ψάχνοντας το κέντρο μία νύχτα χωρίς πανσέληνο

τέχνη είναι το Ζεν που πάγωσε σε μια στιγμή

έξω η πόλη ξερνούσε γκράφιτι και γύρη, κανείς δεν την έψαχνε παραπάνω, πλην όμως εμείς…μέσα σε ένα Ρενώ του ’93 ψάχνοντας το κέντρο της γευόμαστε την ποίησή της· ακούμε μουσικές που ντύνουν τα ποιήματα και μετράμε θεωρήματα, αυτά που δεν χρειάζονται υποθέσεις, που δεν παράγουν συμπεράσματα, αυτά που εμπειρικά αυτοεπιβεβαιώνονται μέσα από το συγκινησιακό υπόβαθρό μας. Μετακινούμαστε διαρκώς, έξω σκοτεινιάζει, κοιτάμε τον κόσμο πίσω από το διάφανο τζάμι, ταυτόχρονα να παραμένουμε κρυμμένοι από αυτόν, το υπέρτατο καταφύγιο του stalker. Αλεξάνδρας, Ιουλιανού, Κωνσταντινουπόλεως, Παγγαίου, Ιπποθοντιδών, Ελεούσης, Γιανούλη Χαλεπά, Κωνσταντινουπόλεως, Φιλοπάππου, παράδρομος Συγγρού. Κατηφορίζουμε κι ανηφορίζουμε με τα συναισθήματα σε μια επαναλαμβανόμενη άμπωτη και πλημμυρίδα· το αυτοκίνητο είναι το πέπλο πίσω από το οποίο η οικεία-ανοίκεια εδώ και καιρό-πόλη μάς χαρίζεται· μας δίνεται με συγκεχυμένες εικόνες και λειψή φαντασμαγορία· μας κάνει νόημα σαν αξεδίψαστο κι ανεξερεύνητο τοπίο, μας απογοητεύει ως ένας βάλτος χαμένων ευκαιριών. Ο ποιητής, σε παραγωγική απόγνωση είναι ο μύστης μας στη μαγική κοινωνία των ονείρων μας ζωγραφισμένων σε καμβά google map. Εμείς, οι θεατές, σε αμήχανη ανάταση είμαστε ο πρίγκιπας που χαίρεται την ανώνυμη περιήγησή του απολαμβάνοντας το πλεονέκτημα ενός grand flâneur. Εγώ, ο φωτογράφος, μια ένοπλη έκδοση του μοναχικού περιπατητή που ψαρεύει στην αστική κόλαση, είμαι ένας ηδονοβλεψίας με ρόδες που επανανακαλύπτει την πόλη του ως ένα τοπίο αισθησιακών άκρων. Η μόνη αυτοδέσμευση να είμαστε ανοιχτοί στο απρόοπτο, στο ατελές, στο διαμορφούμενο. Κι ίσως σε τελική ανάλυση η πηγή της ικανοποίησής μας να μην βρίσκεται στο εξαντλητικό βύζαγμα αυτού που έχουμε πεισθεί πως είναι αληθινό, αλλά η τέχνη του να αντέχουμε την αβεβαιότητα.

Βασική προϋπόθεση για να βρεις το κέντρο σου είναι να εντρυφήσεις στη δοκιμασία της σποράς, στο έδαφος ή στο μυαλό, στη συνέχεια θα αναγκαστείς να το ποτίσεις, να το ταΐσεις, να το περιποιηθείς, να το φροντίσεις· σε μια τέτοια διαδικασία σε βάζει η ποίηση του Σαμσών Ρακά, είμαστε ευγνώμονες και τον ευχαριστούμε γιαυτό…

   Έλα, πέρνα να σε σμιλέψω λίγο…

Μισοκρυμένα τα εφήμερα

Ένας ορεξάτος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ρίχνει την στεκιά του μπροστά στο φακό. Παίζουμε κι εμείς οι μαύροι, λέει η φωτογραφία. Διεκδικούμε το μερίδιο στη χαρά, όπως κι εσείς. Μια εικόνα που γέννησε ελπίδα. Η ελπίδα αυτή δολοφονήθηκε λίγο αργότερα.

Αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο

ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /

αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε

το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /

το εφήμερο της παράλογης ζωής του

κι ανακαλύπτουνε διαφορές

γιομάτοι μίσος διαφορές

σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία*

Η ποίηση να μας φυλάει

"Τα ποιήματα είναι όπλα θαυματουργά",απαντά η  υπουργός δικαιοσύνης, Christiane Taubira*  σε όσους της παίρνουν συνέντευξη και τσιτάρει Aimé Césaire σε ρατσιστικές επιθέσεις και σε βάρος της λοιδορίες.

Partir.
Comme il y a des hommes-hyènes et des hommes-
panthères, je serais un homme-juif
un homme-cafre
un homme-hindou-de-Calcutta
un homme-de-Harlem-qui-ne-vote-pas
l’homme-famine, l’homme-insulte, l’homme-torture
on pouvait à n’importe quel moment le saisir le rouer
de coups, le tuer – parfaitement le tuer – sans avoir
de compte à rendre à personne sans avoir d’excuses à présenter à personne
un homme-juif
un homme-pogrom
un chiot
un mendigot  

(Όπως υπάρχουν άνθρωποι-ύαινες και άνθρωποι-πάνθηρες, 

θα είμαι άνθρωπος-εβραίος, 

άνθρωπος-ανάπηρος, 

άνθρωπος-Χίντου στην Καλκούτα, 

μαύρος στο Χάρλεμ-χωρίς δικαίωμα ψήφου, 

θα είμαι ο άνθρωπος-πείνα, ο ανθρώπινος στόχος λοιδορίας, ο άνθρωπος-μαρτύριο, 

που θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να πυροβολήσουν, να σκοτώσουν –κυρίως να σκοτώσουν- χωρίς να χρειάζεται να απολογηθούν πουθενά 

για έναν άνθρωπο-εβραίο, 

έναν άνθρωπο- θύμα πογκρόμ, 

ένα κουτάβι, 

ένα ζητιάνο)

* Η Christiane Taubira είναι μαύρη. Είναι επίσης, υπουργός δικαιοσύνης της κυβέρνησης Ολάντ και εισηγήτρια του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων.Είναι επομένως, μια γυναίκα στόχος χλευασμών και ρατσιστικών επιθέσεων.

Ποστ γραμμένο για το διαδικτυακό αφιέρωμα στην Παγκόσμια ημέρα ποίησης και αντιρατσισμού.
Συμμετέχουν επίσης:

Βιβλιοθηκάριος

Ερυθρό Καγκουρώ

Κυνοκέφαλοι

Ο ήχος του ανέμου
Ποδηλάτισσα

Kospanti
Το Καραντί
Tσαλαπετεινός

Pωτούσε για την ποιότητα

Vincent Van Gogh

Τελικά, η λέξη 'ποιότητα' τακίμιασε με το Θεό, την Πατρίδα, την Αλληλεγγύη, τη Δημοκρατία. Λέξεις κουρσεμένες, όλες τους. Κλειδωμένες στ΄ αμπάρια υπηρετούν σκοπούς αλλότριους. Μοιάζουν να έχουν ξεχάσει κι οι ίδιες πια ποιες είναι. Λέξεις-Καταφύγια πειρατών και σφετεριστών. Λέξεις ποτισμένες με δύναμη, που τους όρμησαν καιροσκόποι και ψεύτες.

Στο όνομα του Θεού κηρύχτηκαν διαβολεμένοι πόλεμοι. 

Ο πατριωτισμός έγινε το καταφύγιο των απατεώνων.

Την αλληλεγγύη τη μετέτρεψαν σε φόρο των αμάχων.

Κι η ποιότητα ξέπεσε σε χείλια ρατσιστών.

