Άριστα

Το ελληνικό καλοκαίρι είναι ήπιο φέτος . Μιλάω για τον καιρό μόνο. Ίσως και να 'ναι η μόνη απ΄τις ευχές μου που εισακούσθηκαν. Να μην βράσετε κι από τη ζέστη, εσείς τα δοκιμαζόμενα παιδιά των εξετάσεων.
Τα άλλα, χάλια καλέ μου. Ο κόσμος ματώνει, δολοφονείται, βομβαρδίζεται και όσοι παίζουν με τις ανθρώπινες ζωές, μας πετούν αυταπάτες και ψίχουλα να 'χουμε να τσιμπάμε και ν' αντιδικούμε. Επιτρέποντας μόνο, να δούμε μια μικρή γωνιά της πραγματικότητας, μέσα από χίλιους μύριους καθρέφτες.Δικούς μας, δικούς τους, παραμορφωτικούς όμως πάντα. Δεν ξέρω την αλήθεια. Γελάω μ' αυτούς που νομίζουν πως τη γνωρίζουν. Για να μην κλάψω, μην νομίζεις. Τους καταλαβαίνω όλους αυτούς τους ερμηνευτές της πραγματικότητας. Ασφυκτιούν. Θέλουν να ανασάνουν καθαρότητα. Οπότε την εφευρίσκουν. Το κάνω κι εγώ συχνά-πυκνά, μην νομίζεις. Αυτόματη αντίδραση. Σου διηγούνται ένα γεγονός και σπεύδεις να πάρεις θέση. Λάθος συνήθως. Εντάξει, δεν πειράζει, Αρκεί να είσαι μια σταλιά γενναίος, μια στάλα ανοιχτόκαρδος πρώτα, κι ανοιχτόμυαλος μετά και να ξανακοιτάς το θέμα. Όταν λίγο ξεκαθαρίσει. Κι αν υπάρχει καιρός.
Είναι τόσο πηχτό  αυτό το καλοκαίρι καλέ μου, που μόνο σε όνειρο μπορείς να το δεις. Κι ας έχουν τόσο υποτιμηθεί τα όνειρα.
Μα όσο πόνο κι αν υποφέρει ο μεγάλος κόσμος, εδώ, ο μικρός, ο δικός μας, ακούγεται δυνατότερα. Κάνει τα ουρλιαχτά και τις εκρήξεις παράσιτα. Θα το πούνε εγωιστικό. Ας το πούνε όπως θέλουν. Λες και δεν είναι ο εγωισμός ο πρώτος κι ο τελευταίος μας σύντροφος. Για μας τουλάχιστον, τους κοινούς ανθρώπους.
Εγωισμός λοιπόν. Γι αυτό και είναι ο δικός σου πόνος που με έχει παραλύσει. Απ όλη την απελπισία του πλανήτη, με σένα γεμίζει το μυαλό μου. Είναι κι οι μαμάδες σαν τους ερωτευμένους βλέπεις. Μονόχνωτες, ακοινώνητες. Κι ας ξέρω πως ο πόνος αυτός, δεν αξίζει τη στενοχώρια σου. Σημασία δεν έχει η δική μου γνώση, μα το τι ξέρεις εσύ. Κι είσαι τόσο νέος. Σου είναι δύσκολο να προεκτείνεις το χρόνο. Ο δικός σου χρόνος είναι το σήμερα, ο άλλος μήνας, άντε ο επόμενος χρόνος. Θυμάμαι -μην νομίζεις- πόσο μακρινά μου φαίνονταν τα τριάντα, όταν ήμουν δεκαοχτώ. Πού να σου λέω, πόσο μακρινότερα μου φαίνονται τώρα.

Να 'ξερες καλέ μου, πόσο με πόνεσε να σε παρακολουθώ, μερικές θέσεις πιο πίσω, να κοιτάς και να ξανακοιτάς τους βαθμούς σου. Τα παλιονούμερα γαμώτο. Κι όσο τους κοιτάς να κυρτώνεις, να χαμηλώνεις, ν’ απομακρύνεις τα μαλλιά που πέφτανε στα μάτια και σε μπερδεύανε. Να τα τραβάς, χωρίς να το ξέρεις. Να θες να τα ξεκολλήσεις. Κι έπειτα, ν' αναζητάς το βλέμμα μου. Όλο απογοήτευση. Πόσο με βούλιαξες να σε ακούω να παραμιλάς: "μα ούτε ένα άριστα;"

Τρομακτική σκοτεινιά.  Γιατί δεν ήξερα πώς θα τη χειριστείς. Κι ας είναι οι βαθμοί ένα ξεθυμασμένο ανέκδοτο. Όποια κι αν είναι η αιτία, η σκοτεινιά είναι παρούσα. Και πρέπει να βρω λόγια που ν' ακούσεις. Να μην είναι κενά, να μην είναι κλισέ, να σημαδέψουν την καρδιά σου με βάλσαμο. 

Άκουσε καλέ μου.
Όταν λέω πως είμαι περήφανη για σένα, το εννοώ.
Γιατί, μόλις πέταξες το χαρτί, στράφηκες στο φίλο σου που έκλαιγε να τον παρηγορήσεις. Γιατί αγκάλιασες και χάρηκες -ή κι ακόμα πιο γενναίο αυτό, έδειξες χαρά στη φίλη σου που αρίστευσε και την άφησες να σε σφίξει στην αγκαλιά της, εσύ που δεν μας αφήνεις να σ’ αγγίξουμε. 

