούν με αηδία. Μια σιχαμάρα αντικαθιστά την ηδονοβλεψία.

Επικρατεί ο ξένος. Ο αρχηγός της αγέλης πρέπει να υποχωρήσει. Η στοιχειώδης επαφή με ανθρώπους τον έχει κάνει τρυφηλό και ευάλωτο. Δεν σταματά όμως. Ο αγώνας για την κυριαρχία τον κρατά όρθιο. Είναι ανάγκη να επιβληθεί. Για τη γκόμενα πιστεύουν όλοι. Και ηδονίζονται. Ψοφοδεείς και ανερμάτιστοι ξεχνούν την εξουσία, αυτήν που τους κρατά κι αυτούς τους ίδιους δεμένους χειροπόδαρα. Άλλη σπουδαία γκόμενα αυτή.

Ο αρχηγός σταματά, με κόπο κρατιέται όρθιος, ξαπλώνει και γλύφει τις πληγές του. Αδιαμφισβήτητα ο εισβολέας έχει κερδίσει.

Φεύγουν, απομακρύνονται όλοι μαζί. Η εξουσία έχει αλλάξει χέρια.

Κι εμείς παρακαλάμε το ψιλόβροχο να δυναμώσει.