Ηλιοφως ηταν πανω

Ηλιοφως ηταν πανω

στα στοματα φοβους καρδιες πνευμονια μπρατσα ελπιδες ποδια χερια μας

κατω μας η αμιλητη Μεσογειος πιο γαλανη

απ οσο ειχαμε φανταστει

λιγες κραυγες πλανωμενες μεσα

στον ψηλον αερα

ενα πανακι μια ψαροβαρκα καποιος αορατος θεατης

μπορει καποιοι κανενες γελωντας σβησμενα

παιζοντας κινουμενοι περα μακρια απο κατω μας

ισως μια βιλλα αιχμαλωτισμενη σαν κομματια

χαρταετου μεσα στα δεντρα, εδω

κι εδω αντανακλώμενο

ηλιοφως

(παντού ηλιοφως οξυ ολοκληρωμενο

σιωπηλο

και παντου εσυ τα φιλια σου η σαρκα ο νους η ανασα σου

διπλα απο κάτω γυρο απο τον εαυτο μου)

λιγο λιγο

ενα παχυ στρωμα υψωθηκε προς τον ουρανο και προς τη θαλασσα

...τελος τα ματια σου εγνωρισαν

εμενα, χαμογελαστηκαμε, λυνοντας απλώσαμε, κοιτώντας

(ξαπλωνοντας μες

στο χορταρι πανω σ ενα

γκρεμο) αυτο που ειχε υπαρξει κατι

αλλο προσεκτικα αργα μοιραια να γινεται οι εαυτοι μας...

ενω στη μεση της φωτιας ολοκληρος

ο κοσμος γινομενος λαμπρος και λιγος ελειωνε

[three – VII] 


E.E. Cummings, makes 5