Είμαι περήφανη, γιατί δεν άλλαξες τους στόχους σου. Δεν ταπείνωσες τα θέλω σου. Γιατί, σερνάμενος, πληγωμένος, κατάστρωσες τα σχέδια σου, από δω και πέρα. Είμαι περήφανη καλέ μου, γιατί σηκώθηκες. Γιατί σε ξανάκουσα να γελάς. 

Κι αν δεν είναι αυτό άριστα, τότε τι είναι;

Μα κι αν ακόμα, δεν τα κατάφερνες όλα αυτά, να ξέρεις πως λόγους να ήμουν περήφανη, θα εύρισκα. Στην ανάγκη θα εφεύρισκα έναν, δύο, τρεις -όσους χρειαζόσουν.  Τι στο καλό. Εδώ οι άλλοι εφευρίσκουν την απόλυτη αλήθεια. Και την πιστεύουν κι οι ίδιοι. Θα μαγείρευα κι εγώ λίγη φρέσκια αγάπη, λίγο καμάρι, λίγη περηφάνεια ακόμα.
Άλλωστε, τι άλλο είμαστε οι μαμάδες, αν όχι μαγείρισσες κι εφευρέτες κουράγιου; 

Λίγο πριν τις εξετάσεις

Από σήμερα ξεκινάει την προετοιμασία για τις εξετάσεις του Γυμνασίου. Αφού διαβάσει, θέλει, να κάνουμε μαζί ένα «πέρασμα». Το πέρασμα αυτό αποτελεί αφορμή για κάλυψη πολλών  παράπλευρων αναγκών:

Όπως:

• Δικαιολογία για αγκαλιά. Βλέπεις μεγαλώσαμε μεν κι έχουμε και μια εικόνα εφήβου να ταΐσουμε, αλλά η ανάγκη για τρυφερότητα-κι άλλη τρυφερότητα κι ακόμα περισσότερη αγάπη- δεν έχει μικρύνει.
• Μια και θα ‘μαστε δίπλα-δίπλα, θα βρούμε  χρόνο να συζητήσουμε για τόσα θέματα: παιδεία, φιλικές σχέσεις , πολιτική, εκλογές, φασισμό,  ρατσισμό, φόβο και οπωσδήποτε για το σεξ.
• Ε, θα κάνουμε και μια επανάληψη στα μαθήματα.

Και μια πρόγευση από τα quotes του τελευταίου διμήνου:

H κρίση είναι ευκαιρία για τις μαμάδες και τα παιδιά

Πρέπει να το 'χω ξαναγράψει. Στο χειρότερο μου εφιάλτη είμαι ακόμα μαθήτρια κι ο καθηγητής μόλις μας είπε "βγάλτε μια κόλλα χαρτί και γράψτε τ' όνομά σας!" Το όνομά μου; Και πως γράφετε αυτό το νέφωσις; Νέφοσις; Ναι φως κι εσείς; Μπα! Σύννεφο πηχτό. Ομιχλώδες κι απειλητικό. Και ούτε ακτίνα να μπορεί να το τρυπήσει. Ούτε μια στάλα γνώσης παρούσα. Ούτε μια ανάσα καθαρού αέρα. Κάπου εκεί ξυπνάω. Και όχι, δεν είναι οι σχολικές εξετάσεις ότι χειρότερο έχω βιώσει, αλλά είναι αυτές που φοράει πρόχειρα ο εγκέφαλος όταν αποφασίζει να με πνίξει στο άγχος. Γι αυτό δεν θέλω τα παιδιά μου να περάσουν το ίδιο βασανιστήριο. Ας ανακαλύψουν το δικό τους, μα γενιά-τη γενιά, ας ξεπερνάμε έναν-έναν τους περιττούς φόβους.

Γιατί λοιπόν, με τρομοκρατούσαν τόσο οι σχολικές εξετάσεις; Μα προφανώς, γιατί την εποχή που ήμουν μαθήτρια (και πολύ καλή), ίσχυε το ή ταν ή επί τας. Ή πας καλά στις Πανελλήνιες ή... Ή τι; Δεν χρειαζόταν καν να συνεχίσουν τη φράση.
Και να λοιπόν που ήρθε η εποχή που η συνέχεια αυτής της φράσης καταργεί τα διαζευκτικά. Είτε πας καλά στις εξετάσεις είτε όχι, χαμένος θα 'σαι. Γιατί τα Πανεπιστήμια θα υπολειτουργούν, γιατί οι καθηγητές δεν θα 'χουν πια καμία διάθεση να διδάξουν, γιατί οι συμφοιτητές σου ελάχιστα θα ενδιαφέρονται για τις ξεπερασμένες κι ανούσιες σπουδές και κυρίως γιατί, όσο και να προσπαθήσεις εδώ γλυκό μου αγοράκι (θησαυρέ μου), στην καλύτερη περίπτωση, θα βρεις μια ταπεινή, βαρετή και κακοπληρωμένη δουλειά. Όχι. Δεν σου τα λέω όλα αυτά ακριβώς έτσι, αλλά δεν θα σου δώσω ποτέ καμιά ασπίδα για να πας στο πόλεμο των εξετάσεων.
Και ώ του θαύματος! Αυτό δεν είναι ένα μονόπλευρα κακό σενάριο. Έχει και μια όψη απελευθερωτική. Κι επειδή τ' αγοράκια μου (οι θησαυροί μου) αγχώνονται πού και πού σαν τη μαμά τους και τα χάνουν και καμιά φορά γράφουν χειρότερα απ' όσο μπορούν και στενοχωριούνται, τα μάζεψα μια μέρα κι είπα να τους κάνω ένα αυτοσχέδιο σεμινάριο.