Ας πιάσει και κάποιος την Απελπισία, να της αλλάξει το νόημα παρακαλώ. Κι ένας άλλος θρασύς, ας ασχοληθεί λίγο με την Ντροπή.

(Ευτυχώς, υπάρχει ακόμα η ποίηση να μας λυτρώνει:

Pωτούσε για την ποιότητα των μαντηλιών
και τι κοστίζουν με φωνή πνιγμένη,
σχεδόν σβησμένη απ’ την επιθυμία.
Κι ανάλογα ήλθαν οι  απαντήσεις,
αφηρημένες, με φωνή χαμηλωμένη, 
με υπολανθάνουσα συναίνεση.
Κ.Π. Καβάφης)

Η ομορφιά του κόσμου

 Νύχτα 21^ης Αυγούστου. Οι αρχαιολογικοί χώροι είναι ανοιχτοί. Για όσους είναι ανοιχτοί κι οι ίδιοι. Ο Λόρκα με τη φωνή του Κατράκη και συνοδεία ανδαλουσιανής κιθάρας ενώνει τη Μεσόγειο. Έτσι κι αλλιώς , τίποτα πραγματικό δεν τη χωρίζει. Το φεγγάρι εκτυφλωτικό στα τηλεσκόπια, μια καλλονή πάνω στα μάρμαρα. Είναι η νύχτα που αναρωτιέσαι. Οι άνθρωποι δεν είναι παρά κουκίδες σε μια ευθεία γραμμή του χρόνου. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να νικήσει το δίδυμο αδερφό του χρόνου, το θάνατο, παρά η ποίηση η γραμμένη σε στίχους, η σκαλισμένη στην πέτρα, η τραγουδισμένη, η αποτυπωμένη σ αυτό το ζευγάρι που φιλιέται στο φεγγαρόφωτο, η άναυδη φύση στη φωτογραφική του δικού μου ποιητή.

Κι εκεί που λες πως χόρτασες την ομορφιά του κόσμου, βγαίνεις στη σιωπή λίγο παραέξω κι όλα ανατρέπονται. Η ποίηση των ανθρώπων δεν είναι παρά μια χλωμή απομίμηση αυτού του ασημένιου χαδιού που ανατριχιάζει στην επιφάνεια της θάλασσας στέλνοντας χαιρετίσματα στη σελήνη.

Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα

Ηλιοφως ηταν πανω

Ηλιοφως ηταν πανω

στα στοματα φοβους καρδιες πνευμονια μπρατσα ελπιδες ποδια χερια μας

κατω μας η αμιλητη Μεσογειος πιο γαλανη

απ οσο ειχαμε φανταστει

λιγες κραυγες πλανωμενες μεσα

στον ψηλον αερα

ενα πανακι μια ψαροβαρκα καποιος αορατος θεατης

μπορει καποιοι κανενες γελωντας σβησμενα

παιζοντας κινουμενοι περα μακρια απο κατω μας

ισως μια βιλλα αιχμαλωτισμενη σαν κομματια

χαρταετου μεσα στα δεντρα, εδω

κι εδω αντανακλώμενο

ηλιοφως

(παντού ηλιοφως οξυ ολοκληρωμενο

σιωπηλο

και παντου εσυ τα φιλια σου η σαρκα ο νους η ανασα σου

διπλα απο κάτω γυρο απο τον εαυτο μου)

λιγο λιγο

ενα παχυ στρωμα υψωθηκε προς τον ουρανο και προς τη θαλασσα

...τελος τα ματια σου εγνωρισαν

εμενα, χαμογελαστηκαμε, λυνοντας απλώσαμε, κοιτώντας

(ξαπλωνοντας μες

στο χορταρι πανω σ ενα

γκρεμο) αυτο που ειχε υπαρξει κατι

αλλο προσεκτικα αργα μοιραια να γινεται οι εαυτοι μας...

ενω στη μεση της φωτιας ολοκληρος

ο κοσμος γινομενος λαμπρος και λιγος ελειωνε

[three – VII] 


E.E. Cummings, makes 5