Επιστρέφοντας

- Πάλι φορτωμένοι θα γυρίσουμε...παξιμάδια, κοπανιστή, κάπαρη, μαρμελάδες, τσίπουρο από μούρα, αμυγδαλωτά, ψαράκια, ξηροτήγανα, κουραμπιέδες...

- Μήπως να μέναμε εδώ για πάντα;

- Κι αν μέναμε, πού θα επιλέγαμε να ζούμε;

- Σ' ένα από τα 50 χωριά μάλλον.

- Γιατί όχι σε κάποια άκρια, πάνω ψηλά, σαν ένα ταπεινό ξωκλήσι ανάμεσα σε θάλασσα και ουρανό...

- Και γιατί όχι στην Έξω μεριά να απολαμβάνουμε αγριάδα και παμπάλαια σμιλεμένα τοπία; 

- Και γιατί όχι στον εύφορο κάμπο της Κώμης, να βάλουμε τα κηπευτικά μας, να απλώνουμε τα τοματίνια μας, να κόβουμε τις αγκιναρούλες μας.

- Να 'μαστε κοντά στο Θαλασσάκι, με τους ψαρομεζεδες του για να ευφραίνεται το μέσα μας.

- Να το χτίσουμε γερό όπως αυτά που είναι χτισμένα πάνω στους ογκόλιθους του Βωλάξ.

- Να έχει όμορφους υπέρθυρους φεγγίτες να μας ζηλεύουν οι περαστικοί.

- Να το πιάνουν τα μελτέμια, αλλά όχι το ξεροβόρι...Να κοιτάμε πάνω και να βλέπουμε ουρανό να κοιτάμε κάτω και να βλέπουμε θάλασσα. 

Ένα τσαφ να κάνουμε και να βουτάμε στην παραλία. 

Ένα κλικ να κάνουμε και να σεργιανάμε στα λευκοντυμένα σοκάκια.

- Οπωσδήποτε να βλέπουμε ηλιοβασίλεμα, δεν το συζητώ...ή μήπως ανατολή;

- Να ξυπνάμε και να βλέπουμε τις ξερολιθιές που 'φτιαξαν οι ντόπιοι προσπαθώντας να δαμάσουν την αγριάδα του τόπου.

-Ή μήπως να αντικρύζουμε κανέναν περίτεχνο περιστερώνα, να θαυμάζουμε τα σκαλίσματά του και να γαληνεύει το μάτι μας;

- Και πώς θα ζούμε;

- Να μαζεύουμε ρίγανη και φασκόμηλο και κάπαρη, να τα πουλάμε στη λαϊκή στη Χώρα. Και το καλοκαίρι σταφύλια, σύκα, μελιτζανούλες και κολοκυθάκια.

- Να στήσουμε λιοτρίβι που δεν έχει το νησί...για να τις λιγοστές ντόπιες ελίτσες.

- Να φτιάχνουμε κοσμήματα δένοντας τον άξαχα, τον τοπικό χαλαζία...

- Να μαγειρεύουμε στα πανηγύρια, που έχει συνέχεια, είτε ορθόδοξοι είτε καθολικοί τις γιορτές τις κρατάνε ευλαβικά...

Κάθε χρόνο, προς το τέλος των διακοπών, η ίδια η συζήτηση, μήπως και το πάρουμε απόφαση, να τα βροντήξουμε όλα και εγκατασταθούμε εκεί που η φύση κι οι άνθρωποι μας υποδέχονται φιλόξενα. Η επιλογή είναι δύσκολη και η προσφορά μεγάλη, κάθε χρόνο δεκάδες εικόνες του νησιού μάς ξεπροβοδίζουν στο λιμάνι και συνοδεύουν τη βαριεστημένη επιστροφή μας στην πόλη, με τον πειρασμό να μας περιμένει, εκεί κάτω από το χαλάκι της εισόδου, πίσω από την κλειδαρότρυπα. Δεν το αποφασίζουμε τελικά, αλλά κάθε φορά που ξαναγυρίζουμε εκεί, στις βόλτες μας, στις περιπλανήσεις μας, ξενοκοιτάμε από δω και από κει, μπας και κάτι από όλα βαρύνει περισσότερο και μας κάνει να προχωρήσουμε. Μπα...επίτηδες το κάνουμε, ξαναγυρίζουμε στο νησί να συναντήσουμε κάτι διαφορετικό ή κάτι το ίδιο, μια χορταστική επανάληψη που μας βουρλίζει. Για τα ίδια και τα διαφορετικά αγαπάμε και διαλέγουμε την Τήνο, αλλά κυρίως επιστρέφουμε σε αυτήν γιατί εκεί είναι οι φίλοι μας και μας περιμένουν.

Σχετικά ποστς: Εκεί που δεν μπορείς να πας
                           Αέρας πάλι